به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، روز هشتم آبانماه سال 86، جهان یکی از شاعرانش را از دست داد؛ زندهیاد قیصر امینپور، شاعر «آیینههای ناگهان»، «مثل چشمه، مثل رود» و «دستور زبان عشق». هرچند امینپور در حوزههای مختلف فعالیت کرده و جریانساز بود، اما وجه شاعری او بیش از دیگر وجوهش در یادها مانده است. امروزه کمتر کسی است که دفتری از سرودههای او را نخوانده باشد، شعرهای خودمانی و دوستداشتنی. شعرهایی که باب سلیقه خیلیهاست.
قیصر به زعم بسیاری از دوستان و همقطارانش از دغدغهمندان شعر انقلاب بود، به گونهای که نه تنها نباید او را در شعر معاصر خلاصه کرد، بلکه میتوان در دیدی وسیعتر او را یکی از جریانسازان ادبیات در این برهه دانست؛ نامی که شاید سالها بعد بیشتر به ان پرداخته و تأثیر او را بر این وادی بررسی کرد.
فیلمی زیر برشی است از دیدار با او در سالروز تولدش در سال 82. امینپور در این فیلم نسبت به ایجاد نگاههای مادی در کارهای فرهنگی انقلاب انتقاد میکند. او برای نمونه به سکهای شدن جشنوارههای شعر انقلاب و دفاع مقدس اشاره میکند و میگوید: برخلاف دیگرانی که رفیق نیمهراه هستند و میگویند ما این شعر را نگفتیم و توبه کردیم، ما رفیق نیمهراه نبودم. حداقل آن زمان که این سرودهها را گفتیم، صداقت داشتیم؛ نه برای سکه بود و نه برای تکهای زمین.
او در بخشی از صحبتهایش به فعالیتهای ادبیاش پیش از انقلاب اشاره میکند و ادامه میدهد: از موقعی که سکه دادند دیگر برای جنگ شعر نگفتم. من در سال 56 برای امام(ره) شعرهایی گفتم که اگر میفهمیدند، تکه بزرگمان گوشمان بود.
انتهای پیام/