به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم پاکستان جاذبههای طبیعی فراوانی دارد و دست طبیعت مهر و محبت را در دامان آن گسترانده است.
جنوب این کشور به پهنههای امواج بیکران اقیانوس هند میرسد و مرکزش را کمربندی سبز رنگ از جنگلهای انبوه و تو در تو در خود گرفته، شرقش کشمیر است جایی که چشم هر بینندهای را افسون میکند و غرب آن درههای دلانگیز سوات و خیبرپختونخوا...
و اما شمال پاکستان، منزلگاه کوههای رفیع جهان است جایی که نمایندگان هیمالیا و قراقرم برای تصاحب آسمان با یکدیگر بیامان میجنگند و هر کسی توان و جرات قدم گذاشتن به میدان این رقابت سهمگین را ندارد.
ایالت گلگیت و بلتستان بیش از 200 میلیون سال است که شاهد جنگ این تخته سنگهای میلیون تنی است، ولی بشر این مدعی تازه به دوران رسیده تنها 150 سال است که آن را کشف کرده است!
تنها 150 سال از زمانی که آن مساح چینی وجود بالترو این یخچال عظیم را در منطقه مرزی پاکستان و چین کشف کرد و سپس چشمش به کی 2 این قله بیرحم افتاد میگذرد.
بالترو کجاست؟ اگر از روستای «اسکولی» واقع در منطقه بلتستان پاکستان راه به سوی شمال طی کنیم پس از دو روز پیادهروی قدم به این منطقه مخوف خواهیم گذاشت.
63 کیلومتر یخ و کوه یخی و رودخانه یخی و دره یخی و هر چیز دیگری که بتوان آن رامنتسب به یخ کرد!
اینجا بزرگترین یخچال طبیعی جهان است، جایی که هیچ موجود زندهای در آن زندگی نمیکند و فقط این بشر کنجکاو است که به قصد صعود و فتح قلههایی چون « کی2، ماشابروم، گاشا بروم وبرود پیک» به خود جرات میدهد تا قدم به آن بگذارد.
بالترو جایی شگرف است، گاه رودخانههای یخی که در عمق آن جریان دارند را نمیبینیم! فقط صدای مهیب برخورد فاجعهبار تخته یخهای چند تنی را میشنویم، که بیشتر شبیه صدای انفجارهای قوی است.
رودخانههایی که در ناکجاآباد قرار است به رودخانه سند بپیوندند! کافی است یک قدم اشتباه برداریم یا قدم بر تکه یخی نازک بگذاریم، هیچکس نمیفهمد که مجبوریم چند صد متر سقوط کنیم وبدنمان به کجا میرود!
کسانی که به بالترو قدم گذاشتهاند عظمت و وحشت بیانتهای آن را درک میکنند، آسمان اینجا به زمین نزدیکتر است! حتی کهکشان راه شیری نیز چنان ترمه بر سینه آسمان به نظر میآید.
بالترو زیباست ولی مخوف و ناشناخته! هرگز اجازه ورود خودرو و ماشین را نمیدهد و انسان باید به احترام کوههای آن پای پیاده مسیر را بپیماید.
مسیری که به سینه بلندترین قلل دنیا ختم میشود، جایی که خود حکایتی جدا دارد...
انتهای پیام/.