پیوستن به "کنوانسیون UPOV" باعث وابستگی حداقل ۲۰ساله به بذرهای تراریخت می‌شود
پیوستن به کنوانسیون حمایت از ارقام جدید گیاهی (UPOV) صدمات جبران‌ناپذیری به حاکمیت ملی، امنیت غذایی، کشاورزان خرد و اقتصاد کشاورزان وارد می‌‌کند؛ این کنوانسیون، کشور را به‌سمت وابستگی حداقل ۲۰ تا ۲۵ ساله به بذرهای تراریخت سوق می‌دهد.
به گزارش گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران پویا؛ جمعی از اساتید دانشگاهی با تنظیم نامه‌‌ای خطاب به نمایندگان مجلس شورای اسلامی مواردی را درباره تصویب احتمالی پیوستن ایران به "کنوانسیون حمایت از ارقام جدید گیاهی (UPOV)" متذکر شده‌اند؛ در ادامه مشروح این نامه آمده است:
«نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی
سلام علیکم
احتراماً، بدین‌وسیله به‌استحضار عالی می‌رساند که پیوستن به کنوانسیون حمایت از ارقام جدید گیاهی (UPOV) صدمات جبران‌ناپذیری به حاکمیت ملی، امنیت غذایی، کشاورزان خرد و اقتصاد کشاورزان خرد و تنظیم بازار کشور وارد می‌‌کند.
موارد به‌شرح زیر است:
1 ــ این کنوانسیون، کشور را به‌سمت وابستگی حداقل 20 تا 25 ساله به بذرهای تراریخت سوق می‌دهد.
2 ــ دولت جمهوری اسلامی ایران مجاز به تنظیم بازار و بازرگانی خود بدون حفظ حقوق به‌نژادگر تحت حمایت این کنوانسیون نیست؛ به‌عبارتی اعمال حاکمیت تنظیم بازار مشروط به حقوق به‌نژادگر خارجی می‌شود.
3 ــ دولت مکلف می‌شود در زمان تودیع اسناد حداقل 15 جنس ارقام گیاهی جدید (بخوانید دستکاری‌شده ژنتیکی) را به اتحادیه مربوطه که مقر آن در ژنو است اعلام کند؛ توجه بفرمایید تمامی این گیاهان ارقام اصلی کشاورزی است که بر سر سفره مردم قرار می‌گیرد، مهمترین آنها گندم، برنج، سویا، گوجه، پنبه و ... است.
4 ــ کشور زیر بار 7 تعهد سنگین حقوقی در مقابل یک فرد یا کارفرمای او می‌رود (کارفرمایان بذر و گیاه تراریخته عمدتاً مونسانتو و راکفلر هستند؛ این به‌معنای دخالت آشکار در امنیت غذایی، بذر و کشاورزی کشور است)، این تعهدات عبارتند از: الف ــ با رعایت مواد (15) و (16)، اقدام‌های زیر در ارتباط با مواد رویشی قابل تکثیر رقم مورد حمایت، مستلزم مجوز به‌نژادگر است: (یک) تولید یا بازتولید (تکثیر)، (دو) آماده‌سازی به‌منظور تکثیر، (سه) عرضه برای فروش، (چهار) فروش یا بازاریابی دیگر، (پنج) صادرات، (شش) واردات، (هفت) ذخیره‌سازی برای هر یک از اهداف مذکور در جزءهای (1) الی (6) فوق.
ب ــ به‌نژادگر می‌تواند صدور مجوز خود را منوط به شرایط یا محدودیت‌هایی کند.
5 ــ حق شرط وجود ندارد. (ماده 35 کنوانسیون)
6 ــ کشور حتی اگر بخواهد از کنوانسیون انصراف دهد باید حقوق مکتسبه به‌نژادگر را تا پایان دوره‌اش تضمین کند و در پایان در روز تودیع اسناد و تنفیذ کنوانسیون باید قوانین داخلی برای حمایت از حقوق به‌نژادگر به‌تصویب رسیده باشد.
7 ــ در اجرای کنوانسیون ذیل ماده 30، هر کشور مکلف به اصلاح قوانین داخلی خود در راستای انطباق با این کنوانسیون است به‌طوری که در زمان تودیع اسناد قوانین داخلی همراستا به‌تصویب رسیده باشد؛ این ماده به‌منزله تغییر قوانین داخلی در جهت حقوق بیگانگان دارای حقوق انحصاری بذر تنظیم شده است؛ توجه بفرمایید که لایحه «حفاظت و بهره‌برداری از منابع ژنتیکی کشور» از صحن [مجلس شورای اسلامی] رأی آورد اما با نظر شورای نگهبان و عدم تمکین مجلس به مجمع تشخیص مصلحت نظام ارجاع شد.
8 ــ کشور متعهد به رعایت تمامی مفاد این کنوانسیون از سال 1340 لغایت روز تصویب می‌شود».
انتهای پیام/*
