به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا حشمت الله قنبری، کارشناس مسائل دینی به مناسبت شام شهادت امام حسین(ع) در برنامه اشراق که به مدت 10 شب سخنان خود را با محوریت عقلانیت و خردورزی در نهضت عاشورا ادامه میدهد، با اشاره به معرفت و بصیرت حضرت زینب(س) نسبت به امام عصر خویش گفت: حضرت زینب(س) زمانی که علی اکبر به شهادت میرسد، فریا میزند «وای بردارم و ای پسر برادرم». یعنی ابتدا توجهش به امام زمانش است. همچنین در التیام قلب امام زمانش اولین اقدامش این بود که حائل پیکر علی اکبر(ع) میشود تا امام حسین(ع) با این صحنه دردناک مواجه نشود. این رفتار نیاز به یک قلب بزرگ و الهی و خرد سامانیافته میخواهد.
وی با بیان اینکه ما برای انتقال فاجعه نهضت عاشورا معمولاً تصاویری را در ذهن مخاطبان خودمان ترسیم میکنیم که منطبق با ظرفیتهای ماست نه منطبق با حقیقتی که در کربلا وجود دارد، افزود: در نهان این حادثه کربلا یک حماسه عظیم نهفته است در حالی که متأسفانه تمرکز ما فقط بر نحوه زمین خوردن و آسیب دیدن و شهادت امام حسین(ع) و اصحاب است. البته این را عرض کنم که بیان این مسائل از بُعد عاطفی خوب است، اما نباید بر حقیقت کربلا سایه بیاندازد. ضمن اینکه باید توجه داشته باشیم کسانی که واقعه کربلا را گزارش دادهاند و هم ما که این گزارشها را بازخوانی میکنیم، نتوانستیم به ژرفای این ماجرای عظیم پی ببریم.
قنبری ادامه داد: ماجرای کربلا یک حماسه است. در حماسه شخصیتهای قهرمان تحقیر نمیشوند، اما در مقام نمایش یک فاجعه و بیان صِرف تاریخی، حتی قهرمان نیز ممکن است مورد تحقیر واقع شود و در موضع انفعال قرار گیرد در حالی که دشمن صرفاً قدرت خلق فاجعه دارد.
این کارشناس مسائل دینی در تکمله صحبتهای خود درباره موضع اقتدار اسرای کربلا، گفت: روز بعد از شهادت امام حسین(ع) و اصحابشان وقتی کاروان توسط دشمن به سوی مدینه بازگشت داده میشوند، وقتی با دقت تاریخ را بررسی میکنیم، خواهیم فهمید که عملاً بنیامیه در اسارت کاروان امام حسین(ع) قرار گرفته است؛ زیرا مدام با رفتارها و تشرها و خطبههای آتشین امام سجاد(ع) و حضرت زینب(س) مواجه میشویم تا جایی که مجبور میشوند به خواستههای ایشان سر تسلیم فرو نهند.
قنبری افزود: به عنوان مثال زمانی که دشمنان به کاروانیان دستور حرکت دادند، زینب کبری(س) کاروان را تجهیز کرد. راوی میگوید مترصد بودم زینب کبری چکار میکند. دیدم ایشان برخاست و گویی تمام هستی با زینب قیام کرد؛ بعد به سمت گودال قتلگاه رفت. تا اینجا معلوم میشود ابتکار عمل دست این بانوی مکرم بود. با اقتدار ایستاد و روی خود را سمت مدینه بازگرداند و انگشت سبابه را بالا برد و بلند فرمود: «یا جداه، یا رسولالله، صلی علیک ملیک السماء»؛ بعد انگشت سبابه را به سمت گودال قتلگاه آورد و فرمود: «هذا حسین مُرمل بِالدّماء مُقطَّع الاعضاء و بناتُک سبایا؛ این حسین است که در خون غلطیده و اعضایش قطع شده است و این فرزندان توست که اسیر شدهاند». راوی میگوید هیچ تزلزلی در زینب(س) ندیدم. با همان وقاری که ایستاد، با همان وقار نشست. بنابراین کسی که در صدد مدح و ستایش و نیز ارائه معارف اهلبیت(ع) است باید از زاویهای مطلب را برساند که این اقتدار همواره حفظ بماند.
وی ادامه داد: سپس راوی گزارش میدهد زینب کبری(س) جسد بی سری را نا نحرگاهش بالا آورد. این حرکت نشاندهنده لطمه زیادی است که بر پیکر امام حسین(ع) وارد شده بود. راوی میگوید دختر علی تبسم تلخی کرد و فرمود: اللّهم تَقبّل مِنّا هذا القَلیل مِنَ القُربان؛ خدایا این قربانی اندک را از ما بپذیر». با این جمله حضرت زینب(س) تمام صولت بنیامیه در هم شکست در حالی که این بانوی بزرگوار میدانست امام حسین(ع)، امام عالم و آدم است؛ بنابراین با هدف خاصی این جمله را بیان فرمود.
انتهایپیام/