به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، کارگران فقط امروز تیتر یک رسانهها نیستند، دستهای خالی کارگران ایرانی ماههاست که در قاب تصاویر جای گرفته است، مدتهاست از کارگران گفته میشود و درد و دل آنها تیتر رسانههای گوناگون است اما چرا پاسخ این سئوال را کسی نداد: چه کسی من را بیکار کرد؟
رئیس مجمع نمایندگان استان اصفهان با تشریح وضعیت بیکاری کارگرانی که به دلیل مشکلات اقتصادی حاکم بر کشور شغل خود را از دست دادهاند میگوید: بسیاری از واحدهای صنعتی کوچک و بزرگ زیر سایه بیتوجهی به فراموشی سپرده شده و اغلب این واحدهای صنعتی در حال تعطیلی هستند.
حجت الاسلام سید ناصر موسوی لارگانی در گفتوگو با خبرنگار تسنیم با تاکید بر اینکه در هیچ دوره ریاست جمهوری در ایران به اندازه 4 سال اخیر تعدیل نیرو و تعطیلی کارخانه نبوده است، بیان کرد: در سال 94 و 95 بیشترین تعدیل نیرو را در کشور داشتهایم و در نیمه نخست سال گذشته تعداد افراد تعدیل شده از کار در استان اصفهان که تحت پوشش بیمه بیکاری رفتهاند در حدود 20 هزار نفر بوده است.
وی اضافه کرد: چنانچه این میزان را در 6 ماهه دوم سال گذشته حساب کنیم فقط در استان اصفهان 40 هزار نفر تحت پوشش بیمه بیکاری رفتهاند، این تعداد افراد تعدیل از کار میتوانستند از بیمه بیکاری استفاده کنند، افرادی که در طول فقط یکسال در استان اصفهان بیکار شدهاند بیش از این ارقام است، زیرا بیمه بیکاری شامل تمام افراد نمیشود.
موسوی لارگانی اضافه کرد: دولت بهجای افزایش میزان بودجه واحدهای صنعتی و بنگاههای کوچک، بودجههای آنها را کاهش داده و در اختیار سایر صنایعی که اشتغال کمتری ایجاد میکنند، قرار داده است.
وی گفت: برای احیا واحدهای صنعتی کوچک مقرر شده که از بانکها وام گیرند، اما با پرس و جو از مسئولان و مدیران صنایع به عمل آمده، متوجه شدهایم که واحدهای صنعتی که موفق به اخذ وام شدهاند تعدادشان بسیار اندک بوده و موفق به اخذ وام نشدهاند.
اما بد نیست در این روز که به نام کارگران ثبت شده بار دیگر تریبون را به دست کارگرانی بدهیم که خیلی زودتر از تعطیلی روز کارگر به استقبال تعطیلات رفتهاند. کارگرانی که به دلیل رکود و تعطیلی کارخانههایی که در آن مشغول به کار بودند ماههاست خانهنشین شدهاند.
پرداخت بیمه 4 درصدی بازنشستگی برای کارگران سخت است
م. انتشاری از کارگران کارخانه کاشی نیلو اصفهان است که به تسنیم میگوید: ماههاست که بهدلیل بیتدبیریهای صورت گرفته بیکار هستیم، هرچند در همه این مدت وعدههای بسیاری داده شد اما هیچ یک از تجمعات و اعتراضهای ما به نتیجه نرسید و مسئولی پاسخ ما را نداد.
وی با بیان اینکه حدودا از ماههای پایانی سال 94 تاکنون هیچیک از مسئولان کارخانه به این کارخانه مراجعه نکرده و جوابگوی مشکلات کارگران نبودند، گفت: بازنشستگان این کارخانه باید بیمه 4 درصدی بازنشستگی خود را پرداخت کنند اما برای مشکل آنها هیچ کس اقدامی نکرده است. این مبلغ که از سوی خود بازنشستگان پرداخت شده حدود 10 تا 32 میلیون تومان است که پرداخت آن برای یک بازنشسته بسیار سخت است.
برای بیمه بیش از 6 سال است که در صف فنی و حرفهای قرار داریم
محسن زاده نیز هرچند کارگر کارخانه نیست اما میگوید کارگران در شغلهای آزاد نیز با مشکلات بسیاری روبهرو هستند. وی در گفتوگو با تسنیم میگوید: برای بیمه بیش از 6 سال است که در صف فنی و حرفهای قرار داریم اما هر بار مراجعه میکنیم میگویند سهمیه تمام شده است، نمیدانیم سهمیه این بیمهها را چه کسی گرفته که به کارگران نمیرسد!
وی ادامه داد: ما فقط به دنبال این هستیم که بیمه آزاد کارگری ساختمان شویم اما متاسفانه هیچ راهی نداریم، چندین ماه در سال بیکار هستیم اما گوش شنوایی برای شنیدن دردهای ما وجود ندارد.
این کارگر ساختمانی گفت: در سالهای گذشته حدود نیمی از سال را بیکار بودهایم در حالی که بیمه نیز نیستیم، متاسفانه صنعت ساختمان در سالهای گذشته با رکود زیادی روبهرو بوده و ما نسبت به سالهای قبل با مشکلات زیادی ناشی از بیکاریهای طولانی مدت روبهرو بودهایم.
با معوقات چند ماهه چگونه میتوانیم زندگی خود را اداره کنیم
کارگران شرکت بزرگ پلی اکریل از جمله کارگانی هستند که به دلیل بحران مالی این کارخانه با مشکلات بسیاری روبهرو شدهاند. یکی از این کارگران به خبرنگار تسنیم میگوید: ما زمانی که مشغول بهکار بودیم جزء باشرفترین کارگران این کارخانه بودیم اما اکنون کارخانه مشکل دارد و ما بیکار هستیم و هیچکس ما را به حساب نمیآورد.
وی افزود: در آستانه نوروز مبلغی را به عنوان معوقات به ما پرداخت کردند اما این مبلغ ناچیز جای تمامی حقوقی که باید در یک سال گذشته میگرفتیم را نمیگیرد و در زندگی ما اصلا تاثیرگذار نیست.
کارگر دیگری از این کارخانه میگوید: هر بار وعده میدهند که دولت به دنبال پرداخت مبلغی برای برطرف کردن مشکلات کارگران است، اما مبالغی که داده شد هیچ کدام تاثیرگذار نبود، متاسفانه وضعیت معیشت ما بحرانی است و زندگی را به سختی پشت سر میگذاریم، با بیکاری و معوقات چند ماهه چگونه میتوانیم زندگی خود را اداره کنیم، این در حالی است که هیچ شرکت و کارخانه دیگری نیز در شرایط اقتصادی امروز حاضر به پذیرش ما نیست.
انتهای پیام/