به گزارش خبرگزاری تسنیم از ساری، از آنجاییکه بنده آخرین خبرنگاری بودم که قبل از مرگ زنده یاد رمضان خدر با او مصاحبه کرده ام شایسته می دانم گذری کوتاه از درد دلهای آن قهرمان نامی جهان که از عملکرد مسئولان سخت اعتراض و انتقاد داشت، بازخوانی کنم.
رمضان خدر متولد 22 بهمن 1323 از روستای نوکنده طی 9 سال متوالی قهرمان مسابقات بزرگسالان ایران در وزن 57 کیلوگرم که هیچ قهرمانی موفق به تکرار این عنوان کشور در طول تاریخ کشتی مازندران در جامهای معتبر بین المللی روسیه، بلغارستان، ترکیه، آلمان قهرمان شد.
صید مدال طلای جام جهانی کشتی نائب قهرمان کشتی آزاد جهانی استانبول و در دو المپیک عضو تیم ملی بوده و دو بار صاحب مدال طلای پیشکسوتان جهان شد.
از همه جالبتر در جامهای دانکلف بلغارستان، یارگین وتفلیس روسیه قهرمانان جهان و المپیک را شکست داد و قهرمان شد و در اکثر مسابقات جامهای بین المللی در دنیا صاحب مدال طلا شده و سابقه مربیگری تیم ملی در مسابقات جهانی کیف در کارنامه ورزشی وی دیده میشود.
اما از آنچه که آن مرحوم از مظلومیت خود در آخرین روزهای حیاتش گفت باید اظهار داریم خدر بیان داشت: بنده دچار بیماری کلیوی شدم آنهم بر اثر کاهش وزن در مسابقات کم کردن 15 کیلوگرمی وزن بنده متأسفانه باعث بیماری ام شد و از زمان بیماری تا به امروز هیچ کسی از من خبری نگرفت و تنها همسرم یار و یاور بوده است.
او گفت: به پسرم گفتم که اسیر این عشق یعنی کشتی نشود که همچون من گرفتار میشود و دو کلیه خود را از دست میدهد و بنده برای تأمین هزینههای درمانی خود تاکسی که محل درآمد و امرار معاش زندگی ام را فروختم اما عاشق کشتی هستم اگر خوب شوم بازهم کشتی میگیرم.
او گفت: مسئولان ورزش ما نمیدانند که چگونه با ما پیشکسوتان برخورد کنند؛ ارزش در ورزش فدای پول و تملقگویی شده است همه مدالهایی که از جامهای مختلف قهرمانی جهان کسب کرده ام در بدترین شرایط بوده است.
وی گفت: همواره از خداوند طلب همسری مهربان داشتم که از لطف خداوند وی بهترین مادر برای فرزندانم و مهربانترین همسر برای بنده است اگر او را در این شرایط بیماری نداشتم نابود میشدم.
مرحوم خدر معتقد بود: وضعیت ما حاصل ورزش غیرعلمی است و زندگی ورزشی ما همواره اسیر نامهربانی و ظلمها و کم لطفیهای مسئولان بوده است. بدترین خاطره زندگی من بی عدالتی مسئولان فدراسیون کشتی، داوران و مربیان که همواره در کنار قهرمانان تهرانی بودند و علیه بنده اقدام میکردند.
خدر افزود: داوران مسئولیت داشتند مرا بازنده مسابقاتی که در برابر کشتیگیران تهرانی برگزار میکردند معرفی کنند و بنده همیشه از مسئولان فدراسیون کشتی خواهش میکردم که در دیدار بنده با کشتیگیران تهرانی از وجود داوران خارجی استفاده شود که مخالفت میشد.
خدر گفته بود: تنها یک بار درخواست بنده برای قضاوت دیدار من با حریف مستقیم من که تهرانی بود مورد قبول واقع شد و از داور خارجی استفاده شد که 9 بر1 به برتری دست یافتم؛ در تمرینات اردوهای مسابقات خارجی و مسابقات دوستانه همواره مسئولان فدراسیون ، سرمربی و مربیان و کادر فنی برای شکست و ناکامی بنده دعا می کردند.
مرحوم رمضان خدر در آخرین لحظات عمر خود از نامهربانی و بی توجهی همه مسئولان در دوران قهرمان او از عدم احساس مسئولیت در دوران بیماری اش یک دنیا دل خون داشت.
از رمضان خدر یک پسر و دو دختر به یادگار مانده است؛ بعد از مرگ آن مرحوم علیرغم اینکه مسئولان قول داده بودند سالی یک بار مسابقات کشتی به نام وی برگزار شود که حدود 20 سال از مرگ وی میگذرد و دریغ از حتی یکبار مسابقه به نام آن پهلوان نامی.
این در حالی است که رمضان خدر تنها قهرمان مازندرانی بود که 9 بار برای این استان به صورت متوالی بدون حتی یک ریال حق الزحمه و پاداش در مسابقات کشتی بزرگسالان کشور صاحب مدال طلا شد.
او از تشک کشتی در حین مسابقات در سال 1996 به بیمارستان اعزام و بر اثر کاهش وزن بیش از اندازه، پس از چند ماه تحمل بیماری به رحمت ایزدی پیوست.
هیچ احدی در دوران سخت بیماری خدر یادی از وی نکرد و این قهرمان کشتی مازندران در کمال مظلومیت و محرومیت از دنیا رفت.
خدر نماد مظلومیت جامعه ورزشکاران مازندران
از نکات جالب سبک مبارزات او به اندازه سلولهای بدنش فن بلد بود در هر مسابقه به روش جدیدی مبارزه میکردو تجربه و مهارت عالی در اجرای فنونی همچون کنده، درخت کن، فیتو، تندر، فن کمر و بارانداز داشت.
خدر تندر، کول انداز، بارانداز، کنده را به همه قهرمانان جهان و المپیک میزد؛ روش مبارزات وی همواره همراه با تزریق هیجان در سالنها بود.
وی در روسیه بر یومین روسی قهرمان جهان و المپیک و اروپا با قاطعیت به پیروزی رسید؛ در ساری نیز مقابل عسگری محمدیان جوان و صاحب افتخارات جهانی و المپیک به پیروزی رسید. اگر بیماری کلیوی خدر را از پای در نمی آورد هیچ حریفی مقابل او نای مقاومت نداشت.
در سن بالای 35 سال در مسابقات انتخابی تیم ملی برای قهرمانی آسیا بر همه قهرمانان بزرگ و نام آور کشتی کشورمان پیروز شد اما صد حیف که هیچ مسئولی از او حق شناسی نکرد. مظلومیت و محرومیت عامل مرگ او شد تا سخنان علی اصغر اسلامی در اثبات مظلومیت او بر همگان ثابت شود.
یکی از ظلمهای بزرگی که به خدر بعد از پیروزی انقلاب سلامی وارد وی قهرمان مسابقات انتخابی تیم ملی شد ولیکن طرح ممنوعیت 27 ساله در تیم ملی موجب شد تا او در عین شایستگی از تیم ملی حذف شود.
شعبان وفایی نژاد
انتهای پیام/