به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، آرامش و متانتی عجیب در رفتارشان هویدا بود. ساده و بیآلایش روی صحنه آمدند. خبری از هیچ ادای اضافهای نبود. سازهایشان را کودک کردند. «ارکان اوگور» چند زخمه بر «باغلاما» زد و سپس نگاهی به «اسماعیل حکی» کرد و با هم خواندن را آغاز کردند. با خواندنشان سفرِ ما هم آغاز شد؛ سفری به ناشناختههای اصالتهای قومِ ترک.
این دو هنرمندِ ترکیهای زخمههایی آرام و پُراحساس بر سازهایشان زدند و ترانههایی خواندند که پُر از لطافت بود. آنها آرامش را به مخاطبانشان هدیه دادند. مخاطبانی که به تالار وحدت آمده بودند تا شاید مهمترین اجرای بخش بینالملل در سیوسومین جشنواره موسیقی فجر را ببینند.
آنچه اوگور و حکی در کنسرتشان نواختند و خواندند، آثاری بود از آلبوم «دیدار با ناشناختهها». این آثار پُر از تکرارِ نُتها و تکرار ریتمها و ملودیها بود؛ اما اگر گوش دل میسپردی به این نغمهها، تو را به ناشناختههایی میبرد که پر از جذابیتها بود. تمام ویژگیهایی که موسیقی فولکلور باید داشته باشد در اجرای هنرمندان ترکیهای بود.
شاید تنها نکتهی غمانگیزِ کنسرت، صندلیهای خالیِ تالار وحدت بود. تمام صندلیهای موجود در بالکنهای تالار خالی مانده بود. حتی تعداد زیادی از صندلیهای همکف هم تماشاگری را در خود جای نداده بودند. این مسئله باز هم این نکته را یادآور شد که چرا مسئولان جشنواره روی اجراهایی چنین مهم تبلیغات درستی انجام نمیدهند.
متاسفانه مسئولان جشنواره موسیقی فجر ترجیحشان این است که بخش عمدهای از بیلبوردها و تبلیغات خود را به کنسرتهای پاپ اختصاص دهند که درآمدهای بیشتری برای جشنواره دارد. آنها چندان دغدغهی معرفی موسیقیهای اصیل و جدی به مردم را ندارند.
به هر روی اجرای ارکان اوگور و اسماعیل حکی پر از زیبایی و احساس و در عین حال سادگی بود. کسانی که این اجرا را دیدند با دنیای تازهای آشنا شدند. فضای اینگونه موسیقیها شاید لازمهی مردمان زمانهی ما باشد. زمانهای که پر از حرکت و پر از استرس و پر از سرعت است و گاهی نیاز به آرامشی عمیق و احساسی لبریز شده دارد.
انتهای پیام/