به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، مراسم افتتاحیه نمایشگاه عکس «مرز تنهایی» با موضوع «آوارگان میانمار در مرز بنگلادش» عصر امروز در گالری شماره 1 خانه عکاسان ایران در حوزه هنری انقلاب اسلامی برگزار شد.
در این مراسم سیداحسان باقری مدیر خانه عکاسان ایران گفت: نمایشگاه عکس «مرز تنهایی» بخش کوچکی از مرارت انسانهایی است که وحشیانهترین اتفاقات برایشان رقم میخورد؛ کسانی که حتی از کمترین امکانات زندگی نیز محروم هستند.
وی افزود: از یک ماه پیش که این اتفاقات در میانمار رخ داد ما در تلاش بودیم که نمایشگاه عکسی با موضوع میانمار برگزار کنیم؛ به همین خاطر با عکاسان داخلی و خارجی بهخصوص عکاسان بنگلادشی مذاکره کردیم؛ اما متأسفانه عکسهای عکاسان ایرانی نمیتوانستند عمق فاجعه میانمار را منتقل کنند و همچنین عکسهای آنها دیر به دست ما رسید؛ البته در تلاش هستیم که بهزودی نمایشگاهی از عکسهای میانمار که توسط عکاسان ایرانی ثبت شده است نیز برگزار کنیم.
باقری ادامه داد: سرانجام تصمیم گرفتیم که برای برپایی نمایشگاه «مرز تنهایی» از عکسهای آقای نور عالَم عکاس بنگلادشی استفاده کنیم. البته در خاک میانمار امکان عکاسی وجود ندارد و آقای نور عالم بههمراه یک عکاس دیگر سعی کردند عکسهایی از مرحله قبل از استقرار آوارگان میانمار در کمپهای بنگلادش یعنی در مرز بنگلادش ثبت کنند.
وی با بیان اینکه در نمایشگاه «مرز تنهایی» تعداد 100 عکس وجود دارد، گفت: 34 عدد از این عکسها پرتره مستند هستند. متأسفانه ما نتوانستیم جزئیات بیشتری از فجایع میانمار را در عکسها داشته باشیم. البته عکسهای تلختری نیز در دست داشتیم اما نمیخواستیم در این نمایشگاه از آنها استفاده کنیم و همین عکسهای موجود در نمایشگاه نیز بسیار تلخ هستند و هر کسی با تماشای آنها میتواند عمق فجایع میانمار را درک کند.
مدیر خانه عکاسان تصریح کرد: دوست داشتیم هر دو عکاسِ این نمایشگاه در اینجا حضور داشته باشند اما فقط از طریق سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی موفق به دعوت از آقای نور عالم شدیم.
وی با اظهار اینکه آژانسهای خبری بزرگ دنیا در برخی موضوعات مثل رویداد اربعین با رویکرد بایکوت برخورد میکنند، گفت: در سایتهای معتبر هیچ اطلاعاتی از پیادهروی اربعین موجود نیست و اگر هم باشد بسیار کمرنگ است. در برخی موارد نیز بایکوت بهشکل دیگری اعمال میشود؛ به این صورت که در فاجعه میانمار عکسهایی انتخاب میشود که کمتر عمق فاجعه را نشان دهند مثل این که در عکسها فقط چند نفر را در حال کوچ نشان دهند. زمانی که با یک عکاس ایرانی که برای یکی از سایتهای معتبر غربی کار میکرد گفتوگو میکردم او به من گفت که سیاست سایت در قبال فاجعه میانمار این است که فعلاً سکوت کند و هر وقت این ماجرا تمام شد کمی به آن بپردازد. عکسهایی که ما در اینجا میبینیم شاید بهلحاظ حرفهای در حد عکسهای موجود در سایتهای معتبر خارجی نباشد اما عکسهایی است که یک عکاس بر اساس رسالت خودش آنها را گرفته است.
باقری درباره علت سیاهوسفید بودن عکسهای نمایشگاه «مرز تنهایی» گفت: فضای آن مناطق مرزی بنگلادش سرسبز و دارای شالیزار است و مردم میانمار نیز اغلب لباسهای رنگی میپوشند؛ زمانی که رنگ اجازه نمیدهد محتوا خودش را نشان دهد ناچار هستیم رنگ را حذف کنیم؛ به همین خاطر شورای تخصصی خانه عکاسان ایران تصمیم گرفت عکسها سیاهوسفید باشند؛ به آقای نورعالم پیشنهاد کردیم و ایشان هم پذیرفتند.
در ادامه نور عالم عکاس بنگلادشی گفت: در تاریخ 25 آگوست 2017 که درگیریهای میانمار رخ داد؛ من در طول مدت دو ماه، سه بار به آن منطقه سفر کردم. شرایط در آنجا بسیار بد است و تا کنون نیم میلیون نفر به بنگلادش مهاجرت کردهاند و تعداد زیادی از مردم میانمار نیز پشت مرزها هستند و به آنها اضافه خواهند شد.
وی با اشاره به اینکه شدت خشونت و رنج نسبت به کودکان و سالمندان بیشتر است، گفت: در مرز بنگلادش و میانمار بچهای متولد شد که این صحنه بسیار دلخراش بود. وضعیت آوارگان از نظر امکانات اسفناک است؛ آنها از نظر فضا، غذا و پناهگاه محدودیتهای بسیاری دارند؛ آنها حتی از شرایط اولیه زندگی نیز محروم هستند. با وجود آنکه سازمانهای بینالمللی و نهادهای خیریه به آنها کمک میکنند اما باز هم این کمکها کافی نیست و بسیار کم است.
نور عالم تأکید کرد: اکنون زمان آن رسیده است که ما با اقداماتمان صدای خاموش مردم میانمار را بلند کنیم؛ سازمانهای بینالمللی به مقامات میانمار فشار بیاورند تا این افراد به سرزمین خود بازگردند و هویت خود را بازیابند. تنها کاری که از دست من برمیآمد این بود که با دوربینم از این فجایع عکس بگیرم تا صدای آنها را به بقیه برسانم؛ بیایید دور هم جمع شویم و صدایمان را بلند کنیم تا دنیا بفهمد و برای این افراد کاری کند.
وی اذعان کرد: اگر از دیدن این عکسها، احساسی پیدا کنید من به هدفم رسیدهام. بسیار دشوار است که در عین حال که یک فاجعه را میبینید از آن عکس بیندازید؛ من هم مثل آنها انسان هستم و دیدن این فاجعه برایم بسیار سخت بود؛ در موقع گرفتن عکسها فقط به این فکر بودم که صدای مسلمانان میانمار را به بقیه برسانم. من هم از دیدن این فجایع اشک ریختم اما نه جلوی چشم آنها بلکه شبها در هتل گریه میکردم؛ حتی برایم پیش میآمد که یکی دو روز عکاسی را متوقف کردم تا حالم بهتر شود.
انتهای پیام/*