به گزارش دفتر منطقهای خبرگزاری تسنیم «جوادهاشمی» با ارسال یادداشتی نوشت: روابط میان پاکستان و افغانستان و به دلیل وجود خط مرزی 2600کیلومتری ما بین دو کشور و همچنین حضور مرزنشینانی که زبان مشترک دارند عمری به درازای تاریخ پاکستان دارد و این کشور در سالهای جنگ میزبان چهار میلیون مهاجر افغانستانی بوده است ولی چرا روابط اسلامآباد و کابل اینک به سردی گراییده و با مشکل روبرو است؟
توضیح و تفصیل این سوال قطعا در مجال یادداشت کوتاه ما نخواهد گنجید، ولی برآن هستیم که به صورت مستدل و شفاف پاسخ اتهام زنیها و یا به صورت واضحتر اگر بخواهیم اسمی برای آن انتخاب کنیم، «فرافکنیهای» دولتمردان کابل درباره پاکستان را بیان کنیم.
برخی چهرههای مطرح افغانستانی از جمله «امرالله صالح» و یا «اشرف غنی» اخیرا پاکستان را متهم به سختگیری بر «پشتو زبانها» کرده و مدعی شدند اقوام پشتو زبان در پایتخت پاکستان اعتصاب کرده و نیاز به حمایت جامعه جهانی دارند.
این ادعا را باید از ابعاد گوناگونی مورد بررسی قرار داد و پیش از همه توجه داشت که طی ماهها دولتمردان کابل رسما تبدیل به زبان آمریکا برای متهم کردن پاکستان و تحت فشار قرار دادن همسایه خود شدهاند، انتقادی که بارها مطرح شده و صد البته بیتوجهی دولت مردان افغانستان خساراتی به بار خواهد آورد.
چرا پشتو زبانها هدف دولت مردان افغانستان قرار گرفتند؟
در هر حال سؤال اول و پیش از این که غلط بودن ادعای دولت مردان افغانستان را اثبات کنیم این است که چرا آنها اقوام پشتو زبان را طعمه خود کرده و مدعی شورش و اعتصاب آنان شدهاند؟ حال آنکه «خیبرپختونخوا» به عنوان محل زندگی پشتو زبانهای پاکستان یک ایالت رسمی این کشور است! با توجه به اینکه ایالت «گیلگت و بلتستان» هنوز محل مناقشه است. آیا اگر سران افغانستان اتهامزنی خود را به سمت اقوامی مانند بلتی زبانها یا گلگیتیها میبردند بهتر نبود؟ آیا اگر از حس آزادیخواهی اقوام بلوچ سوءاستفاده میکردند بهتر نبود؟ قطعا پاسخ منفی است! زیرا هیچ حس هم دردی نسبت به اقوام بلتی و گلگیتی و بلوچ در افغانستان وجود ندارد! ولی نسبت به پشتو زبانها اینگونه نیست، 40 درصد از جمعیت افغانستان را پشتو زبانها تشکیل می دهند و قطعا اتهامزنی حساب شده رئیسجمهور افغانستان با هدف همراه ساختن پشتو زبانها با خود است تا علاوه بر وارد کردن فشار به پاکستان احساسات عمومی را در کشورش به سود خود تحریک کرده و مطابق دستور آمریکا، پاکستان را اقدام به واکنش کند.
آیا در پاکستان به پشتو زبانها ظلم میشود؟
پاسخ به این سؤال نیز قطعا منفی است زیرا علاوه بر «عمران خان» رئیس حزب «تحریک انصاف» و سیاستمدار مطرح پاکستانی چهرههای بسیار مشهوری مانند « محمود خان اچکزئی»، «فضلالرحمن»، «اسلمخان ختک»، «شاهد آفریدی»، «جهانگیرخان»، «جان شیرخان»، «پرویزخان ختک»، «رحیمالله یوسفزئی» همه و همه پشتو زبان هستند که درمیادین سیاسی، ورزشی، هنر، رسانه و... در بالاترین سطح ممکن فعالیت میکنند و نفوذ پشتو زبانها و آزادی آنها در پاکستان به حدی زیاد است که «ژنرال حمید گل» رئیس سابق سازمان اطلاعات ارتش پاکستان (مهمترین رکن در نظام سیاسی و نظامی پاکستان) نیز یک پشتو زبان بود.
بسیاری از نمایندگان پارلمان و سنای پاکستان و یا اعضای تیمهای ملی پاکستان همگی پشتو زبان هستند و از سویی دیگر آزادی که در پاکستان حاکم است چنان وسیع و گسترده است که باید فکری به حال مهار آن کرد!
عمران خان شخصا داعیهدار حکومت آینده پاکستان است. حال چه کسی میپذیرد که اقوام پشتو زبان در پاکستان تحت فشار هستند و برای رها شدن از این فشار دست به اعتصاب زدهاند!؟ این خود دلیلی است بر بطلان ادعای مطرح شده توسط مسئولین دولت وحدت ملی کابل.
اصل ماجرا چه بوده است؟
«نقیبالله محسود» یک جوان ساکن کراچی بود، که محل زندگی او هیچ ارتباطی به ایالت خیبرپختونخوا و سکونتگاه پشتو زبانهای پاکستان ندارد.
وی در درگیری با پلیس شهر کراچی کشته شد و پس از مرگ او ادعاهایی مبنی بر بیگناهی او و برنامهریزی برای کشتن از سوی پلیس شهر کراچی مطرح شد که بلافاصله تبدیل به یک جنجال رسانهای شد.
اعضای قبیله این جوان پشتو زبان برای گرفتن انتقام از قاتل در یکی از خیابانهای پایتخت پاکستان دست به تظاهرات زدند و همین باعث شد تا نمایندگانی از آنها با نخستوزیر پاکستان دیدار کنند و قول ورود جدی دولت و دستگیری عاملان قتل را دریافت کنند.
انگیزه قتل محسود هر چیزی میتواند باشد جز اینکه دولت پاکستان خواسته باشد با کشتن یک جوان پشتو زبان اقوام پشتون را تحت فشار قرار دهد!
این بود تمام ماجرایی که دولتمردان افغانستان با قصد و غرض و تبعیت از آمریکا سعی کردند آن را بزرگ کنند و برای تحریک احساسات عمومی مردم افغانستان از آن سوء استفاده کنند.
انتهای پیام/.