حجتالاسلام ناصر خلج از کارشناسان امور مذهبی، در گفتوگو با خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا با توجه به برخی درسهای عاشورایی گفت: در کربلا دو شخص بزرگوار از جمله مسلم ابن عوسجه و حبیببن مظاهر دو دوست صمیمی بودند. امیرالمؤمنین(ع) در روایتی فرمود اگر قرار است مسیری را طی بکنید، از مسیر نپرسید بلکه اول بدانید رفیق کیست. این دو با هم رفیق و هر دو یار پیغمبر بودند.
وی افزود: ماجرای پیوستن این دو یار با وفا به یکدیگر از این قرار بود که پس از شهادت مسلم بن عقیل و هانی بن عروة مسلم بن عوسجه پنهانی زندگی میکرد تا اینکه خبر ورود امام حسین(ع) به کربلا به کوفه رسید. در این هنگام حبیب بن مظاهر با مسلم بن عوسجه روبرو شد و به وی گفت حسین(ع) وارد کربلا شده است، عجله کن تا او را یاری کنیم. مسلم بن عوسجه سراسیمه به همراه حبیب به سمت کربلا راهی شدند. (زندگانی امام حسین ع، سید هاشم رسولی، ص425).
حجتالاسلام خلج محور اصلی رفاقت مسلم بن عوسجه و حبیب بن مظاهر را یاری امام حسین(ع) معرفی کرد و گفت: لحظه شهادت مسلم بن عوسجه، امام خود را بر بالین ایشان رساند و ضمن ابراز احساسات به وی، فرمود: «رحمک الله یا مسلم؛ مسلم خدا تو را رحمت کند»؛ سپس این بخش از آیه را تلاوت فرمودند: «فَمِنْهُمْ مَنْ قَضی نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ ینْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِیلاً؛ برخی از مؤمنان پیمان خود را به آخر بردند و برخی دیگر در انتظار به سر می برند و هرگز در عهد و پیمان خود تغییر و تبدیل ندادند».
وی افزود: اما حبیب بن مظاهر با آهی جانسوز و اشکی روان به مسلم گفت: «عَزَّ عَلَیَّ مَصْرَعُکَ یا مُسْلِمُ اءَبْشِرْ بِالْجَنَّةِ؛ چه سخت است بر من که به خاک افتادن تو را شاهد باشم، تو را بهشت مژده باد. اما مسلم لبها را تکان داد و چشم را گشود و با صدای بریده بریده و آهسته گفت: خدا به تو مژده نیکو دهد. اما این دو دوست و رفیق راه تا آخرین لحظات از یاریرسانی و پند به یکدیگر دست بر نمیدارند. حبیب بن مظاهر به مسلم گفت: اگر نه این بود که لحظاتی دیگر به دنبال تو خواهم آمد، خیلی دوست داشتم که آنچه دلت میخواهد و برایت مهم است، به من وصیت میکردی. مسلم نیز رو به سوی امام حسین(ع) کرد و به او گفت: أوصیکَ بهذا یعنی تو را سفارش به امام حسین(ع) میکنم. (مثیرالأحزان، ص63). بنابراین محور اصلی و نقطه اتصال رفاقت این دو بزرگوار، امام حسین(ع) بود.
انتهایپیام/