خبرگزاری تسنیم- بودجه سالانه در حقیقت به عنوان برنامه عملیاتی دولت برای پیگیری و اجرایی نمودن سیاست های خرد و کلان و مدیریت راهبردی وضعیت عمومی کشور ( اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و...) است. سند بودجه با تعین و تکلیف اینکه چه میزان مبالغ ریالی وارد یک نهاد،شرکت و یا موسسه بشود در حقیقت اولویتهای کشور را رتبه بندی و هدف گذاری می کند. مولفه هایی همچون ایجاد اشتغال، رونق تولید، توسعه رفاه عمومی و رفع فقر از طریق توزیع عادلانه درآمدها، مدیریت و رفع پدیده های زیست محیطی مثل آلودگی هوا، ترافیک ، بهسازی بافت های مسکونی و... لزوما بایستی با شرایط کنونی در زمره صدر اهداف بودجه سال ٩٧ قرار بگیرد.
بررسی مفاد و ردیف های بودجه ١٣٩٧ نشانی از مرتفع سازی یا توجه حداقلی به تمام و یا بخش عمده ای از دغدغه ها و معضلات گفته شده آنچنان باید و توقع می رود نیست و بلکه با نگاه اجمالی به ردیفهای بودجه گویا به جای توجه به محرمیت زدایی،توسعه فقر و به جای کاهش فاصله طبقاتی افزایش آن بیشتر رخ نشان می دهد.
اکنون با نگاهی آمارهای رسمی به وضوح حاکی از آن است که تورم واقعی در اقلام و کالاهای اساسی و ضروری که سبد مصرفی حداقل ٨٠ درصد جمعیت کشور را تشکیل می دهد بالای ١٥ درصد است. بنگاههای اقتصادی درگیر عدم تقاضا و انباشت روزافزون موجودی انبار خود و شاهد کمبود نقدینگی در حساب و صندوق خود هستند. حجم نقدینگی کماکان با نرخ بالای ٢٠درصد در حال رشد بوده و دولت برای مقابله با آن، هنوز با قواعد اقتصاد دستوری (سرکوب نرخ ها) مانند نرخ سود، نرخ ارز ، نرخ سکه ، قیمت ها و... سعی در بزک کردن رخسار اقتصاد دارد. شاخص های آسیب های اجتماعی و فساد، فاصله طبقاتی، فقر، آلودگی هوا، ترافیک، بیکاری، انحصارات، رانت ها و .... به هیچ وجه در شرایط نرمال و خوبی به سر نمی برند.
در اقتصادی که در حال حاضر به عقیده اکثریت کارشناسان شریان حیات آن به رونق سریع و ضربتی و سرمایه گذاری داخلی و خارجی وسیع وابسته است، افزایش درآمدهای مالیاتی و اختصاص بالای ٨٠ درصد بودجه به بخش جاری و غیر مولد و غیر زیربنائی اقتصاد و نیز کاهش دادن چشمگیر بودجه عمرانی ...فاقد هرگونه منطق و توجیه اقتصادی است.
جناب آقای رییس جمهور، بودجه ٩٧ و آثار احتمالی منفی آن در معیشت غالب مردم و اقتصاد کشور با نور کم سو یک شمع نیز قابل دیدن و تماشا است.
اما در مقابل امروز این چشمان بخش عظیمی از مردم رنج دیده کوچه و خیابان است که سویی برای دیدن ندارد؛ حتی با نورافکن.
*عبدالله رحیم لو- اقتصاددان و استاد دانشگاه
انتهای پیام/