به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، جنگ که شروع شد، همه مردم سراسر کشور را تحت تاثیر قرار داد و دلهای هر انسان بزرگ و کوچک را آزرده کرد. همه فردی هر کاری که میتوانست و در توانش بود انجام میداد تا سدی محکم در برابر تجاوز صدام و نیروهای بعثی باشد. دلهای مردم به هم نزدیک بود و مصداق بارز بیت «چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضو ها را نماند قرار» بودند. همه ملت دست در دست هم داده و یکصدا و همدل شده بودند. بعضی تمام هستی خود را نثار اسلام و خاک کشور، برخی وسایل ضروری و مواد غذایی برای رزمندهها تهیه میکردند و عدهای دیگر که دانش آموزان کم سن و سال بودند، با نوشتن نامههای محبتآمیز، قدردان ایثارگران بودند و با این کار روحیه رزمندگان را تقویت میکردند.
این نامهها از دانش آموزان سراسر کشور به رزمندگان جبهههای مناطق مختلف عملیاتی فرستاده میشد و هر رزمندهای که دوست داشت میتوانست جواب نامه را بدهد و با هم در ارتباط باشند که این موضوع باعث دلگرمی بیشتر رزمندهها میشد. آنها در نامهها به رزمندهها افتخار میکردند و دوست داشتند که برای دفاع بیایند و گاهی برای رزمندهها عکسهایی از خود میفرستادند.
نامههای یکی از دانشآموزان نیشابوری که در اوایل جنگ تحمیلی با یکی از رزمندهها در ارتباط بوده و در روحیه او بسیار تاثیرگذار بوده است و همچنین عکسهایی که میفرستاده، در زیر میآید:
انتهای پیام/