به گزارش دفتر منطقه ای خبرگزاری تسنیم شکی نیست که پاکستان سالهای بسیار سختی را پشت سر گذاشته و از زمانی که پای آمریکا به منطقه باز شد تجربه سالهای سیاه کشت و کشتار نیز در این کشور آغاز شد ولی اینک داستان فرق میکند.
اگر برگهای تاریخ را ورق زده و به 16 سال قبل برگردیم تصاویری مبهم از حضور نیروهای آمریکا در افغانستان، کمک پاکستان به آنها و مبارزه آنها با گروه طالبان خواهیم دید. اتفاقی که آینده پاکستان را به شدت تحت تأثیر قرار داد و اگر اختیار مجددا به دست ژنرال پرویز مشرف حاکم وقت پاکستان بیفتد بسیار دور از ذهن است که مجددا سیاستی را که اتخاذ کرد، پیش بگیرد.
در هر حال دخالت آمریکا در افغانستان و حمایت پاکستان از حضور آنها باعث شد دامنه ناامنیهای افغانستان وارد خاک پاکستان شود، حتی گروههای تروریستی پاکستانی نیز فعالیتهای خود را به خصوص علیه شیعیان مظلوم این کشور آغاز کردند.
انفجار و انفجار و انفجار در کنار ترورهای روزانه بیش از 70 هزار نفر از مردم پاکستان را از بین برد و صدها هزار نفر را نیز زخمی کرد.
تروریستهایی که همچون زالو به جان مردم پاکستان افتاده بودند و تکاپوهای کم ارتش پاکستان نیز نمیتوانست مانع آنها شود.
ابعاد ترورهای پاکستان دیگر فقط به اتباع این کشور بر نمیگشت، بلکه گروههای تروریستی نظیر «سپاه صحابه»، «تحریک طالبان پاکستان» و «لشکر جهنگوی» برای رسانهایتر شدن اقدامات تروریستی خود حمله به اتباع دیگر کشورها را نیز آغاز کردند و همین باعث شد تا جهانیان پاکستان را کشوری ناامن دانسته و خود به خود اسباب منزوی شدن این کشور فراهم شود.
اتفاقی تلخ در 3 مارس سال 2009
تیم ملی کریکت سریلانکا در مسیر ورود به استادیوم شهر لاهور توسط لشکر جهنگوی مورد هدف قرار گرفت و تروریستهای این گروه اتوبوس حامل بازیکنان تیم ملی سریلانکا را به رگبار بستند.
اتفاقی که هر چند 9کشته پاکستانی و 8 مجروح سریلانکایی برجای گذاشت ولی با مقاومت و شجاعت راننده پاکستانی اتوبوس همراه شد که رانندگی را با سرعت بیشتر ادامه داده و به جای ترک اتوبوس، مسافران را به جای امنی منتقل کرد.
تمام ورزش پاکستان کریکت است و تمام مردم آن عاشق کریکت ولی حمله تروریستی به یک تیم ملی خارجی اتفاقی نبود که فدراسیون جهانی کریکت از آن به سادگی عبور کند به خصوص اینکه کشورهایی مانند هند تمام قد علیه پاکستان ایستاده بودند و همین باعث شد تا از سال 2011 هیچ بازی بینالمللی در پاکستان برگزار نشود.
پاکستانیها تا سال 2014 نمیدانستند یا نمیخواستند! ریشه واقعی مشکل را یافته و آن را حل کنند، تا اینکه ارتش این کشور بدون اجازه دولت دست به اقدام زده و در رأس شروع به تار و مار کردن تروریستها کرد.
دولت نواز شریف چند روز پس از آغاز عملیات ضرب عضب در مناطق وزیرستان (هم مرز با افغانستان) عملیات را به صورت رسمی قبول کرد و همین نقطه آغازی شد برای بازگشت امنیت به پاکستان.
راه البته بسیار سخت و مشکل بوده و هست و مبارزه با نفوذ 14 ساله تروریستها به عمق مناطق استراتژیک و کشف و نابود کردن مخفیگاههای کاری بسیار سخت بود.
با گذشت سه سال از آغاز عملیاتهای ضرب عضب و ردالفساد پاکستان اثبات کرد که اگر بخواهد میتواند تروریسم را نابود کرده و از امنیت کشور خود دفاع کند.
پاداش این مبارزه جدی با تروریسم را تیم ملی سریلانکا به پاکستان داده و با پذیرش دعوت فدارسیون کریکت پاکستان حاضر شد تیم ملی خود را بازهم به این کشور اعزام نماید.
این اتفاق به حدی برای پاکستانیها خوشحال کننده بود که «ژنرال آصف غفور» سخنگوی ارتش این کشور در یک پیام توئیتری ضمن تشکر از تیم ملی سریلانکا آن را نوید پاکستانی امن و آزاد دانست.
با آمدن تیم ملی سریلانکا امیدها برای انجام بازیهای بین المللی در این کشور بیشتر شده است و این یعنی تائید عملیاتهای ضد تروریستی ارتش پاکستان از سوی نگاههای بین المللی.
در هر حال راه مبارزه با تروریست آسان نیست و بدون زحمت فراوان و ریختن خون و عرق پیروزی به دست نخواهد آمد.
اینک اگر هفتاد هزار نفر از مردم پاکستان در جمعیت این کشور وجود ندارند تروریستهایی چون « ملک اسحاق» نیز برای همیشه به زبالهدان تاریخ پیوستهاند.
افزون بر این سیاستمداران پاکستانی هم فهمیدهاند که آتش خانمان سوز ناامنی از کجا زبانه میکشد و به همین دلیل دیگر حاضر نیستند در جنگ افغانستان با آمریکا همکاری داشته باشند.
انتهای پیام/.