به گزارش خبرگزاری تسنیم، ایگور کولاکوویچ در گفتوگو با یک سایت مونته نگرویی اعتراف کره که قبل از آمدن به ایران، تصوری از یک کشور کاملاً جهان سومی با امکانات ابتدایی نسبت به ایران در ذهنش داشته ولی بعد از حضور در ایران متوجه شده که با مردمی فراتر از استاندارهای جهانی روبروست. گفتوگو با وی را بخوانید:
* آیا سفر به ایران، تغییر بزرگی در دوران ورزشی شما بود و آیا میتوان از آن به عنوان تغییری بزرگ در زندگی شما نام برد؟
من از این بابت خیلی خوشحالم. من در هر کجای کره زمین با مسائل و چهرههای متفاوتی روبرو شدم. من از مهربانی مردمی ایران که واقعاً فراتر از دیگر مردم جهان است، لذت میبرم. من قبل از حضور در ایران تصور میکردم که این کشور از نظر ورزشی و فرهنگی در سطحی ابتدایی قرار دارد ولی حالا نظرم کاملاً عوض شده است.
* زمانی تیمهای بزرگی مثل بودوکنوست و بودوا در لیگ والیبال مونته نگرو حضور داشتند که حالا خبری از آن بزرگی و قدرت نیست. چه احساسی در این مورد دارید؟
دیدن حال و روز والیبال مونته نگرو برای هر کسی که زمانی جزئی از آن بوده، دردآور است. آینده قدرتمندی برای والیبال مونته نگرو نمیتوان تصور کرد چون هیچ پایهای ندارد. هیچگونه فعالیت باشگاهی صحیحی در این کشور انجام نمیشود که آینده روشنی را بسازد. باشگاههای مطرح مونتهنگرو امروزه در همان جایگاهی هستند که قبلاً بودهاند. من نمیخواهم در مورد برنامهریزی وزارت ورزش مونته نگرو صحبت کنم چون والیبال به عنوان یکی از اولویتهای ورزشی این کشور در حال از بین رفتن است.
* قبل از دریافت پیشنهاد ایران، تصور میشد که شما سرمربی تیم ملی مونته نگرو خواهید شد. حتی با رئیس فدراسیون والیبال مونته نگرو هم مذاکراتی داشتید.
در مدتی که با تیمی قرارداد نداشتم، لازم بود که ابتدا در یک تیم باشگاهی فعالیت کنم و از آنجا هدایت یک تیم ملی را بر عهده بگیرم. من نمیخواستم که در باشگاهی مربیگری کنم، پیشنهاد ایران مطرح شد و من نمیتوانستم آن را رد کنم.
* هنوز هم به سرمربیگری تیم ملی مونته نگرو علاقه دارید؟
البته. با وجود اینکه معتقدم والیبال مونه نگرو شرایط خوب و امیدی برای بهتر شدن ندارد ولی هنوز برای مربیانی از جمله من به عنوان یک چالش، قابل تامل است. من از ذهنیت بازیکنان مونته نگرو به خوبی آگاهم چون هموطنان من هستند. من دوست دارم روزی سرمربی تیم ملی کشورم در یک تورنمنت بزرگ شوم. بزرگترین افتخار دوران مربیگری من، مدال طلای اروپا در سال 2011 با تیم ملی صربستان بود. مدال برنز سال 2013 هم برای من خیلی ارزشمند بود چون با تیم جوانی راهی مسابقات قهرمانی اروپا شدیم که کسی انتظار موفقیت آن را نداشت. هر کدام از شاگردان من در این تیم، الآن بازیکنان بزرگی هستند. یک مدال جهانی هم با تیم ملی ایران کسب کردم. نکتهای که برای من در این بین اهمیت دارد این است که بعد از تیم ملی صربستان باز هم موفق به کسب یک مدال ارزشمند شدم. حالا امیدوار هستم که باز هم در دوران حرفهای مربیگری خود میتوانم مدال بگیرم.
انتهای پیام/