به گزارش خبرگزاری تسنیم از تهران، به نقل روابط عمومی همایش اقتصاد شهری، سید احمد محیط طباطبایی با اشاره به نقش گردشگری در توسعه اقتصادی اظهار داشت: مبنای تفکر درباره گردشگری مادامی که بر بستر اقتصاد بنا باشد، نمیتواند منجر به تولید ثروت شود، مگر آن همچون قرن 18، فرهنگ را مبنای توسعه قرار گیرد تا زیرساختهای آن با هدف شناخت فرهنگهای مختلف به اهداف ثانویه یعنی تولید ثروت منجر شود.
وی بیان کرد: بیش از 42 سال است که استراتژی کشورهای اروپایی شناخت فرهنگ آلمان و فرانسه است و گردشگری با هدف صلح توانسته به توسعه پایدار منجر شود.
مشاور رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با اشاره به وجود دو نوع گردشگری داخلی و خارجی در ایران افزود: دو رویکرد متفاوت در این زمینه اتخاذ شده است که باید مورد آسیبشناسی قرار گیرد و اینکه باید پرسید که چرا لباس بزهکاران و قاچاقچیان مواد مخدر در اغلب فیلمها در رسانه ملی لباس بلوچی است، در حالی که قوم بلوچ تنها قومی هستند که با وجود کمبود آب، مواد غذایی، خشک شدن تالابها و تعطیل شدن کشاورزی همچنان به سرزمین خود معتقدند و در زمین آبا و اجدادی خود زندگی میکنند.
طباطبایی همچنین با اشاره به تفاوتهای گردشگری محیط تصریح کرد: رویکرد اشتباه آن است که راهی که دبی و یا سنگاپور در توسعه گردشگری بکار گرفتهاند در ایران تاریخی نیز دنبال شود؛ متأسفانه در ایران در زمینه توسعه گردشگری تنها به تعداد اتاقهای هتل و دستشوییهای مجهز به توالت فرهنگی توجه میشود، این در حالی است که ایران با داشتن ویژگیهای خاص طبیعی نظیر کویر و قومیتهای فرهنگی شرایط متفاوتی با کشورهای مذکور دارد.
تمرکز بر کویر بیشترین گردشگری را در ایران به همراه دارد
وی در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اینکه کویر در ایران دارای یک مزیت نسبی است ادامه داد: کویر در همه دورانها میتواند مبدأ گردشگری قرار گیرد؛ چرا که کویر در ایران زنده تلقی میشود و با یک بارش به سبزه نشسته و آرامش بیشتری در آن حاکم میشود، لذا تمرکز بر کویر میتواند بیشترین گردشگری را در ایران داشته باشد.
رئیس ایکوم ایران خاطرنشان کرد: بررسیها نشان داده اهالی کویر مردمی با رفتارهای متفاوت، آرام و قدرتمند هستند که توانایی انعطافپذیری آنها سبب پایدار ماندن محیط زندگیشان شده و از سوی دیگر برخی مناطق کویری نظیر یزد دارای مردمی اقتصادی هستند که به حفظ میراث گذشته زمین و خانههای قدیمیشان اهتمام داشته و مأمن مناسبی برای سرمایهگذاری در حوزه گردشگری محسوب میشوند.
تجارتِ خاطره یکی از مهمترین مبناهای تولید ثروت است
طباطبایی همچنین با اشاره به ویژگیهای گردشگری در کشورهای توسعهیافته گفت: تجارتِ خاطره یکی از مهمترین مبناهای تولید ثروت است که در ایران مغفول مانده و به آن توجه نمیشود، چنان که هتل قدمی شیراز به عنوان محلی که دکتر جمالزاده و بسیاری از شخصیتهای سیاسی و فرهنگی شناخته شده ایران در آن اقامت داشتهاند میتواند به عنوان یک هتل قدیمی مورد اعتماد شخصیتهای سرشناس در مرکز توجه باشد؛ در حالی که هتلهای قدیمی لالهزار و مناطق مرکزی تهران به آسانی ویران شده و مجوز هتلسازی جدید به انها داده میشود.
وی اظهار داشت: در اروپا هتلهای قدیمی که افرادی نظیر ویکتور هوگو در آن اقامت داشتهاند اکنون به عنوان گرانترین هتلهای دنیا به شمار میروند که با تجارتِ خاطره به تولید ثروت دست یافتهاند؛ در حالی که ما در ایران محملی برای تجارت خاطره نداریم.
توجه به میراث فرهنگی توسط بانکها رونق اقتصادی را به همراه دارد
این استاد دانشگاه همچنین با اشاره به نقش بانکها در توسعه گردشگری بیان کرد: تعریف بانک در ایران و در اروپا متفاوت است و در واقع کارکردی که اکنون در بانکهای اروپایی وجود دارد یک کپی از فرهنگ مردم ایران بوده است، به این معنا که ملکالتجار ایرانی که با اهمیت به تجار و در رأس توجه قرار دادن شخص بازرگان اقدام به جبران ضرر و زیان یا تأمین نقدینگی برای آنها میکرد، اکنون در اروپا اجرا میشود در حالی که در ایران نیروی انسانی مورد توجه نیست.
طباطبایی افزود: مشتریان ایرانی در صورتی که گردش مالی بیش از 100 میلیارد داشته باشند اگر کسری اندکی در تأمین چک وصولی آنها دیده شود به راحتی برگشت میخورد، این در حالی است که در کشورهای اروپایی اعتماد و احترام به شخصیت انسانی و مشتریان بانکی اصل و مبنا قرار میگیرد.
وی در ادامه با اشاره به نقش بانکها در توسعه میراث فرهنگی و احترام به آنها تصریح کرد: اگر بانکها مصوب کنند میراث فرهنگی نیز میتواند به عنوان وثیقه در نزد بانک مورد قبول قرار گیرد، و آن وقت مشتری با ارائه تابلوی کمالالملک که ارزش اقتصادی آن مشخص است میتواند تسهیلات مورد نیاز خود را دریافت کند.
مشاور رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در پایان خاطرنشان کرد: توجه به میراث فرهنگی توسط بانکها میتواند رونق اقتصادی در بخش هنر و توجه به هنرمند را به دنبال داشته باشد، و حفظ میراث فرهنگی و میراث گذشتگان به عنوان یک ارزش از سوی مردم پذیرفته شده و تعلق خاطر به سرزمین و خاطرات خود نیز یک سرمایه اجتماعی است که ارزش سرمایهگذاری برای آن با هیچ عدد و رقمی مشخص نمیشود.
انتهای پیام/ش