به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، دین اسلام برای آبرو و حیثیت انسان اهمیت ویژهای قائل شده است، چراکه حیثیت افراد جامعه همانند یخی است که اگر ذوب شود دیگر باز نمیگردد. بر همین اساس میتوان تهمت را آفتی اخـلاقی و اجتماعی دانست که با رایج شدن آن در جامعه، امنیت و آبروی افراد را به خطر میاندازد. در اجتماعی که افراد آن، به خود حق تهمت زدن به دیگران را بدهند، اعضای آن، احساس امنیت و آرامش نمیکنند، بلکه نسبت به هم احساس بدبینی میکنند.
حضرت زهرا(س) با اشاره به زشتی نسبت ناروا به مؤمن و بر هم زدن عفت عمومی جامعه و نیز خدشهدار کردن اعتبار اجتماعی مردم، به تشریح علت حرمت این کار پرداختند و میفرمایند: «خداوند، پرهیز از تهمت و نسبتهای ناروا را، حجاب و مانعی در برابر غضب خود قرار داد تا با دوری از این اعمال زشت، از غضب و خشم خداوند در امان باشند. (الاحتجاج، ج1، ص99)
قرآن کریم نیز انسانها را از این کردار ناپسند نهی کرده است و میفرماید: «إِنَّ الَّذِینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ الْغَافِلَاتِ الْمُؤْمِنَاتِ لُعِنُوا فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ وَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِیمٌ * یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَأَیْدِیهِمْ وَ أَرْجُلُهُم بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ»، بىگمان کسانىکه به زنان پاکدامنِ بىخبر [از همه جا] و با ایمان نسبت زنا مىدهند، در دنیا و آخرت لعنت شدهاند و براى آنها عذابى سخت خواهد بود. در روزى که زبان و دستها و پاهایشان بر ضد آنان براى آنچه انجام مىدادند شهادت مىدهند». (آیات 23 و 24 سورۀ مبارکۀ نور)
انتهای پیام/