به گزارش گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ هرچند قبل از اسلام وقف به معنای دقیق کلمه وجود نداشت ولی انواعی از تخصیص اموال و املاک به معابد و امور خیریه و افراد وجود داشته که از جهاتی شباهتهایی با وقف داشتهاند.
در بخشی از کتاب دانیال نبی چنین آمده است: «گناهان خود را به (صیدقا) و خطایای خود را بر احسان نمودن بر فقیران فدیه دهید» اما شافعی در رسالهالامام میگوید: تا آنجا که دانستهام مردم جاهلیت خانه و زمینی را برای خدا حبس نکردهاند و حبس تنها از طرف مسلمانان صورت گرفته است.
در قرآن مجید آیهای که بر وقف و احکام فقهی آن صراحت داشته باشد وجود ندارد ولی میتوان از باب اولویت با آیات مربوط به احسان و انفاق، قرض الحسنه، تعاون و صدقه به جواز و استحباب وقف استدلال کرد؛ از جمله آیاتی که به طور عموم بر انجام خیرات و تشویق و تحریض آنها دلالت دارد آیه 92 از سوره آل عمران است که میفرماید: لن تنالُوا البرَّ حتّی تُنفقوا من شیءٍ فإنّ الله به علیم؛ یعنی شما هرگز به مقام نیکوکاران و خاصان خدا نخواهید رسید مگر آنکه از آنچه دوست دارید و بسیار محبوب است در راه خدا انفاق کنید «هرچه انفاق کنید خدا بر آن آگاه است.»
با سیری در تاریخ درمییابیم که عمده وقفهایی که در گذشته مخصوصاً تا قبل از انقلاب اسلامی صورت میگرفته وقفهایی بوده است که در جهت برپا داشتن مناسبات مذهبی مخصوصاً وقف جهت احیای فرهنگ تشیع بوده است؛ وقفهایی که با وجود گذشت قرنها همچنان گرداننده جریانهای مذهبی در عصر حاضر هستند.
اکنون نیز برای پیشبرد اهداف انقلاب اسلامی میتوان با جهتدهی مناسب در کارکردهای وقف از وقف کمک شایانی گرفت؛ به عنوان نمونه میتوان از وقفهای ذیل نام برد که در دهههای اخیر صورت گرفته است:
وقف برای برندگان جایزه نوبل در تهران: اواخر آذر سال 85 یک شهروند تهرانی اموالش را برای کمک به برندگان جایزه نوبل وقف کرد؛ این فرد نیکوکار همچنین بخشی از اموالش را برای حمایت از مباحث علمی خاص از جمله فیزیک و شیمی وقف کرده است.
وقف برای گسترش انرژی هستهای: شخصی اختراعش به نام ربات نمازخوان را وقف گسترش انرژی هستهای کرد.
انتهای پیام/