آثار تاریخی سینمایی و تلویزیونی مبدل به ملودرام‌های سست و مبتذل شده‌اند
کارگردان «روز عقیم» در نشست خبری این نمایش با اشاره به اینکه آثار تاریخی سینمایی و تلویزیونی مبدل به ملودرام‌های سست و مبتذل شده‌اند، ابراز عقیده کرد تنها نمایشنامهنویسی می‌تواند تاریخی‌نویسی را از ابتذال نجات دهد.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، صبح امروز نشست خبری نمایش «روز عقیم» به کارگردانی و نویسندگی حسین کیانی در تماشاخانه باران برگزار شد.
کیانی با بیان اینکه جدا از دغدغه‌ها و مسئله‌ها پرسش‌هایی که در کارهای قبلیش وجود داشته است اذعان داشت: «در این کار پرسش‌ها به گذشته و مقطع تغییر رژیم باز می‌گردد و به وضعیت سه زن در محله قلعه زاهدی یا محله جمشیدنگاهی دارم.»
به گفته این نویسنده داستان نمایش از جایی شروع می‌شود که محله قلعه تخریب می‌شود و این 3 زن به جایی پناه می‌برند که سراسر قصه را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. کیانی افزود: «زمینه شکل‌گیری این نمایش به لحاظ فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی چه در گذشته و چه در حال دغدغه اصلی من بوده است. مسئله من چیزی نیست که با تبلیغات و دستور پدید بیاید مسئله ریشه‌دار زخمی بر پیکره جامعه بوده است. آمار و ارقام نشان می دهد که نه تنها از این مسئله کاسته نشده است؛ بلکه افزایش یافته است.»
وی وظیفه هنر را نشان دادن بخشی از مشکلات بر شمرد که به واسطه بازنمایی بخشی از زندگی این زنان در این نمایش صورت گرفته است و منابع تحقیقی خود را فیلم قلعه ساخته کامران شیردل، فیلنامه‌ای از بهرام بیضایی، چند نمایشنامه، رمان طوطی زکریا هاشمی و رمانی از جمال میرصادقی نام برد که در کنار چند مقاله علمی پایه‌های این نمایش را شکل داده است.
کارگردان نمایش مشروطه بانو اظهار داشت: «در دو دهه اخیر شاهد اثر ارزشمندی در این باره نبوده‌ایم. در نمایش دیگری این مسئله را در زمان حال پیگیری خواهم کرد. نمایشنامه فرصت آن را ندارد همه مسائل را بررسی کند و تنها می‌تواند برشی از یک رویداد را ارائه دهد.»
وی در مورد شخصیت‌ها با اشاره به اینکه آنها کاراکترهایی زنده و باورپذیری هستند گفت: «هر اثر هنری باید اصلش بر صداقت باشد».
کیانی ایده نمایشنامه روز عقیم را برآمده از نمایشنامه دیگری با موضوع زندگی سه زن گورخواب معرفی کرد که برای عقیم شدن به یک مرکز درمانی اعزام می‌شوند. وی افزود: «به دلیل فنی و تئاتری گروه موفق به تولید این نمایش نشد لذا اسم آن متن را به این اثر اختصاص دادم.»
وی نام نمایش خود را توصیف قرآن از روز قیامت با عبارت یوم‌العقیم برشمرد.
کارگردان «مضحکه شبیه به قتل» با گلایه از زدوده شدن صحنه از درام جدید آن را زنگ خطری دانست برای تئاتر ملی که باید گوش شنوایی باشد آن را بشنود. او گرایش به اقتباس و کارهای کلاژگونه را آسیب جدی تئاتر ایران برشمرد و گفت: «تبلیغات و اسامی مردم را بسان سیرک به وجود می‌آورد و این وصف حال ایران و انسان ایرانی نیست.»
کیانی همچنین از شرایط آثار هنری با موضوع تاریخ و ایران انتقاد کرد و گفت:«تنها هنری که می‌تواند تاریخ‌نویسی را از ابتذال نجات دهد نمایشنامهنویسی است. آثار تاریخی سینمایی و تلویزیونی مبدل به ملودرام‌های سست و مبتذل شده‌اند. این تاریخ نیست؛ بلکه جعل تاریخ است. صرفا برای جلب نظر مخاطب هستند اما زندگی آپارتمانی و عشق‌های لوکس تهرانی را در آنها می‌بینید این معضل ماست و بسیار رونق دارد چرا که برای فرار از تیغ سانسور می‌توان به آن پناه برد.»
کیانی در مورد ممیزی نمایش خود نیز گفت: «با همان نرم‌های معمول روبرو شدیم در حد نام یک کاراکتر.»
وی در مورد زبان شخصیت‌هایش گفت: «نمی‌شد زبان و لفظ آن آدم‌ها را روی صحنه برد و این در تضاد با صداقت اثر هنری نیست. »
شایسته ایرانی، بازیگر نقش پری، اولین تجربه خود با حسین کیانی و نقشخود را سخت توصیف کرد و اظهار داشت زمانی محدود برای تمرین داشته است؛ چرا که از دهم تیرماه به گروه پیوسته است.
الهه شه‌پرست بازیگر نقش لیلی نیز بر این باور بود با توجه به اینکه این کاراکترها مابه‌ازای بیرونی دارند بازیگر نمی‌تواند خود نقشش را خلق کند و با توجه به تصویری که در ذهن مخاطب وجود دارد این نوع نقش‌ها بازی سختی دارد.
فهمیه امن‌زاده دیگر بازیگر این نمایش اظهار داشت: «جسارت می‌خواهد در این دوره چنین موضوعی را کار کرد. در دوره ای که تئاتر هدفش صرفا کشاندن مخاطب است انسانی بودن موضوع یک هنرمند آن هم یک موضوع سربسته تحسین‌برانگیز است.»
انتهای پیام/
