به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد مقدس، شهر که سیاهپوش شده باشد انگار نه که مشهد بلکه تمام ایران عزادار است؛ وقتی که قدم در این صحن و سرا میگذاری دیگر خود را نمیشناسی همراه میشوی با این جمعیتی که به سر و سینه خود میزنند که امام مهربانشان را دیگر ندارند.
سوز میآید؛ اما این سوز سرماسوز دلهای مردمی است که در این حرم جمع شدهاند تا در عزای صاحب این شهر بگریند؛ آه این غم جانگداز را حتی سرمای آخر آبان هم خنک نمیکند و تنها ما هستیم که ماندهایم با حرمی که امروز صاحبش را از دست داده است.
زنی را میبینم که فریاد میزند آقا جان! ای آقا جان! ... و نالههایش در خیل عزادارانی که نوحه میخوانند و لابه میکنند و ضجه میزنند گم میشود. شلوغ است؛ همه جا شلوغ است؛ تمام خیابانهای اطراف حرم آنقدر شلوغ است که جایی برای سوزن انداختن وجود ندارد و هر کس هم چیزی میگوید؛ میخواهند فقط خود را به صاحب عزا برسانند؛ به حلال تمام مشکلات، به کلید تمام قفلها، به مشهد علیبن موسی الرضا المرتضی(ع).
این محشری که امروز در مشهد برپا شده؛ از همان جنسی است که در هزار سال پیش برای پاره تن پیامبر(ص) زنان قریه سناباد برپا کردند که اگر آن روز خلوت و بیسروصدا همه چیز برپا شد امروز جای آن را این شور و غوغا گرفته است.
من هم در این سرمای آخر آبان با خودم زمزمههایی میکنم: آقایم اگر آن روز غریب بودی امروز تمام زنان این سرزمین با چشم گریان برایت مویه میکنند و اگر آن روز مردی در مرو نبود که کنارت باشد امروز تمام مردان این سرزمین تمام این خیابانهای اطراف را پیاده آمدهاند تا کنارت باشند، سینه بزنند و در غم نبودنت پیشانیهایشان را به خاک بمالند.
فوج فوج جمعیت آنچنان است که میگویی اسرافیل در صور خود دمیده و همه مردم مانند پروانگان در حال فریاد کشیدن هستند و شاید هم واقعاً امروز اینجا در مشهدالرضا(ع) محشر است.
آقایم، سرایت را میبینی که پر است از آدمهایی که برای نبودت به سر و سینه خود میزنند؛ یا غریبالغربا، اینجا دیگر غریب نیستی... .
انتهای پیام/*