به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، اینجا رم است، پایتخت کشور ایتالیا. اینجا هم مانند تهران خودمان شلوغ و رفت و آمد بسیار است. از فرودگاه لئوناردو داوینچی که خارج میشوی، خیابانی هست که ما را به شهر رم میرساند. ماشینها زیادند و به قول خودمان ترافیک است. اما همه در حال حرکتند و هیچ ماشینی مجبور نیست دو متر دو متر جلو برود. هیچ رانندهای هم مجبور به کلاچ ترمز کردنِ خسته کننده نیست.
خط کشیهای داخل خیابان انگار دیوارهایی واقعی هستند که هیچ رانندهای به خود اجازه نمی دهد از آنها عبور کند. آسفالت کنارهی جاده که دیگر بماند، هیچ کس وارد محدودهی آن نمیشود. همه به آرامی در حرکتند و حرکت هم پیوسته است. به قول خودمان همه آهسته و پیوسته میروند و ترافیک هیچ کسی را اذیت نمیکند. آرام میرویم اما میرویم.
هیچ خبری از لایی کشیدن نیست. هیچ خبری از زرنگ بازیهای شخصی برای زودتر رسیدن نیست. همه به هم احترام میگذارند. در چنین فضایی همه در حرکتند و کسی خودش را برتر از دیگران برای زودتر رفتن نمیداند. اعصابها همه آرام است و کسی هم به کسی فحش نمیدهد. آنها فهمیدهاند که ترافیک هم یکی از معضلات دنیای مدرن است و باید با آن کنار آمد.
بالاخره هم به رم میرسیم. ما اما در تمام طول مسیر محو در این نظم و انضباطیم. رانندگان اینجا هم مانند ما در تهران کار دارند و بیشک خیلی از آنان میخواهند پایشان را روی پدال گاز بگذارند و در جاده بتازند؛ راهش را هم دارند؛ در میان ماشینها آنقدر فضا برای رد شدن هست که میشود رفت اما آنان یاد گرفتهاند که باید به خودشان و البته به قانون و دیگران احترام گذاشت. همین هم باعث میشود که همه با هم آهسته و پیوسته در حرکت باشند.
انتهای پیام/