به گزارش خبرگزاری تسنیم، لوئیس سوارس در مصاحبهای خواندنی با همتیمیاش جرارد پیکه بهعنوان مجری و پرسشگر سایت «The Players Tribune» از احساساتی شدنش در روزی گفت که فهمید باشگاه بارسلونا خواهان عقد قرارداد با اوست.
سوارس پس از جام جهانی 2014 به بارسلونا ملحق شد، در روزهایی که اعتبارش بهخاطر گاز گرفتن شانه جورجو کیهلینی، مدافع تیم ملی ایتالیا در جام جهانی ــ حرکتی که پیش از آن هم دو بار در پیراهن تیمهای لیورپول و آژاکس انجام داده بود ــ لکهدار شده بود و هجمه رسانههای انگلیس علیه او با تیترهای تمسخرآمیز و بعضاً توهینآمیزشان پایانی نداشت. با وجود نگرانیهایی که در خصوص تکرار چنین رفتاری از مهاجم اروگوئهای وجود داشت، بارسلونا حاضر شد با او قرارداد ببندد آن هم در حالی که میدانست او بهدلیل حرکت عجیبش در جام جهانی، تا اواخر ماه اکتبر، یعنی سه ماه بعد از آغاز فصل از سوی فیفا محروم است و نمیتواند به میدان برود و این ماجرا یکی از احساساتیترین اتفاقات زندگی ماشین گلزنی اروگوئهای کاتالانها را رقم زد.
سوارس با یادآوری حرکتی که در جریان بازی تیم ملی اروگوئه برابر ایتالیا در مرحله گروهی جام جهانی 2014 رخ داد، به پیکه گفت: بعد از حرکتی که انجام دادم، خیلی سریع متوجه شدم که این حرکت چه پیامدهایی میتواند داشته باشد. بعد از آن اتفاق گودین برای ما گل زد اما من مثل همیشه خوشحالی نکردم چون فکرم درگیر عواقب کاری بود که انجام دادم. بعد از بازیها وقتی وارد رختکن میشوم اولین کاری که انجام میدهم صحبت کردن با همسرم است. آن روز اما از همان اول انگار نمیخواستم واقعیت را بپذیرم، آن را انکار میکردم، اشک میریختم و همه جور احساسی داشتم. برای من و تمام تیممان وقتی که آن اتفاق را در موبایلمان تماشا میکردیم، لحظه دردناکی بود.
سوارس در پاسخ به این سؤال که باشگاه بارسلونا به آن اتفاق چه واکنشی نشان داد، گفت: ما از همانجا شروع به مذاکره کردیم، در جام جهانی. بله، این فکر هم به ذهنم خطور کرد که ممکن است بهخاطر حرکتی که انجام دادهام، ممکن است رؤیایم برای بازی در بارسلونا بر باد برود. همه چیز از فکر من میگذشت. چند روز قبل از آنکه مرا از جام جهانی بیرون کنند، با سوبیسارتا (مدیرورزشی سابق باشگاه بارسلونا) و رئیس باشگاه صحبت کرده بودم. آنها به من توصیه کردند که آرام باشم و اینکه آنها مانند قبل از آن اتفاق مرا میخواهند. بیهیچ خجالتی میگویم که وقتی این جمله را از آنها شنیدم گریه کردم چون آنها همچنان مرا پذیرفته بودند. با افتضاحی که به بار آورده بودم، اعتماد کردن به من سخت بود، با وجود این، اما بارسا در مورد من رویکردی استثنایی داشت و بابت این همیشه قدردان این باشگاه خواهم بود.
گازگرفتنهای سهگانه اما تنها جنجال دوران بازیگری سوارس نبودهاند. شاید کمتر کسی باشد که «سِیو» بهیادماندنی او روی خط دروازه اروگوئه مقابل غنا در مرحله یکچهارم نهایی جام جهانی 2010 را از یاد برده باشد زمانی که با دو دست خود مانند یک دروازهبان مانع ورود توپ به دروازه اروگوئهایها شد. سوارس اگرچه تاوان حرکتش را با دریافت کارت قرمز و محرومیت از بازی بعدی داد اما حرکت او این شانس را به اروگوئه داد که از برتریاش محافظت کند. پنالتی حاصل از خطای پنالتی او به گل تبدیل نشد و اروگوئهایها در نهایت در ضربات پنالتی به نیمهنهایی صعود کردند.
مهاجم بارسلونا درباره آن خاطره هم اظهار داشت: در جامهای جهانی همیشه یک تیم هست که پدیده میشود و در آن جام جهانی هم تیم ما پدیده جام لقب گرفت تا اینکه در آن بازی میان ما و غنا رسید و ما در ضربات پنالتی به نیمهنهایی رسیدیم. تجربه فوقالعادهای بود. احساسی که بعد از گرفتن توپ با دستم داشتم دوگانه بود؛ از یک طرف بهخاطر اخراج شدنم ناراحت بودم و از طرف دیگر خوشحال چون اگر آن توپ را نگرفته بودم، میباختیم. من ریسک کردم و وقتی که غناییها نتوانستند پنالتیشان را به گل تبدیل کنند، احساس گناه به احساس رضایت تبدیل شد. من به انجام ضدفوتبال متهم شده بودم اما اینکه حریف نتوانست پنالتیاش را به گل تبدیل کند، تقصیر من نبود. وقتی آنها پنالتیشان را خراب کردند، فریادی زدم که از فریادهای بعد از گلزنیام بلندتر بود. بعد از بازی یکی از همتیمیهایم روی نیمکت (خوان کاستیو، دروازهبان دوم تیم) غش کرد. من پنالتیهای پایان بازی را از رختکن تماشا میکردم. وقتی که دروازهبانمان پنالتی غنا را گرفت، فریادزنان بهسمت زمین بازی میدویدم.
انتهای پیام/*