به گزارش خبرنگار باشگاه خبرنگاران پویا نویسندگان، شاعران و ادیبان برجسته اهل سنت با تکیه بر پشتوانههای غنی روایی، تصریحات و اشاراتی که به صورت مکرر از حضرت پیامبر(ص) و اهلبیت(ع) نقل شده است، کتابها نگاشته و دیوانها و سرودههایی را آفریدهاند. در واژه به واژه این ادبیات و سرودهها، عشق و ارادت قلبی و صادقانه به اهل عترت(ع) و به خصوص امام حسین(ع) موج میزند. بنابراین این اردت قلبی به اهلبیت(ع) را نمیتوان منحصر در ادبا و شاعران شیعیمذهب دانست.
در این راستا در سال 94 شاهد انتشار سومین جلد از کتاب «فضایل اهل بیت(ع) در کتب اهل سنت» به همت بنیاد پژوهش های اسلامی آستان قدس رضوی بودیم. این کتاب با موضوع زندگانی اهل بیت پیامبر اسلام(ص)، فضایل آنان و ارزش مودت ایشان به خصوص حضرت علی(ع)، نوشته سلیمان بن ابراهیم قندوزی حنفی از عالمان اهل سنت حنفی مذهب در قرن سیزدهم هجری است. عنوان این اثر «ینابیعُ المَوَدّة لِذَوی القُربی» بوده که به فارسی ترجمه شده است. در خطبه آغازین کتاب آمده: «آن را به سبب ارتباط با خویشاوندان رسول اکرم(ص) ینابیع المودة نامیدم، همان کسانی که اهل عبا و اسباب سعادت عُظمی و سرچشمههای برکات کُبرا هستند.»
نکته جالب توجه اینکه سنت شعرگویی در مدح و رثای امام حسین(ع) در بین برخی امامان اهل سنت به کرات دیده میشود که این مسأله گویای علاقه این علما به اهلبیت عصمت و طهارت(ع) است. «ابوعبدالله محمد بن ادریس بن العباس»، معروف به «الامام الشافعی» (150 - 204ق) پیشوای مذهب شافعی در یکی از مناسک عظیم حج و در برابر جمعی از حجاج در منی در حالی که دشمنان اهل بیت نیز حضور داشتند و بیم خطر نیز برای ایشان بود، در شعری بلند محبت خود را نسبت به اهلبیت(ع) اعلام میکند و در بخشی از آن میگوید:
یا راکِباً قِف بالمُحَصَّبِ مِن منیً
وَاهتِف بِقاعِدِ خَیفِها وَالنَّاهِضِ
سَحَراً إذا فاضَ الحَجیجُ إلی مِنیً
فَیضاً کَمُلتَطِمِ الفُراتِ الفائِضِ
إن کانَ رَفضاً حُبُّ آلِ مُحمَّدٍ
فَلیَشهَدِ الثَّقَلانِ أنّی رَافضِی
ای سوارگان بر شنزارهای منی، سواره بمانید و به نشستگان درّهها و بلندیها خبر دهید. به زائرانی که سپیدهدمان مانند رود خروشان فرات بسوی منا سرازیر می شوند، بگویید: اگر محبت اهلبیت رفض و کفر است، جنّ و انس بدانند که من رافضی هستم.
یَا آلَ بَیتِ رَسولِ الله حُبُّکُمُ
فَرضٌ مِنَ الله فی القُرآنِ أنزَلَهُ
کَفاکُم مِن عظیمِ القَدرِ أنّکُم
مَن لَم یُصلِّ عَلَیکُم لَا صَلَاةَ لَهُ
ای خاندان نبوّت، محبّت شما فرضی است که از جانب خداوند در قرآن آمده است. همین در عظمت شأن شما کافی است، آن کس شما را در نماز درود نگفت، نمازی ندارد، (نمازش درست نیست).
لَئِن کانَ ذَنبِی حُبُّ آلِ محمَّدٍ
فذلِکَ ذَنبٌ لَستُ عَنهُ أتوبُ
هُمُ شُفَعائی یومَ حَشری و مَوقِفی إذا
کثرتنی یوم ذاک ذنوب
اگر گناه من محبت آل محمد (ص) است، از آن گناه توبه نمیکنم. ایشان روز حشر و به هنگام توقف در صحرای محشر شفیعان من هستند، اگر آن روز گناهانم فراوان باشد.
انتهایپیام/