به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، «پست 13» داستان سیمبان اداره برق است بااینکه پدرش بعد از 15 سال در این حرفه جانش را ازدستداده است، بنابر ملاحظاتی به همین حرفه روی آوردهاست. این فیلم به دغدغهها و چرایی انتخاب این شغل پرداخته و با حسین یوسفی در مأموریتش به پست شماره 13 همراه میشود، همان پستی که جان پدرش را گرفت.
حسین درازی یکی از کارگردانهای «پست 13» به خبرنگار باشگاه پویا درباره سوژه این مستند گفت: خبر درگذشت سیمبان اردبیل را در روزنامه خواندم، خط آخر خبر تأکید کرده بود که همهساله حداقل یکی از سیمبانان یا جانش را از دست میدهد یا عضوی از بدنش را. این خبر گروه را برای تحقیق به اداره برق کشاند، بعد از اطمینان از صحتوسقم آن، به سراغ پیدا کردن سوژهای برای ساخت یک فیلم داستانی بودیم؛ تا اینکه به حسین یوسفی رسیدیدم.
وی افزود: حسین علیرغم سابقه و تبحر بالای پدرش در این شغل با مرگش مواجه شده بود و بااینوجود همین شغل را انتخاب کرده بود، این موضوع آنقدر برایمان جذاب و سؤالبرانگیز بود که برای اثرگذاری بیشتر تصمیم گرفتیم فیلم را از داستانی به مستند تغییر دهیم.
وی با اشاره به همکاری با سیدامین موسوی برای ساخت این مستند گفت: «پیست 13» پنجمین تجربه مشترک ماست، ذهنیت نزدیک، سلیقههای مشترک و دغدغههای یکسان به همراه رفاقت سبب این همکاری مدام است.
این کارگردان فیلمسازی در فصل زمستان، سختی فیلمبرداری در شب و وجود حیوانات وحشی در منطقه را از مشکلات تولید فیلم برشمرد و افزود: بسیاری از صحنههای موردنظرمان را به دلیل سرمای زیر 20 درجه و خالی شدن باطری دوربینها از دست دادیم، ولی همینکه شخصت اصلی فیلم، عوامل و درنهایت فیلم بهسلامت به هدف رسید، رضایتمان را جلب کرد.
درازی درباره جشنواره تلویزیونی مستند هم گفت: از طریق دوستانی که یا بیننده این جشنواره بودند و یا فیلمشان در جشنواره شرکت کرده بود، متوجه برگزاری آن شدم، فیلمهایش را تماشا میکردم و رای میدادم تا اینکه درنهایت خبر پذیرفته شدن فیلمم را دریافت کردم.
وی مردمی بودن را مزیت اصلی جشنواره تلویزیونی مستند دانست و افزود: بزرگترین حسن این جشنواره این است که مثل دیگر جشنوارهها در آن شاهد محدودیت جغرافیایی، مخاطب خاص با تفکر حاکم جشنوارهای و ریختوپاشهای معمول نیستیم.
روایت قصه پیرمرد گیوهدوز در «همه آنچه که من دارم»
«همه آنچه که من دارم» درباره عبدالله گلی سنجانی پیرمرد گیوهدوزی است که بیش از 50 سال است به این هنر مشغول است، او موفق شده تا گیوه سنجان را در سازمان یونسکو به نام خود ثبت و آن را به جهانیان معرفی کند.
محمدعلی یزدانپرست کارگردان و تهیهکننده این مستند گفت: با پخش گزارش خبری کوتاهی از این پیرمرد متوجه ظرفیت بالای این سوژه برای ساختن فیلم شدم، وارد زندگیاش شدم و مراحل مختلف زندگیاش، از شروع کارش گرفته تا سابقه جبهه و گیوهدوزی برای رزمندگان را به تصویر کشیدم.
وی روایت داستان گونه زندگی این پیرمرد از زبان نوهاش و قسمتی که میگوید: تمام آنچه از پدربزرگم به ارث دارم، تجربیات اوست، را دلیل نامگذاری مستند «همه آنچه که من دارم» دانست. این کارگردان از سپاه استان مرکزی قدردانی کرد و افزود: بازسازی صحنههای جنگ، هماهنگ کردن سرباز و فراهم کردن ادوات نظامی و دریافت مجوزهای مختلف از سختیهای تولید این مستند بود.
یزدانپرست با توجه به پخش فیلمش در جشنواره تلویزیونی مستند گفت: ایده اولیه این جشنواره عالی است، بعد از موفقیت در پخش آثار ارسالی عالیتر است که به فکر تولید و حمایت از فیلمسازان باشد.
به گفته این کارگردان «همه آنچه که من دارم» در جشنواره داخلی و خارجی حضورداشته و جوایزی دریافت کرده که از آنها میتوان به کسب جایزه بهترین فیلم جشنواره رضوی، جایزه دوم بخش صنایعدستی سینما حقیقت، دریافت جایزه بهترین کارگردانی انجمن منتقدین خانه سیما و شرکت در جشنوارههای خارجی مانند ایتالیا، کانادا و اتریش و .. اشاره کرد.
انتهای پیام/