به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، از انار تا ریگان فاصلهای بیش از 400 کیلومتر است اگر بخواهیم با عقربههای ساعت بسنجیم 5 ساعتی راه است و معلمانی هستند که هر روز باید این مسیر را طی کنند, از شمال کرمان تا جنوب کرمان.
یکی از همین معلمها برای آنکه ساعت هفت صبح به مدرسه برسد، ناچار است ساعت سه و نیم بامداد از شهر خود راهی جادهای شود که کمخطر هم نیست و بعد از تعطیلی مدرسه نیز باید همین مسافت را برای رسیدن به خانه طی کند.
تعدادشان کم نیست، ورودی سال 91 دانشگاه فرهنگیان هستند اما بهدلیل ساماندهی نامناسب نیروی انسانی باید کیلومترها آنطرفتر از محل زندگی خود به تدریس مشغول شوند.
با آنکه تازهنفسند اما دوری مسیر آنها را خسته و بیانگیزه کرده و تلاشهایشان برای انتقال به شهرهای نزدیک بینتیجه مانده است و حتی رأی مثبت دیوان عدالت بهنفع آنها نیز چارهساز نبوده است.
در توصیف مشکلات خود میگویند: «معلمان ورودی 91 دانشگاه فرهنگیان استان کرمان هستیم و در آن ایام حکم ما برای خدمت در شهرستان انار که محل زندگیمان است، زده شد اما پس از فارغالتحصیلی به کیلومترها آنطرفتر از محل زندگی خود یعنی شهرستان ریگان اعزام شدیم.
از اداره کل آموزش و پرورش استان کرمان بهخاطر تغییر جغرافیایی محل خدمت شکایت کردیم و با صدور چندین رأی بدوی در دیوان عدالت اداری و مجدد تأیید رأی در دادگاه تجدید نظر دیوان عدالت اداری، باز هم مسافتی قریب به 500 کیلومتر را طی میکنیم تا به مدارس جنوب کرمان برسیم.
تقریباً 80درصد معلمان مدارس شهرستان ریگان غیربومی هستند، دوری راه باعث شد امسال به مدرسهای که تعیین کرده بودند نرویم و هماکنون پرونده ما به هیئت تخلفات اداری ارجاع شده است.
آیا وزیر میداند معلمانی از آموزش و پرورش بهعلت مشکلات زیاد در استان کرمان باید در هفته مسافتی 1000 کیلومتری را بهصورت رفت و برگشت طی کنند تا به مدرسه محل خدمتشان برسند؟ آیا با همکاری اداره کل استان کرمان نمیتوانند معلمان مناطق محروم را از شهرهای اطراف و نزدیک تأمین کنند؟».
این ماجرا از مشکلی مزمن و دیرینه در آموزش و پرورش حکایت دارد که حالا دامنگیر معلمان جدید و تازهنفس هم شده است.
ساماندهی نیروی انسانی را میتوان مهمترین مشکل آموزشوپرورش در این سالها و سالهای پیشِرو تلقی کرد.
ساماندهی نامناسب معلمان باعث شده است آموزشوپرورش همواره با تعداد زیادی از معلمانی مواجه باشد که از شهری به شهر دیگر میروند و این خستگی ناشی از مسافت طولانی آنها را بیانگیزه کرده است و همهساله تعداد زیادی از این افراد خواستار انتقال به محل سکونت خود هستند، اما بهدلیل کمبود معلم این درخواستها جامه عمل به خود نمیگیرد. این معضل نهتنها معلمان جدید بلکه نیروهای دارای سابقه را نیز دچار تبعات خود کرده است، در همین رابطه یکی از معلمان دارای سابقه میگوید: «در دوره ابتدایی در بخش باغکمش از توابع پردیس مشغول به فعالیت هستم، محل زندگیام تهران است اما هر روز برای تدریس باید به پردیس بروم و بیایم. یک کودک سهماهه و یک فرزند معلول دارم و دوری مسیر بهشدت آزارم میدهد. مجبورم صبحها که به مدرسه میآیم فرزند معلولم را در خانه بگذارم و در را قفل کنم و تا هنگام بازگشت از مدرسه او باید در خانه تنها باشد. در تمام مسیر نگران فرزند معلولی هستم که در خانه مانده است».
بهترین توصیف را در این رابطه علی اصغر فانی وزیر اسبق آموزش و پرورش دارد که ساماندهی و بهسازی نیروی انسانی را نیز نخستین اولویت کاری خود قرار داده بود. او دراینباره معتقد بود: آموزش و پرورش برای مدیریت بهتر و بهرهوری بالاتر نیازمند ساماندهی نیروی انسانی است و دو میلیون نفر نیروی انسانی بهلحاظ جنیست, رشته تحصیلی و موقعیت جغرافیایی خوب توزیع نشدهاند.
در همین رابطه محمد مهدی زاهدی رئیس کمیسیون آموزشوتحقیقات مجلس شورای اسلامی میگوید: مهندسی نیروی انسانی در آموزش و پرورش تعریف نشده است و باید زیرنظام منابع انسانی سند تحول بنیادین طراحی و تدوین شود.
به گزارش تسنیم، در آموزش و پرورش عدم توازن نیروی انسانی به مشکلی پیچیده تبدیل شده است. سه عامل جنسیت، مقطع تحصیلی و رشته تحصیلی در ساماندهی مؤثرند اما در برخی استانها شاهد تورم نیروی انسانی زن هستیم و تعداد زیادی از افراد در دوره و رشته تحصیلی غیرمرتبط فعالیت میکنند.
در مناطق محروم میانگین سابقه خدمت معلمان کمتر از سه سال است یعنی زمانی که یک معلم استخدام میشود دو تا سه سال در مناطق محروم خدمت کرده و پس از آن به هر طریقی که میتواند خود را به شهر محل زندگیاش منتقل میکند، سیاست بومیگزینی نیز نتوانسته این مشکلات را کنترل کند و نمیتوان تصویری روشن از اصلاح ساختار نیروی انسانی در آموزش و پرورش را متصور شد. روند فعلی ساماندهی نیروی انسانی، رضایت شغلی معلمان را بههمراه ندارد و همین مسئله بر کیفیت آموزش تأثیرگذار است.
انتهای پیام/*