به گزارش حوزه سیاست خارجی خبرگزاری تسنیم، محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان با انتشار مقالهای در سایت الجزیره، گفتوگو میان همسایگان برای حل اختلافات را مورد تأکید قرار داد.
متن کامل این مقاله بهشرح ذیل است:
پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 شمسی (1979میلادی)، ایران یکی از محدود کشورهای اسلامی بود که روابطی حسنه با رژیم اسرائیل داشت. فراتر از این، رژیم شاه مخلوع در هموار کردن راه برای انعقاد پیمان کمپ دیوید میان مصر و رژیم صهیونیستی نقش مؤثری داشت. پذیرش این امر برای بیشتر ایرانیان که آرمان فلسطین را آرمان خود میدانستند ساده نبود، به همین دلیل، نخستین اقدام نیروهای انقلابی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، برافراشتن پرچم فلسطین بر فراز سفارتخانهای بود که قبلاً دیپلماتهای اسرائیل ساکن آن بودند. از آنجا که انقلاب و رهبرانش همواره آرمان فلسطین را آرمان خود میدانستند، از همان آغاز، به هیچ سازشی دربارۀ این آرمان تن ندادند و در این راه فشارها، محاصره و حتی جنگ نیابتی یا مستقیم را بهجان خریدند. جمهوری اسلامی ایران رنج و درد فلسطین را ــ مانند رنجهای همۀ کشورهای عربی دوست و همسایه ــ رنج و درد خویش میداند و امنیت و آزادی آنان را امنیت و آزادی خویش.
ایران آماده همکاری با همه طرفهاست
اما برخی کوشیدند که جهان عرب را به صحنۀ تصفیه حسابها و عرصۀ طمعورزیهای خود تبدیل کنند، این در حالی است که جمهوری اسلامی ــ بهخلاف آنان ــ امنیت و ثبات خویش را در گروی امنیت و ثبات منطقه ــ بهویژه امنیت و شکوفایی همسایگان عرب خود ــ میداند، این مسألهای است که باید برای همگان در اولویت باشد. در همین راستا، جمهوری اسلامی ایران در فرصتهای مختلف، خواستار بنیان نهادن یک پیمان امنیتی مشترک شده است که بر پایۀ گفتگو، اصول مشترک و سازوکارهای اعتمادساز استوار باشد تا مقدمهای برای خروج منطقه از دالان تاریکی باشد که توان همۀ کشورها در آن دچار فرسایش میشود. جمهوری اسلامی ایران بارها تأکید کرده است که برای حفاظت از حسن همجواری، امنیت و منافع مشترک، آمادۀ همکاری با همۀ طرفهاست. همۀ کشورهای منطقه در برابر ملتهای خویش، در برابر تاریخ و در برابر نسلهای آینده مسئولاند؛ بهویژه آنکه چهبسا بعدها حداقلهای کنونی که میتوانند بنیانی برای پایان دادن به این زنجیرۀ طولانی باشند، دیگر وجود نداشته باشند.
حمایت قدرتهای خارجی از گزینه جنگ
قدرتهای خارجی تأثیرگذار در منطقه همواره گزینۀ جنگ را انتخاب کردهاند و با جنگافروزیهای پیاپی در منطقه، فرصتی برای ظهور و بروز صلح باقی نگذاردهاند. آنان از رژیم صدام حسین حمایت کردند تا به ایران و کویت حمله کند، آنگاه با او جنگیدند تا سرنگونش کنند. از القاعده و طالبان در افغانستان حمایت کردند، آنگاه برای بیرون راندنشان جنگ بهراه انداختند، همچنان که با حمایت از نسخهای دیگر از این گروهها، آن را ابزار نابودی سوریه و مقدمۀ اشغال آن با بهانۀ نبرد علیه گروههای افراطگرا قرار دادند. جنگ اسرائیل علیه لبنان، اشغال غیرقانونی سرزمین فلسطین، نقض مکرر حریم هوایی سوریه و جنگ کنونی علیه یمن ــ که در طول سه سال گذشته بارها شاهد کشتارهایی بوده که با تسلیحات غربی انجام گرفته است ــ پردههایی دیگر از این سناریو هستند. اکنون باید پرسید که؛ منطقۀ ما از تمام آنچه رخ داده و خواهد داد چه طرفی بسته و تأثیر این رخدادها بر جهان چه بوده است؟
شرایط بحرانی جهان
میتوان گفت که سیاستهای بیش از نیم قرن گذشته، جهان را به جایی رسانده است که میشود آن را شرایط بحرانی نامید. بهنظر میرسد دنیا امروز به بنبست رسیده، چنان که قواعد تاریخی و علومی که پایۀ روابط بین المللی است از مدیریت این روابط درمانده است. منطقۀ خاورمیانه نیز بهتدریج در حال تبدیل شدن به گسترهای جغرافیایی است که از حداقل امنیت بیبهره است و آتش انواع درگیریهای نژادی، قومی، مذهبی، دینی، عشایری و قبیلهای در آن زبانه میکشد. امنیت در خاورمیانه ــ بهمثابۀ خانهای بزرگ که ملتهایی با اشتراکات بسیار و اختلافات اندک را در خود گردآورده ــ به کالایی نایاب تبدیل شده است.
نمیخواهیم شاهد جنگهای خونین باشیم
فراموش نکنیم که عربها، ترکها، فارسها، کردها و دیگر ملتهای منطقه تاریخی مشترک، فرهنگی واحد، زبانهایی دارای مشابهت، و آداب و سنتهایی دارند که میتوان گفت از یکدیگر بهعاریت گرفته شده و در طول تاریخ در هم تنیده و یکدیگر را بارور نمودهاند. چرا تمام این اشتراکات را رها کنیم و منطق رویارویی را حاکم گردانیم که تنها نتیجۀ آن سیاهپوش شدن شمار بیشتری از مادران و شعلهورتر شدن هرچه بیشتر کینههایی است که جنگهای جاهلی را زنده میکند؟ ما نمیخواهیم که در این زمانه، بار دیگر شاهد جنگهای خونین و طولانی جاهلی باشیم. برای آنکه این پرده از تاریخمان تکرار نشود، باید در چشمان یکدیگر نگاه کنیم و تصمیم بگیریم که اختلافاتمان را پیرامون میز گفتگو حلوفصل کنیم نه در میدان نبرد.
اختلافها نباید دوستیها را مکدر گرداند
این سخن بهمعنای فراموش کردن اختلافها نیست اما خواستۀ ما آن است که اختلافها، دوستیها را مکدر نگرداند. هدف جمهوری اسلامی از پیشنهاد بازمهندسی منطقه، آن است که ضمن احترام به اختلاف نظرها، منافع مشترک همۀ کشورهای منطقه تأمین شود؛ زیرا مبنای این بازمهندسی پیشگیری از تحکم کشورهای نیرومند بر کشورهای دیگر است، به این ترتیب، کشورهای کوچک منطقه اجازۀ مشارکت در مسائل آن را مییابند و میتوانند منافع خود را حفظ کنند.
امنیت مشترک ما و همسایگان عربمان که مرزهای زمینی و آبی با آنها داریم، مبتنی بر پایبندی به اصولی مشترک است که اسناد سازمان ملل آن را مشخص میکند، اصولی مانند حاکمیت، خودداری از تهدید به استفاده از زور، حل بحرانها بهشکل مسالمتآمیز، احترام به حاکمیت کشورها بر اراضی و حریم مرزهایشان، خودداری از دخالت در امور داخلی کشورها و حق تعیین سرنوشت. همچنان که این امنیت مشترک مستلزم اقدامات جدی برای اعتمادسازی است، مانند اطلاع دادن برگزاری مانورهای نظامی، شفافیت در اقدامات نظامی، کاهش هزینههای تسلیحاتی و دیدارهای نظامی متقابل. میتوانیم این راه را با اقداماتی سادهتر مانند تشویق گردشگری میان کشورهایمان، سرمایه گذاریهای مشترک و پروژههای مشترک در زمینۀ امنیت هستهای، مبارزه با آلودگی محیط زیست و مدیریت بحرانها آغاز کنیم.
ایران دست خود را بهسوی همسایگان دراز کرده است
ایران باز هم صادقانه دست خود را بهسوی همسایگانش دراز کرده است. این رویکرد نه اقدامی نمایشی بلکه گزینۀ راهبردی ایران است؛ چرا که ایران ایمان دارد اشتراکات ما بسیار بیش از اختلافهایی است که از برخی نگرانیهای بیاساس و نیز منافع گذرا ناشی شده است که چهبسا در سالهای آینده در رأس اولویتها نباشند، در این حال، اگر ما راه صلح را پیش نگیریم نسلهای آینده فرصت نگریستن در چشمان یکدیگر (و گفتگو) را نخواهند داشت.
انتهای پیام/*