به گزارش خبرگزاری تسنیم در اصفهان، بوریس براوخیچ هنرمند آلمانی در نشست تخصصی «عکاسی در میان امر واقع یا ممکن» که در موزه هنرهای معاصر اظهار داشت: به دلیل آنکه نخستین بار است در ایران حضور پیدا میکنم تردید در مورد آنچه از عکسها برداشت میشود برای من وجود داشت، به شما قول میدهم اگر بار دیگر در اصفهان حضور داشتم سخنرانی به همراه عکس داشته باشم.
این عکاس آلمانی به تاریخچه عکاسی اشاره کرد و افزود: امکان آنکه بخواهیم مستندسازی کنیم از آغاز سال 1839 به وجود آمد و نتایج خیرهکنندهای را همراه داشت، عکاسی یک نیاز مدنی برای جلوگیری از سقوط از بین رفتن به وجود آمد که ثبت تصویر آن را ممکن ساخت، جهانهای موازی در درک عکس بسیار مؤثر است.
وی در ادامه تصریح کرد: از آغاز شکلگیری تکنیک عکس برای تصویربرداری هنری و مستندساز دو جنبه عکاسی بود که هنوز مرز مشخصی بین آنها قابل تصور نیست، در آن زمان بهواسطه آنچه موجود بود تنها میشد از آثار ایستا به دلیل محدود زمانی این امر ممکن نبود. اگر دید کلی به جهان داشته باشیم، مکان برای ما غیرقابلتصور است اما در نگاه دقیقتر هر مکان میتواند محل حادثه و یا اتفاق باشد، سپس عکسبرداری روشنگرانه به وجود آمد تا کمک حال روزنامهنگاران و یا به عکاسان پلیس یاری رساند.
این پژوهشگر هنر در مورد دوران روشنگرانه عکاسی گفت: آنچه در حوزه روشنگرانه مطرح است درک و دریافت دقیق نسبت به چیزی است که تاریخ شناسان و زیست شناسان از آن بهره میگرفتند، عکسها گاهی خود بیانگر موضوع خاصی نیستند و مفسران برای درک آن عکس توضیح ارائه میدهند که وظیفه روشنگری را بر عهده داشته باشند، زیرنویس تصاویر میتواند دید دیگری نسبت به یک عکس ارائه دهد.
وی در تبیین روشنگری عکاسی اظهار داشت: عکسها میتوانند سبب اثبات موضوع یا وقایع شوند، در آمریکا بسیار از قتلها بهواسطه عکسی که ضمیمه پرونده سبب روشنگری داستان بوده است به نتیجه برسند، یک شناخت قدیمی وجود دارد که تصاویر میتوانند ما را گمراه کنند و واقعیت را تحریف کرده و تبدیل بهدروغ نمایند، عکس الزاماً یک عامل اثباتگر نیست.
براوخیچ ادامه داد: دستکاری اسناد یا مدارک موجود غیرقابل پشم پوشی است که تغییر در کنتراست و وضوح و برش در قاب عکس این امکان به وجود میآورد، عکسبرداری مستند به دلایل زیادی انجام میشد، تاریخ عکاسی یک حرکت خطی نیست و از کنار هم قرار گرفتند قطعات مختلف به وجود میآید که در دید عکاسان وجود داشته است.
وی به توانایی دوربینهای ابتدای اشاره کرد و گفت: بهواسطه محدودیتها در تکنیکهای عکاسی و زمان زیاد برای نوردهی نگاتیو از موارد ایستا امکان عکس گرفتن وجود داشت افرادی که دوست داشتند از آنها عکس گرفته شود باید مدت زیادی را ثابت میماندند.
وی ادامه داد: دو نامگذاری وجود دارد، مستندگرایانی که با آنچه در عکس همراه است، همراه میکند و ایده بعدی تجسم گرایی است که سعی میکند مخاطب را با ایده شخصی خود درگیر نماید، اگر بخواهیم دو مسیر تصویربرداری را ذکر کنیم مستندسازان از سوراخ دیوار به تصویر گاه میکند و تصورگرایان سوراخی برای دید خود ایجاد میکنند.
این هنرمند آلمانی در توضیح ارتباط عکاس و دوربین اظهار داشت: اگر دوربین را مانعی بین عکاس و جسم طبیعی توصیف کنیم کمی تندروانه است اما اطمینانی به ما میدهد، بیشتر عکاسان جنگ به دلیل آنکه امنیتی مانند دیوار از پشت دوربین احساس میکردند کشتهشدهاند.
وی افزود: اگر این دو منظر تصویربرداری را مدنظر قرار دهیم از نظر تئوری تضادی بین تجسمگراها و مستندگراها وجود ندارد و تساوی مشهود است و پیشزمینهای برای مستندسازی است، دید جدید بهصورت موفقیتآمیز ایجاد شده و میتواند روند واقعه را به تصویر بکشد.
انتهای پیام/