به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود: روز عاشورا این چنین بود. چند روز آب نرسید. آقازادهها – هم زن و هم مرد و هم جوان – همه دور هم بودند و مقصد هم مرتّباً ظهور میکرد؛ مقصدِ حیات و تجلیات حق ظاهر میشد. امیدوارم وقتی که در دنیا مصیبتی دیدید بدانید که خدا کمی تأسی به آنها را نصیب شما کرده است؛ به آن پشت نکنید و گریه نکنید. مصیبت چه از اولاد، چه از پدر، چه از مادر، چه از مال، چه از آبرو و چه از هر چیز دیگر، حتّی اگر یک خار به پایت رفت، یاد آنها کن. در کربلا همه چیز هست. بچههای کوچک، گاهی از شتر میافتادند و وقتی که راه میرفتند خارهای مغیلان به کف پایشان میرفت. یک مورد از این ماجرا که اتفاق افتاد است؟ اگر خاری در دنیا به پایت رفت؛ خوب برود! اساساً صحنه کربلا برنامه مومنین از گذشتهها و آیندههاست. وقتی که برنامه را دیدی، وحشت نکن؛ زیرا راه خداست.
آن وقت خداوند انشاءالله درها را باز میکند و قلبها را روشن میکند. فتحبابی میشود – نترس. خدا وعدهای را که داده است – انفرادی هم شده باشد- به تو میدهد. اگر همه روی زمین شد که فبِها. اگر هم همه عالم نشد، برای خود شما یک نفر، خدا حقیقت را ظاهر میکند.
امیدوارم خداوند به همه مومنین و مومنات، هر جای عالم هستند عطا کند که امسال سال فتحباب بزرگ باشد؛ به صورتی که هر چه تا به حال دیدهاید و شنیدهاید کنار برود – چه از خوبیها و قشنگیها و چه از زشتیها. «قشنگی» بیاید که همه اینها را محو کند. خدا به این کار قادر است. یک «روزی» بیاورد که هرچه چراغ دیدهایم در مقابل آن کوچک باشد و آن آفتاب اعظم بتابد.
کتاب طوبی محبت؛ جلد چهارم - ص 38
انتهای پیام/