به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، امام حسن مجتبی(ع) در شب نیمه رمضان سال سوم هجری در مدینه چشم به جهان گشودند و حدود هفت سال از دوران زندگی پیامبر اکرم(ص) را درک کردند و پس از آن حضرت حدود سی سال با پدر بزرگوارشان علی بن ابی طالب(ع) ملازمت داشتند. بعد از شهادت امیرالمؤمنان(ع) به مدت 10 سال عهده دار مقام امامت بودند و در 28 صفر سال پنجاه هجری در سن 47 سالگی به دستور معاویه بن ابیسفیان و به دست جعده دختر اَشْعَثِ بنِ قِیس مسموم شدند و بر اثر همان زهر به شهادت رسیدند.
در این ایام بسیاری از شاعران جوان و پیشکسوت کشورمان با سرودن اشعاری سعی در ابراز محبت خود به محضر مبارک امام مجتبی(ع) دارند. در همین راستا، «سید علیرضا شفیعی» از شاعران جوان و آئینی کشورمان قطعه شعری را سروده و آن را به امام مجتبی(ع) تقدیم کرده است.
با مرامش جهان چه بیگانه ست گرچه با نامش آشنا بوده ست
وسعت غربتی که داشته است تا فراسوی ناکجا بوده است
بغضهایی ست در گلوی امام که فروخفته در دل ایام
او به این نوع گریه عادت داشت،گریههایی که بیصدا بوده ست
بر سر منبر رسول الله لعن میشد علی ولیکن آه
خون دل خورد و دم نزد هرچند در رگش خون مرتضی بوده ست
بین یاران غریب بود غریب؛ آن چنان که امیر لشکر او
بندۀ زرخرید و مقهورِ حیلۀ عمرو عاصها بوده ست
تیغ او در نیام شد افسوس حسرت او قیام شد افسوس
زخمِ بی التیام شد افسوس غربتی که از ابتدا بوده ست
نه که او پهلوان نباشد نه! نه که او جان فشان نباشد نه!
در شمار یلان نباشد نه! صبر تکلیف مجتبی بوده ست
تیغ صلحی که داشت در دستش زخم بر پیکر نفاق زده
صلح خونین او مقدمۀ نهضت سرخ کربلا بوده ست
بیشتر بخوانید:
من حسینی(ع) هستم و هستم مسلمان حسن(ع)
انتهای پیام/*