به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، گویندهای که سالهاست اصفهانیها به صدای او عادت کردهاند اگر چه چهرهاش نیز نا آشنا نیست، اما صدایش در فن بازی در نمایشهای رادیویی در گوش هر اصفهانی مهمان است و با او آشنا هستند.
محسن دلیران گوینده رادیو اصفهان که نزدیک به 3 دهه است که برای دل اصفهانیها صحبت میکند، از واژه دل استفاده میکنیم زیرا در گفتوگوهایش از مردم و توجه آنها به این رسانه و برنامههای رادیویی بارها یاد میکند واین چیزی جز نشان دهنده عِرق این هنرمند به مردم شهرش نیست، به مناسبت اینکه رادیو اصفهان نیز 70 سالگی خود را سپری میکند به گفتوگو نشستیم که خواندنش خالی از لطف نیست.
تسنیم: حضور محسن دلیران در رادیو چطور رقم خورد؟
محسن دلیران: 18 ساله بودم و از سال 72 با برنامه عصر بخیر اصفهان به همراه عدهای از هنرمندان اصفهانی با برنامههای طنز شروع به کار کردم. آن موقع رادیو اصفهان در خیابان آذر کوچه تاج بود تا اینکه اواخر سال 74 رادیو به پل خواجو آمد و سال 75 نیز به صورت دائم شروع به کار کردم.
کار را در زمینههای گزارشگری، مجری، گویندگی، بازیگری و در عرصههای مختلف تهیهکنندگی نمایشهای بلند نیز ادامه دادهام.
تسنیم: سن کمی داشتید که وارد رادیو شدید درواقع دوران جوانی را شروع کرده بودید، آن موقع پیشکسوتان راحت شما را میپذیرفتند؟
محسن دلیران: آنها به ما میگفتند، ببینید، بنشینید و یاد بگیریم، بررسی کنیم، تجزیه و تحلیل کنیم. در واقع آنها لقمه برای ما نگرفتند اما ماهی گرفتن را یاد ما دادند. اگر چه یاد گرفتن کار در رادیو زمان برد، اما بزرگان اشکال و ایراد گرفتند؛ من هم تمرین کردم تا این که اعتماد پیدا کردند و کار را شروع کردم.
تسنیم: اکنون فکر میکنید ماهیگیر ماهری شدید؟
محسن دلیران: فکر نمیکنم، شاید از این ماهیهای جوغی بگیریم( میخندد) اما ماهی بزرگ نه. البته تلاش کردهام، در کار هنر میتوان نمره قبولی و یا معدل خوب آورد ولی نمره 20 نمیشود زیرا هنر به واسطه اینکه بهروز است و تمرینها و ممارستهای خودش را دارد.
من در این مدت تلاش کردهام که صرفا نمره قبولی بگیرم، اگر چه بعضی وقتها هم "تک ماده" کردهام ولی به هر حال دلمان میخواسته 20 شویم. اما گذشته از اینها همه موارد بستگی به نظر مردم دارد باید ببینیم مردم چقدر فعالیت ما را قبول دارند.
تسنیم: در برخوردهایی که با مردم داشتید چه بازخوردهایی از برنامههای رادویی گرفتید؟ مردم چه برنامههایی را دوست دارند و پیشنهاد میدهند؟
محسن دلیران: بازخوردها خوب بوده، برای مثال در حال حاضر رادیو برنامه "قند عسل" مخاطب محور است از مردم و افرادی که رادیو گوش میدهند دعوت میکنیم در برنامه شرکت کنند در این برنامه شاد هدف ایجاد روحیه و انگیزه درجامعه است.
جالب اینکه مردم از نزدیک برنامه و هنرمندان را میبینند، کسانی که سالیان سال صدایشان را گوش میدادند از نزدیک میبینند. مردم به دنبال شادی، نشاط، تفریح و دورهمی هستند و این در فرهنگ ایران اسلامی بر میخیزد.
تسنیم: از این برنامه شاد چه خاطرهای دارید که برای شما ماندگار شده است؟
محسن دلیران: در رادیو قشنگیهای زیادی دیدم، یک روز بیمار سرطانی با حضور چند جلسه در این برنامه رو به بهبودی رفت. یک خانواده 5 نفره که همه نابینا بودند به برنامه قند عسل آمدند و این برای من جذاب بود؛ یک بار دیگر نیز همه نابینایان شهرستان شهرضا به برنامه آمدند.
یکبار نیز نمایش تراژدی داشتیم که پس از آن نمایش یک مادر و دختر بعد از 17 سال همدیگر را بخشیدند و با هم زندگی کردند. آن موقع از آنها دعوت کردیم و این مادر و دختر و با هم مواجه شدند که لحظه دلنشینی بود.
تسنیم: در حال حاضر رسانههای زیادی هستند با توجه به فعالیت آنها آیا هنوز هم رادیو پرمخاطب هست؟
محسن دلیران: رادیو اصفهان پرشنونده است و نسبت به تلویزیون اصفهان بیشتر مخاطب دارد، زیرا رادیو سهل اللوصولتر است و در تاکسی و در شرایط مختلف استفاده میشود. البته برنامههای رادیو اصفهان از تنوع بیشتری نسبت به تلویزیون برخوردار است و هر زمان که آن را روشن کنید به فراخور زمان مطلب و برنامه دارد.
جدای از این موضوع رادیو هم جنبه تفریحی و هم اطلاعات عمومی دارد و به نوعی هنوز مخاطب عام و خاص خودش را حفظ کرده است.
رادیو ذهن خلاق میخواهد، فضا سازی و پرسپکتیو صدا درست میکند اگر با مردم در مورد بهار صحبت میکنیم باید به گونهای باشد که شنونده بهار را لمس کند و در فضا قرار گیرد. کار در رادیو قشنگ و لذت بخش است، احساس آرامش داریم زیرا حس میکنیم که در خانه یا محل کار مردم نشستهایم وانرژی میگیریم.
تسنیم: پس اگر دستگاهی کمکاری کرد هنوز هم با وجود سایر رسانهها قدرت آن را دارد که مسئول مروبوطه را به پاسخگویی وادار کند؟
محسن دلیران: قطعا، برای مثال برنامهای داریم که 25 سال است پخش میشود که چالشی، انتقادی است و از معضلات شهری گزارش تهیه میکند و مسئول ذیربط باید پاسخگو باشد. در مورد مسئلهای با مسئول مربوطه تماس گرفته میشود و اگر جواب نمیداد صدای زنگ دفتر که پاسخگو نبوده نیز میگذارند.
تسنیم: در این مدت که تجربههای زیادی کسب کردهاید چقدر برای تربیت نیروی جوان تلاش کردهاید؟
محسن دلیران: خیلی تلاش کردم که تجربیات به نسلهای بعدی انتقال داده شود، در این مدت افرادی نیز در گزینش که مراحل خاص خودش را دارد وارد شدند که تعهد کاری نداشتند یا با آروزهایی در ذهن که یکباره از پله اول به پله هشتم بروند که این غیرممکن است. برای بعضی از افراد نمیشود از نظر اخلاق، حرفهای و یا و هنری سرمایهگذری کرد اما افرادی که واقعا در این کار علاقه داشتند و تلاش میکردند نیز کمک میکردم. در کل شخص بخیلی نبودم و در آموزش کار تجربیات را انتقال میدهم.
تسنیم: در چه نمایشهای رادیویی نقش داشتید و کدام نقش را بیشتر دوست داشتید ؟
محسن دلیران: در نمایشهای مختلفی بوده، افتخار این را دارم، در تمام نمایشهای رادیویی که سرداران جنگ حضور دارند مانند شهید خرازی، شهید ردانی، شهید قوچانی به جای آنها بازی کردهام.
همهی نقشها را دوست داشتم ولی شهید ردانی وقتی در زندگی او قرار گرفتم، ازدواجش، طلبگی، رفتن و شهادتش تحت تاثیر قرار گرفتم. اگر چه سراغ هر کدام میرفتیم دریایی بیکران از معرفت بود، عشقی که به میهن و خدا داشتند.
در بسیاری از مواقع خانوادههای شهدا پس از شنیدن نمایش برای تشکر حضوری مراجعه میکردند، یک روز خانواده یکی از شهدا پدرش من را در آغوش گرفت و گفت بگذار من احساس آرامش کنم از کسی که به جای پسرم صحبت کرده است.
تسنیم: سختترین لحظهای که در این مدت در رادیو اصفهان داشتید چه بوده؟
محسن دلیران: یک روز برنامه زنده داشتم و همان موقع خبر فوت پدرم را دادند، خودم را حفظ کردم و بعد به سمت سوگواری رفتم، برایم سخت بود اما مردم گناهی نکردهاند نباید برنامه خراب میشد.
گفتوگو از نگین فروغی
انتهای پیام/ش