به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، ابوریحان محمد ابن بیرونی در بیرون سند( روستایی از توابع خوارزم) متولد شد. بیرونی در تمام مدت عمر خود مشغول تحقیق بود و در سال فقط دو روز را تعطیل می کرد ، یکی عید نوروز و دیگری عید مهرگان.
مرحوم امین درمورد بیرونی معتقد است که او حکیم، ریاضی دان و عالم به نجوم بود و در فلسفه، طب، جغرافیا، تاریخ، ادبیات، شعر و لغت مهارت داشت. به نظر ابن اصیبعه، ابوریحان به علوم فلسفی اشتغال داشت. در هیئت و نجوم، فاضل بود و در صناعت طب، نظری نیکو داشت. به نظر سخاو(خاورشناس علمی)، بیرونی بزرگترین شخصیت عقلی است که تاریخ اسلام نظیر او را به خود ندیده است.
جرج سارتن در کتاب مقدمه ای بر تاریخ نوشته است:« بیرونی نه فقط از ریاضی دانان، فیلسوفان و جغرافی دانان نامدار است، بلکه از بزرگترین مورخان اسلام و نامدارترین مورخان جهان است.»
بروکلمان نیز در کتاب تاریخ رجال اسلامی می نویسد:« در واقع او نابغه ی نوآور بود و در مسائل علمی، بصیرت کامل داشت و نظرش کامل بود.»
شهید مطهری درمورد مقام فلسفی ابوریحان می گوید:« گرچه اثر فلسفی خاصی ندارد و در فهرستی که از تألیفات خویش ارائه کرده اثر خاص فلسفی به چشم نمی خورد و همین امر موجب شده که شهرزوری و بیهقی در تتمه صوان الحکمة بگویند او در مسائل فلسفی ماهر نبود و نمی بایست در این مسائل دخالت می کرد؛ ولی در عصر ما گروهی بر خلاف آنان فکر می کنند. این گروه معتقدند از آنجایی که بیرونی پایبند فلسفه ارسطویی نبود لذا پیشرفته تر از معاصرین خود است. البته به این ادعاها نیز اشکالاتی وارد است. به نظر من اینکه ابوریحان در فلسفه مقام والایی نداشت از ارزش او نمی کاهد زیرا ارزش او درعلم است نه در فلسفه. ابوریحان به مبانی اسلام سخت معتقد و پایبند بود و در نوشته های خود عموما مانند یک مؤمن واقعی از اسلام یاد می کند. او به ویژه احساسات ضد شعوبی گری داشت و این را در نوشته هایش نشان می دهد. او به احتمال زیاد شیعه بوده است.»
انتهای پیام/