به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، حدود 4 دهه است که توربینهای کلاس E در صنعت نیروگاهی جهان به کار گرفته می شوند. این توربینها که در دهه 80 میلادی دستاوردی جدید در صنعت نیروگاهی محسوب می شدند ، توانستند خیلی زود جای خود را در بخش تولید نیروی برق حرارتی باز کنند ، طوری که هم اکنون بخش عمدهای از تولید برق کشورهای در حال توسعه در بخش حرارتی از این کلاس از توربین ها تأمین می شود.
در ایران نیز توربین های کلاس E نقش غیرقابل انکاری در تولید برق کشور ایفا می کنند ، به طوریکه هم اکنون حدود 170 توربین گازی در این کلاس ، در نیروگاههای سراسر کشور در مدار بهره برداری است و عملاً بار تأمین برق کشور در پیک تابستانه بر دوش این توربین هاست.
به منظور ارتقای راندمان و افزایش بهره وری ، دستیابی به توربین های کلاس F که سابقه ای بیش از 20 سال در جهان دارد و در اواخر قرن بیستم، توانست نیمی از سهم تجهیز واحدهای جدید نیروگاهی در کشورهای پیشرفته را از آن خود کند ، در سالهای اخیر در ایران مورد توجه قرار گرفته است. بدین منظور اسفند ماه سال 94 در دیدار «حمید چیتچیان»، وزیر نیروی جمهوری اسلامی ایران و «زیگمار گابریل» وزیر اقتصاد و انرژی آلمان ، قرارداد همکاری بین شرکت های گروه مپنای ایران و زیمنس آلمان برای ساخت توربین های کلاس F به امضای مدیران ارشدِ این دو شرکت رسید.
با امضای این قرارداد پنج ساله ، نخستین گام برای بومی سازی توربین های کلاس F با نام تجاری SGT5-4000F برداشته شد. توربین SGT5-4000F از پیشرفته ترین و مطمئن ترین توربین های گازی کلاس F در دنیا است که در شرایط ایزو توان تولیدِ 307 مگاوات با بازدهی حرارتی 40.1 درصد را دارد. میزان NOX و CO حاصل از کارکرد این توربین با سوخت گاز به ترتیب 25 و 80 PPM است که با الزامات زیست محیطی بین المللی سازگاری دارد.
در حالی که به نظر می رسید برای به ثمر نشستن طرح ملی داخلی سازی تکنولوژی ساخت توربین های کلاس F ، نیروگاه های جدید با توربین های کلاس F تعریف خواهند شد ، اما در ماههای اخیر خبرهای رسمی و غیررسمی متعددی حکایت از این داشت که مجموعه وزارت نیرو گام را فراتر گذاشته و در حال مذاکرات فنی برای ساخت برخی نیروگاه های جدید با توربین های کلاس H است.
در خصوص توربین های کلاس F نیز با وجود اینکه در حال حاضر تنها یک واحد نیروگاهی در بندر عباس از این نوع توربین استفاده می کند ، اما برنامه مجموعه وزارت نیرو بر مبنای گسترش استفاده از این نوع توربین ها است. فرآیند داخلی سازی این نوع توربین ها همزمان با خرید نخستین توربین و پروژه انتقال تکنولوژی ساخت آن به داخل آغاز شده و می توان گفت در طی سالهای آینده با تکمیل فرآیند انتقال دانش ساخت این نوع توربین ها به داخل کشور ، نگرانی از بابت ساخت تجهیزات یدکی و هزینه تأمین آن از خارج از مرزها وجود نخواهد داشت و با توجه به روند در پیش گرفته شده ، در طی سالهای آتی فرآیندی به مشابه گسترش ساخت تجهیزات توربین های کلاس E ، در خصوص تجهیزات توربین های کلاس F قابل تصور است.
اما توربین های کلاس H فقط چند سازنده محدود در سراسر جهان دارند و شرکت های بزرگی چون جنرال الکتریک امریکا و زیمنس آلمان به ساخت این نوع توربین ها ورود کرده اند. تا امروز ایران هیچ برنامه اجرایی برای انتقال دانش این نوع توربین ها نداشته و اگر در نیروگاهی نصب توربین کلاس H در برنامه قرار گیرد ، به طور کامل این توربین باید از خارج از کشور تأمین شود و با هر بار نیاز به تعمیر و اورهال آن ، نه تنها قطعاتی که نیاز به جایگزینی دارند بلکه نیروی متخصص تجهیز آن نیز باید از خارج از کشور وارد شود.
در حالی که ابهام برای چگونگی برنامه ریزی برای ورود توربین های کلاس H به صنعت برق کشور همچنان وجود دارد، خبرهای تازه از برنامه ورود توربین های کلاس J به ایران حکایت دارد. «علی فرهور» مدیرعامل نیروگاه برق شهید رجایی امروز از افزایش 1300 مگاواتی ظرفیت این نیروگاه 2 هزار مگاواتی تا 2 سال آینده از طریق فاینانس ژاپن خبر داد و گفت: "ژاپنیها برای بالا بردن راندمان نیروگاه شهید رجایی توربینهای کلاس J را نصب خواهند کرد."
انتهای پیام/