خراسان جنوبی| سرزمین دیار طلای سرخ و مسجدی با قدمت ۱۱۰۰ ساله در قاین
قاین دیار طلای سرخ با داشتن مسجد جامعی با قدمت هزار و صد ساله وآرامگاه بوذرجمهر قاینی با قدمتی ۷۰۰ساله مسافران نوروزی را به سمت خود فرا می‌خواند.
به گزارش تسنیم از بیرجند، مسجد جامع قاین (ذوالقبلتین) اولین اثر تاریخی به ثبت رسیده در خراسان جنوبی است که با گذشت بیش از یک هزار و 100 سال همچنان به عنوان بلندترین عمارت قاین و یک شاهکار اصیل ایرانی اسلامی محسوب می شود.
در مورد تاریخ احداث اولیه مسجد عقاید مختلفی است بطوریکه برخی معتقدند این مسجد بر روی بقایای یک آتشکده ساسانی ساخته شده است و برخی همانند ناصر خسرو زمان احداث آن را اوایل قرن پنجم هجری ذکر کرده اند و با توجه به زلزله خیزی قاین احتمالا این مسجد در دوره هایی تخریب و مجددا مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته است
این مسجد بنایی بسیار قدیمی و با شکوه است که مساحت مسجد 1470 متر و زیربنای ان 1050 متر مربع می‌باشد ایوان اصلی آن که از شاهکارهای معماری اسلامی است دارای 18 متر ارتفاع 11 متر عرض و 22 متر طول است.
حیاط مسجد محوطه‌ای به در ازای 33 و پهنای 28 متر است. در اطراف حیاط حجره‌هایی به عمق دو متر قرار دارد، از شاهکارهای معماری مسجد ایوان آن است که به طرز با شکوهی به زیبایی مسجد گوهر شاد ساخته شده است.
طبق کتیبه‌های قدیمی که در بخش بالای محراب ضلع جنوب غربی قرار گرقته نام جمشید بن قارن بر روی آن نقش شده که به سال 769 هجری مسجد را بازسازی نموده است .
این مسجد دو قبله متفاوت دارد, که یکی به سمت بیت المقدس و دیگری به سمت کعبه ساخته شده است.
این مسجد به صورت دو ایوانی است و تنها اثر تاریخی با قیمانده از شهری است که ناصر خسرو در سال 444 هجری از آن دیدن کرده است و در مورد آن چنین می‌گوید : « شهری بزرگ و حصین است و گرد شهرستان خندق دارد و مسجد ادینه به شهرستان اندر و آن جا که مشهود است تاقی بزرگ است چنانچه بزرگتر از آن در خراسان ندیدم و آن طاق نه در خورد مسجد است و امارات شهر همه به گنبد است »
علاوه بر ناصر خسرو افراد دیگری مثل مارکوپلو سیاح و جهانگرد ونیزی و ابن حوقل و حمد الله مستوفی نیز از این مسجد یاد کرده اند ، شکوه و عظمت ایوان این مسجد آن چنان است که هر بیننده ای را به خود جذب می‌کند
از کتیبه‌های مسجد جامع مشخص است که این بنا بارها بر اثر زلزله صدمه کلی دیده و مرمت شده است.
در یکی از کتیبه‌های ایوان به سال 796هجری قمری نوشته شده است، "این بنا به فرمان "جمشید قارن" از خاندان معروف قارن که در دوره امیر تیمور جهانگشا حاکم قاین و مدتی حاکم ساری و دامغان بود، تعمیر و مرمت شد.
در داخل رواق پنجم در ضلع شمالی حیاط مسجد لوحه‌ای به خط رقاع وجود دارد و تاریخ آن اول رجب سال 921 ه.ق است. مضمون کلی آن به زمان فرمانروایی امیر سلطانی مربوط است که در (919-921)هجری از سوی شاه اسماعیل صفوی در قاین به این مقام منصوب شد
در سمت راست ورودی ایوان مسجد سنگ لوحی به ابعاد 120 در 50 سانتی‌متر و با خط بسیار زیبای رقاع که شاه سلیمان صفوی امر به بازسازی مسجد داد، وجود دارد.
قبلا دو مناره در دو سمت ایوان به ارتفاع 5 متر داشته که باعث زیبایی بیشتر مسجد می‌شد و تا قبل از ویرانی صدای موذن از آن بلند بود.
سقف ایوان چهارطاق و سه گنبد دارد که به زیبایی رنگ‌آمیزی و تزیین شده و معرق‌کاری‌هایش بسیار ظریف و زیباست، نقاشی‌های ایوان به شیوه اصفهانی است و در دوره صفویان انجام شده و در زمانهای بعد روی آنها را رنگ زده‌اند.
در دو سمت ایوان دو شبستان قرار دارد که در فصل زمستان استفاده خوبی داشته و برای جلوگیری از رانش دیوارهای اطراف ایوان نیز تاثیر زیادی دارند
منبر چوبی بزرگ و نفیس مسجد به سال 1082هجری مربوط است که از چوب چنار توسط استاد محمد واعظی کاخکی به طرز ماهرانه‌ای ساخته شده و کتیبه آن با خط مسخ بر روی آن منبت کاری شده است.
در میان صحن مسجد پایابی مسقف برای دسترسی به آب قنات جعفرآباد و به دستور "صف شکن‌خان" همزمان با حکومت شاه سلیمان صفوی احداث شد. این پایاب در 5.5 متری عمق زمین دارای 20 پله است.
ساعت آفتابی توسط استاد توحیدی در میان صحن مسجد برای تعیین ظهر شرعی قاین ساخته شده، دو در مسجد یکی به سوی بازار قدیمی در شرق با دری بزرگ و دیگری به سوی شمال(محل بازار فعلی ) باز می‌شود.
در سمت راست ورودی ایوان مسجد لوح بزرگی به صورت عمودی در بدنه دیوار نصب شده و تاریخ آن محرم‌الحرام سال 1046هجری قمری است.
بسیاری معتقدند از قلعه کوه قاین تا دژ مرکزی شهر و مسجد جامع یک تونل زیر زمینی وجود داشته و مورد استفاده بوده است. احتمال دارد این معبر با مسیر کاریز جعفر آباد یکی باشد که در نزدیکی قلعه کوه "معبرش" مجزا می‌شود.
صوره‌الارض ابن حوقل (331ه ق)، می‌نویسد: قاین وسعت آن چند سرخس است و بناهای آن از گل و دارای "قهندژ"(کهندژ)است که خندقی در پیرامون دارد و مسجد جامع و دارالاماره در قهندژ است.
این بنا در سال 1316 به شماره 295 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده و تحت حفاظت و مرمت میراث فرهنگی قرار دارد.
بنای مقبره بوذرجمهر در قرن شش و هفت هجری قمری به صورت چلیپایی و با معماری زیبایی ساخته‌شده است. بقعه آن چهار ایوانی است که گنبدی برفراز ایوان‌ها استوار است طاق ایوان‌ها به صورت کلیل اجراشده اما جرز اصلی طاق‌ها به صورت نیمه بیضی باز کارشده آن گاه با استفاده از پوشش کاذب به شکل کلیل درآمده است.
برای تزئین داخلی بنا از گچ استفاده‌شده و نوع کاربندی پیشانی ایوان‌ها به شکل طاق‌نماهای جناقی است. تزئینات گچ کاری زیر گنبد نیز یکی از زیباترین بخش های این بنا محسوب می‌شود که لچکی های 4 به 8 آن مقرنس‌ها و گچ بری های خفیف و هنرمندانه‌ای دارد.
در این مکان اتاق های بسیار جالبی دیده می‌شود که یکی از آنها گنبد زیبایی دارد که با سنگ کارشده است. مصالح اصلی به‌کار گرفته در ساخت این مقبره سنگ، گچ و آجر است و در پشت بقعه، صفحه‌ای ایجادشده که بناهای جنبی مقبره روی آن ساخته‌شده‌اند.
همچنین در کنار مقبره بوذرجمهر قاینی درخت کهنسال بنه ای دیده می‌شود که حداقل 700 سال از عمر آن می‌گذرد.
منطقه نمونه گردشگری بوذرجمهر حدود 509 هکتار وسعت دارد که از سمت شرق و جنوب شرق به ارتفاعات کوه ابوذر و قلعه کوه از جنوب تا انتهای پارک جنگلی قهستان در ضلع شرق جاده قاین- بیرجند و همچنین جاده کمربندی گسترده شده است.
حکیم بوذر جمهر قاینی سیاستمدار ادیب و عارف و شاعر اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری قمری است که در دربار سلطان مسعود غزنوی خدمت می‌کرده است.
وی به زبان فارسی و عربی سخن می‌گفته و از وی اشعار و قصیده‌هایی به‌جای مانده که قصیده بهاریه او از شهرت خاصی برخوردار است. بوذر جمهر بعد از مرگ سلطان محمود تا زمان فروپاشی حکومت غزنویان در دربار سلطان مسعود غزنوی به سر برد و در اواخر حکومت غزنویان از غزنه که پایتخت بود به قاین آمد و پس از مدتی در گذشت.
وادگان بزرگمهر، خانواده «نوری ابوذری» هستند که هم اکنون اکثراً ساکن همین شهر می‌باشند.
پسوند خانوادگی «ابوذری» متعلق به این خانواده و برگرفته از نام بوذر جمهر است.
انتهای پیام/ش
