به گزارش گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ دکتر هادی انصاری ـ تاریخ شناس، پژوهشگر و از متبرعین و خادمان آستان اهل بیت(ع) در عتبات عالیات در یادداشتی به بررسی تاریخی سنت پیادهروی اربعین حسینی پرداخته است. متن کامل این یادداشت به شرح زیر است:
سنت پیاده روی روز اربعین حسینی بنا به روایات تاریخى، در زمان ائمه هدی علی رغم ظلم و جور و خفقان حکام وقت انجام میشده است. در سال 61 هجری عبدالله جابر انصاری از یاران پیامبر و علی (علیه السلام) نخستین کسی بوده که این کار را انجام داده است، اما بنیانگذار اصلی این حرکت که تاکنون دوام دارد کسی جز شیخ انصاری نیست.
ایشان این حرکت را به عنوان رسم و نمادی برای شیعیان معرفی کرد اما پس از مدتی به فراموشی سپرده شد اما در نهایت توسط شیخ میرزا حسین نوری مجدداً احیا شد و به عنوان رسم و سنتی نیکو در میان شیعیان نشر یافت.
این عالم بزرگوار اولین بار در عید قربان به پیادهروی از نجف تا کربلا اقدام کرد که 3 روز در راه بود و حدود 30 نفر از دوستان و اطرافیانش وی را همراهی میکردند، محدث نوری از آن پس تصمیم گرفت، هر سال این کار را تکرار کند، ایشان آخرین بار در سال 1319 هجری با پای پیاده به زیارت حرم اباعبدالله حسین (علیه السلام) رفتند.
این اقدام زمینه ساز پیاده روی بسیاری از عاشقان اهلبیت و امام حسین (علیه السلام) شد.
در راستای انجام این مراسم معنوی و روحانی برخی از علما و حتی مراجع تقلید نیز با پای پیاده به کربلا سفر کردند.
از جمله این افراد میرزا جواد آقا ملکی تبریزی یکی از مراجع عالیقدر جهان تشیع است که بارها با پای پیاده از عتبه علویه، رهسپار عتبه حسینی شده است.
ایشان درباره مراقبت و بزرگداشت روز اربعین حسینی میگویند: به هر روی بر مراقبه کننده لازم است که بیستم صفر (اربعین) را برای خود روز حزن و ماتم قرار داده بکوشد که امام شهید را در مزار حضرتش (علیه السلام) زیارت کند، هر چند تنها یک بار در تمام عمرش باشد، چنانکه حدیث شریف، علامتهای مؤمن را پنج امر ذکر کرده است: 51 رکعت نماز در شبانه روز، زیارت اربعین، انگشتر در دست راست کردن، پیشانی بر خاک گذاشتن و بلند بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ گفتن در نمازها.
امام صادق (علیه السلام) نیز درباره ثواب زیارت امام حسین (علیه السلام) با پای پیاده میفرمایند: کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین (علیه السلام) برود، خداوند به هر قدمى که برمىدارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مىفرماید و یک درجه مرتبه اش را بالا مى برد، وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او مىفرماید که آنچه خیر از دهان او خارج میشود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مىگویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهلبیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم نخواهی دید و آتش نیز هرگز تو را نخواهد دید و تو را طعمه خود نخواهد کرد.
این سنت حسنه توانسته است در طول سالیان گذشته ضمن ایجاد نوعی نشاط و پویایی در فقه و مذهب جعفری و ضمن نشان دادن ارادت به اهل بیت، عامل اتحاد شیعیان جهان باشد و بتواند عاملی ناگسستنی برای پیوند و نزدیکی قلوب شیعیان باشد و تحولاتی را در تاریخ تشیع و کشورهای منطقه و به ویژه عراق ایجاد کند.
بلکه مى توان گفت که این سنت حسنه ، عامل اتحاد نه تنها شیعیان ونه تنها مسلمانان ، بلکه عامل اتحاد ویگانگى میان تمام ادیان الهى جهان شده است.
انتهای پیام/