به گزارش گروه رسانه های خبرگزاری تسنیم، وی به مدت چهار سال مدیریت دفاتر نمایندگی صدا و سیما در کشور آلمان را عهده دار بود و شش سال نیز به عنوان خبر نگار و مدیر دفتر نیویورک در سازمان ملل متحد حضور داشته است. به مناسبت روز خبرنگار با وی گفت و گویی انجام دادیم.
مدیون جراحت
غرقی درباره چگونگی خبرنگار شدنش به «صبح نو» میگوید: رشته تحصیلی من الکترونیک بود و زمانی که وارد دانشکده صدا و سیما شدم همین رشته را ادامه دادم با زیر شاخه صدا. در سال 1360 با شرکت در نخستین آزمون ورودی دانشکده صدا و سیما
( که به تازگی از مدرسه عالی رادیو تلویزیون به دانشکده صدا و سیما تغییر نام داده بود ) وارد این دانشکده شدم . پس از چهار سال آموزش در رشته الکترونیک صدا یا الکترو آکوستیک دانشآموخته شدم.
وقتی سال 64 در عملیات کربلای پنج مجروح شدم و گوش چپم از کار افتاد دیگر نمیتوانستم صدابردار خوبی بشوم. همان زمان مدیر خبر با من صحبت کرد و اشاراتی به تواناییهای بنده و پیش زمینه کاریام داشت و پیشنهاد داد که شغل خبرنگاری را ادامه بدهم.
دورههای آموزشی را برای من گذاشتند و رسماً کار خبر را از همان دوران آغاز کردم.
دانشمند محبوب
وی درباره نخستین برخوردش با رسانه و رسانههای مکتوب مورد علاقهاش میگوید: از اوایل انقلاب اهل مطالعه بودم و هرجا نامه یا بیانیهای از امام خمینی؟ره؟ میآمد میخواندم و درکش میکردم تا بتوانم دربارهاش خوب صحبت کنم.
بعد از اینکه وارد کار خبر شدم دورهای را در
«دویچه وله» گذراندم و بنیه خبری خودم را تقویت کردم. یکی از نکاتی که احساس میکردم خبرنگاران ما در آن ضعف دارند بحث زبان خارجی است و من سعی کردم زبانم را تقویت کنم و ابزارهایی را که در کار رسانه لازم است فراهم کردم.
پیش از انقلاب از بین روزنامههای سیاسی، اطلاعات و کیهان را میخواندم و البته روزنامه اطلاعات را بیشتر، زیرا تم مستقلتری داشت. مجلهای به نام «دانشمند» هم منتشر میشد که خیلی دوست داشتم و تمام مقالات آن را میخواندم. مجله جوانان هم بود اما به لحاظ علمی این مجله منطبق بر خواستههای من بود.
ماجرای کنفرانس برلین
غرقی با اشاره به اینکه تا کنون در تمام بحرانهای سیاسی و نظامی منطقه حضور داشتم میگوید: در قطعنامههای شورای امنیت علیه ایران در نیویورک بودم، در جنگ اول خلیج فارس بعد از جنگ تحمیلی و حمله عراق به کویت آنجا بودم، در حمله دوم عراق که به صدام حمله کردند آنجا بودم. بوسنی بودم و در زمان حمله آمریکا به سودان، آنجا حضور داشتم. در لیبی و آلمان هم بودم.
کنفرانس برلین هم حضور داشتم و من آن فیلم را فرستادم تهران. اینکه بعدها از آن فیلم استفاده یا
سوء استفاده شد به من ربطی نداشت.
وی در مورد نیت شخصی خودش از ارسال این فیلم گفت: من به عنوان خبرنگار رسالتی دارم و نمیدانستم برآیند این گزارشی که تهیه میکنم مورد استفاده قرار میگیرد یا سوء استفاده.
من فکر میکردم این گزارشی که از کنفرانس برلین میفرستم به عنوان گزارش محرمانه میماند و منتشر نمیشود.
اما من مسوولیت خودم را انجام دادم فارغ از اینکه چه استفادهای از آن میشود. خروجی کار به من ارتباطی نداشت و من رسالت خبرنگاری خودم را انجام میدهم.
نگاه ملی
غرقی با گفتن اینکه بنیه فکری بنده اصولگرایی است اما نگاه جناحی نداشتهام افزود: نگاه من به مسائل مختلف، ملی بوده و هرجا که احساس کردم حتی یک اصلاح طلب نکتهای را به عنوان منافع ملی مطرح میکند حمایت کردم و برعکس آن. دوستانی که مرا از نزدیک میشناسند میدانند که این تفکر بنده غیرواقعی نیست.
نامزدی برای مجلس
وی درباره نامزدیاش در انتخابات مجلس نهم میگوید: وقتی از آمریکا برگشتم دنیایی از تجربه و اطلاعات رو به من باز شده بود و احساس میکردم جایی باید اینها را نشان بدهم تا کشورم استفاده بکند. احساس کردم در عرصه خبر شاید فضا برایم مناسب نباشد. معتقدم همیشه اگر قانونگذاران ما افراد دنیادیده با معلومات بالا باشند میتوانند قوانینی را وضع کنند که کشور 100 سال بیمه باشد و برعکس.
آپارتمانی را به مبلغ 60 میلیون تومان فروختم و برای نامزدی مجلس هزینه کردم. در انتخابات حتی یک ریال از کسی نگرفتم تا وامدارش نشوم و بتوانم از حقوق مردم دفاع کنم.
بهصورت مستقل وارد شدم و متأسفانه رأی نیاوردم یا نگذاشتند رأی بیاورم. البته بعدها فهمیدم که حتماً نباید نماینده مجلس یا رییس جمهور شد تا بتوان به مردم خدمت کرد بلکه هر جا که هست به اندازه مسوولیتش میتواند
کار کند.
وی در پاسخ به سؤالی مبنی بر اینکه اگر میخواستید دورهای در تاریخ را برای کار خبری انتخاب کنید کدام دوره بوده گفت: من در بهترین دوره تاریخی در کشور حضور داشتهام. هم انقلاب را دیدم، هم جنگ را دیدم، هم بحرانهای پس از جنگ را دیدم. اما خیلی دوست داشتم از نزدیک شاهد اتفاقات قطعنامه 598 بودم. اما این مذاکرات رسانهای نبود و پشت درهای بسته برگزار میشد.
وضع مالی متوسط
غرقی درباره اوضاع مالی خبرنگاری میگوید: نتیجه کار 30 ساله خودم و همسرم آپارتمان 120 متری در شمال تهران است و اتومبیلی که زیر پایمان داریم. من حد میانه خبرنگاران هستم در حوزه مالی.
دخترم ازدواج کرده است و پسرم با من زندگی میکند. از درآمدی که داریم احساس رضایت میکنیم.
البته من عاشق کارم هستم و نگاه کارمندی و مادی به این کار ندارم و به دوستان در عرصه خبر هم توصیه میکنم اگر عاشق این کار نیستند و فقط به چشم محل درآمد به آن نگاه میکنند شغل دیگری انتخاب کنند.
منبع:صبح نو
انتهای پیام/
بازگشت به صفحه رسانهها