به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از فارن پالیسی، طی ماههای اخیر پوشش خبری رسانههای بین المللی در میانمار بر خشونت اعمالشده علیه مسلمانان روهینگیا در غرب این کشور متمرکز شده است.
از اوت 2017 تاکنون حملات خشونتآمیز و وحشیانه ارتش میانمار علیه اقلیت قومی مسلمان روهینگیا موجب شده است تا بیش از 750 هزار نفر معادل 90 درصد جمعیت مسلمانان روهینگیا که در استان راخین زندگی میکنند، بهسوی مرزهای بنگلادش فرار و خانه و کاشانه خود را ترک کنند. سازمان ملل و برخی کشورها از جمله آمریکا این اقدام را نسلکشی ارزیابی کردهاند.
این آمار و ارقام تکاندهنده است. روهینگیا یکی از بزرگترین گروههای بدون کشور و بدون سرزمین جهان بهشمار میروند که برای مدت زمان مدیدی است هدف آزار و اذیت مقامهای دولت مرکزی میانمار قرار داشتهاند.
روهینگیاییها مذهب، رنگ و پوست متفاوتی دارند و با زبان دیگری غیر از اکثر همسایگان خود صحبت میکنند. میانمار در بحبوحه یکی از طولانیترین جنگها و منازعات داخلی و مدنی در جهان قرار داشته است. ریشه اصلی این منازعات نیز اختلافات قومی و مذهبی بوده است. بهنظر میرسد تجاوز و تهاجم ارتش میانمار علیه مسلمانان روهینگیا تنها اقدام نظامیان این کشور علیه اقلیتهای قومی و مذهبی نخواهد بود. بهمحض آنکه مسلمانان روهینگیا بهطور کامل از میانمار ریشهکن و حذف شوند، ارتش برای استقرار مجدد منابع و نیروهای خود در سایر مناطق این کشور نیز آزاد خواهد بود.
این گزارش افزود: پیشبینی میشود که سایر اقلیتهای قومی میانمار نیز سرنوشت مشابه مسلمانان روهینگیا را تجربه خواهند کرد. بسیاری از گروههای قومی در میانمار پیش از این نیز هدف آزار و اذیت قرار داشتهاند ولی آزار و اذیتهایی که در آینده با آن روبهرو خواهند شد کاملاً متفاوت خواهد بود و درد و رنج زیادی را به آنها تحمیل خواهد کرد.
مبارزه علیه روهینگیا موجب شده است تا ظرفیت اقدامات ارتش میانمار علیه اقلیتهای قومی بهطور گستردهای افزایش یابد و بهنحوی این اقدامات موجب افزایش رفتارهای گستاخانه نظامیان میانمار علیه گروههای قومی شده است.
برای درک بهتر اوضاع میانمار باید وضعیت جمعیتی و سیاسی این کشور را در نظر گرفت. 68 درصد جمعیت این کشور "بامار" هستند که از قوم و قبیله برمهای بهشمار میروند. 88 درصد جمعیت میانمار بودایی هستند.
در اطراف "دره ایراوادی" طیف گستردهای از اقوام و قبایل مختلف با مذاهب گوناگون زندگی میکنند. تقریباً همه این اقوام و قبایل سعی کردهاند تا از سال 1948 تاکنون از دولت مرکزی مستقل شوند. میانمار که قبلاً برمه نامیده میشد در این سال از بریتانیا استقلال یافته است.
این جنبشهای استقلالطلبانه در نهایت منجر به پیروزی اکثریت قاطع بوداییها شد و آنها توانستند کنترل دولت را در دست بگیرند. در سالهای بعد و در پی حکومت دیکتاتورهای نظامی، ارتش سعی کرد تا یک کشور متحد و یکپارچه را تشکیل دهد و در این مسیر اقلیتهای قومی و مذهبی مختلفی را سرکوب کرده است.
گروههای زیادی در میانمار از حقوق شهروندی منع شدند و روستاهای آنها تخریب شد و حق ازدواج آنها محدود شده است. مقامهای استان راخین تعداد کودکان در خانوارهای مسلمانان روهینگیا را محدود کردهاند. مسلمانان روهینگیا تنها میتوانند حداکثر 2 کودک داشته باشند.
شاید بدترین شکل از خشونتها علیه اقلیتهای قومی در دورانی انجام شده است که این کشور در روند گذار دموکراتیک بهسر میبرد. زمانی که مردم این کشور در سال 2015 میلادی دولتی غیرنظامی بهرهبری آنگ سان سوچی را انتخاب کردند، دیپلماتهای غربی ابراز امیدواری کردند که او بتواند اقدامات خشونتآمیز ارتش را کنترل و مهار کند، ولی تاکنون اتفاقی بهخلاف آن رخ داده است و خشونتها تشدید شده است.
انتهای پیام/*