به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا شب اول از ماه ربیعالاول سال 13 ه.ق شبی است که امیرالمؤمنین(ع) برای حفظ جان رسول اکرم(ص) با هدایتهای الهی بر بستر حضرت خوابید تا توطئه دشمنان خنثی شود؛ این شب در بین مسلمانان معروف به لیلةالمبیت شد.
جریان این توطئه از این قرار بود که پس از رحلت ابوطالب(ع) آزار و اذیت قریش بر پیامبر(ص) و مسلمانان شدت گرفت. پیامبر(ص) که جان مسلمانان را در خطر دید، با توجه به اینکه با اهل یثرب پیمان بسته بود، دستور دادند مسلمانان به آنجا هجرت کنند. پس از آنکه عدهای از مسلمانان به آنجا کوچ کردند، سران قریش تصمیم به قتل پیامبر(ص) گرفتند. خداوند نیز پیامبر(ص) را به وسیله وحی از این توطئه آگاه کرد و به حضرت فرمان داد تا به سمت یثرب حرکت کند.
اما امیرالمؤمنین(ع) با امر رسول گرامی اسلام در بستر حضرت خوابید و زمانی که توطئهگران بر بالین ایشان رسیدند، زمانی که متوجه حضور امیرالمؤمنین(ع) بر بستر پیامبر(ص) شدند، از ترور دست برداشتند. بر اساس تفسیر اهلبیت(ع) خداوند آیه207 بقره را به این مناسبت نازل کرد. «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَشْری نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ؛ و از میان مردم کسى است که جان خود را براى طلب خشنودى خدا مىفروشد، و خدا نسبت به [این] بندگان مهربان است.»
رهبر معظم انقلاب در خطبههای سال 68 در بیانات خود درباره عظمت رفتار امیرالمؤمنین(ع) در لیلةالمبیت به نکات قابل تأملی اشاره فرمود که در ادامه میبینید:
«درست در آنجایی که یک نهضت از دوران محنت دارد وارد دوران راحتی و عزت میخواهد بشود، در همان لحظه که همه معمولاً تلاش میکنند زودتر خودشان را برسانند -اگر بتوانند- از مناصب اجتماعی چیزی را بگیرند، جایگاهی پیدا بکنند، در همین لحظه امیرالمؤمنین آماده شد تا در جای پیغمبر، در بستر پیغمبر، در شبی ظلمانی و تاریک بخوابد تا پیغمبر بتواند از این خانه و از این شهر خارج بشود. توی آن شب، کشته شدن آن کسی که در این بستر میخوابد، تقریباً قطعی و مسلّم بود. اینجور نبود که حالا چون من و شما قضیه را میدانیم، میدانیم که امیرالمؤمنین در آن حادثه به شهادت نرسید، بگوییم که آنجا همه میدانستند. نهخیر. مسأله این است که در یک شب ظلمانی در یک نقطهی معینی یک کسی بنا است کشته بشود، قطعی است. میگویند آقا، این آقا برای اینکه بتواند از اینجا خارج بشود، باید کسی در آن جا به جای او باشد تا جاسوسها که نگاه میکنند، احساس کنند کسی در آنجا هست. کی حاضر است؟ این ایثار امیرالمؤمنین خود یک حادثهی فوقالعاده مهم است، اما زمان این ایثار هم بر اهمیت آن میافزاید. زمان کی است؟ آن وقتی که بنا است این دوران محنت بهسربیاید. بنا است بروند حکومت تشکیل بدهند، راحت باشند. مردم مدینه -یثرب- ایمان آوردهاند، منتظر پیغمبرند، همه این را میدانند. در این لحظه این ایثار را امیرالمؤمنین میکند. هیچ انگیزهی شخصی باید در یک انسانی وجود نداشته باشد تا اقدام به یک چنین حرکت بزرگی بکند.»
انتهایپیام/