به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، حوزه خاطرهنویسی یکی از حوزههای تازهمتولد شده در عرصه دفاع مقدس است که چند سالی است کار خود را آغاز کرده و با وجود این توانسته جای خود را میان مخاطبان باز کند؛ به طوری که پرفروشترین آثار در سالهای اخیر به کتابهای خاطرات دفاع مقدس اختصاص دارد. به دلیل همین سابقه، پرسشهای متعددی در این حوزه وجود دارد که مشکلاتی را برای نویسندگان این حوزه ایجاد کرده است.
مشخص نبودن حقوق راوی و نویسنده در حوزه خاطرهنویسی دفاع مقدس چند سالی است که مشکلاتی را برای نویسندگان این حوزه ایجاد کرده است. این موضوع سبب شده تا برخی از نویسندگان خاطرات دفاع مقدس به رغم داشتن عناوین ارزشمند و تحسینشده در کارنامه کاری خود، با مشکلات متعدد مالی مواجه باشند.
بیشتر بخوانید: نظر مقام معظم رهبری درباره حقوق راوی و نویسنده چیست؟
بیشتر بخوانید: هیچ هنری نمیتواند حق بچههای جنگ را ادا کند
معصومه سپهری، نویسنده کتابهای «نورالدین پسر ایران» و «لشکر خوبان» در یادداشتی که اخیراً نوشته به این موضوع پرداخته و به بخشی از مشکلات خود و همصنفانش را در این حوزه اشاره کرده است. متن یادداشت سپهری به این شرح است:
دیشب با خانواده نشستم به تماشای اختتامیه سی و ششمین جشنواره فیلم فجر. وقتی ابراهیم حاتمیکیا بعد از دریافت سیمرغ بهترین کارگردانی برای آخرین فیلمش «به وقت شام»
حرف دلش را زد، چیزی از ته دلم جوشید. چشمم را بستم. فکر کردم از آخرین کتابم «نورالدین پسر ایران» چقدر حرف در دلم مانده و شده بغضی که سعی کردهام هم فراموشش کنم هم ببخشم و خدا میداند چه دشوار بود و چه کم موفق بودهام... .
فکر کردم آنقدر ما نویسندههای ادبیات مستند جنگ، توی این کشور غریب و بیکس هستیم که حتی وقت این نمایش جایزهها هم زبانمان میگیرد و شاید بغضمان که نتوانیم بگوییم با چه جان کندنی این کتابها را نوشتیم و خلق کردیم و با چه آسانی آنها را از ما جدا کردند! برایش برنامه ریختند! انیمیشنش را ساختند! ترجمهاش کردند! ... بیآنکه بگویند یک نفر بود سالها نشست پای این روایتها که کتابش کند! و حقی دارد! و لابد حرفی....
راستی! ما چه جان سختیم. منِ سپهری، اوی سیده اعظم حسینی ( نویسنده کتاب «دا») که آن همه را شنیدیم و دیدیم و .... بغض تلخش را فرو خوردیم و هنوز پای این کار هستیم!
ما زنانی هستیم که مردانهترین روایتها را از دوران سخت کشورمان به قلم در آوردیم اما مجبورمان کردند نامردانهترین برخوردها با کتابهایمان را هم ببینیم و دم برنیاوریم! ما عجیب جان سختیم که هنوز عاشقانه، سطر سطر مینویسیم تا فردا تاریخ شرمنده شهیدان ایران نباشد.
23 بهمن ماه1396_ تبریز
انتهای پیام/