به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، ارمنستان ممکن است "سرژ سرکسیان" را در سمت جدید نخست وزیری نبیند، برای اینکه «جوانان ارامنه» که دارای تمایلات تند و جنگ ستیزانه هستند، با ادامه حضور وی در عرصه سیاسی کشورشان مخالفت کردهاند. روز دوشنبه، 16 آوریل (27 فروردین) در ایروان اعتراضات گسترده خیابانی در مخالفت با انتصاب سرکسیان به سمت نخست وزیری برگزار شد. در نتیجه درگیری بین نیروهای پلیس با معترضین، تعدادی نیز مجروح شدند. گفته می شود بیش از 10 هزار نفر در این تظاهرات شرکت داشتند. حوادث روز گذشته در ایروان، یادآور اعتراضات خونین سالهای گذشته در ارمنستان است که مخالفان خواستار برکناری دولت شده بودند.
مردم ارمنستان از ادامه سیاستهای سرکسیان خسته شدهاند
روزنامه «پراودا»، چاپ مسکو نوشته است: مردم ارمنستان مایل نیستند که "سرژ سرکسیان" برای سومین دوره (بعد از دو دوره ریاست جمهوری) اکنون نیز در سمت نخست وزیری، هدایت امور کشورشان را در دست داشته باشد. بخصوص آنکه اکنون بر اساس قانون اساسی جدید، اختیارات وی بسیار گسترده تر خواهد شد.
لازم به یادآوری است که ارمنستان بعد از انجام اصلاحات در قانون اساسی این کشور در نتیجه همه پرسی سال 2015، به یک جمهوری پارلمانی تبدیل شده است. حزب حاکم جمهوری خواه ارمنستان و جناح فدراسیون انقلابی ارمنستان روز گذشته به اتفاق آراء "سرژ سرکسیان" را در سمت نخست وزیری کشور مورد تایید قرار دادند. این تصمیم امروز در پارلمان ارمنستان نیز به رای گذاشته می شود.
جمهوری ارمنستان سیاست چندجانبه ای را اجرا می کند و بطور همزمان هم با اتحادیه اروپا، هم با ناتو و هم روسیه، روابط خوبی دارد. با وجود همکاریهای نظامی با ناتو، روسیه نیز در این کشور دارای پایگاه نظامی است که البته اگر ارمنستان نیز راهی که اوکراین در نزدیکی به غرب رفته، در پیش گرفته شود، مسکو این پایگاه خود را از دست خواهد داد.
یکی از مسائل بسیار حساس برای ایروان، مناقشه قره باغ کوهستانی است. ملی گرایان ارمنستان روسیه را به این متهم می کنند که از این کشور به اندازه کافی حمایت نمی کند و این مسئله به نفع آذربایجان تمام شه است. آنها سرژسرکسیان را نیز «دست نشانده کرملین» می نامند.
مخالفان سیاسی در ارمنستان از سوی آمریکا تامین مالی میشوند
روزنامه اینترنتی «وزگلیاد» در تحلیلی می نویسد: در صورت پیروزی مخالفان خیابانی، ارمنستان احتمالا به کشوری دارای مواضع ضدروسی تبدیل خواهد شد.
اعتراضات خیابانی روز دوشنبه در ایروان تا حدودی یادآور حوادث سال 2014 در کییف (پایتخت اوکراین) و وقوع «انقلاب میدان» است. اعتراضات اکنون سه سال است در ارمنستان نیز دیده می شود. جالب توجه است که اتفاقات رخ داده در ایروان با دقت از سوی رسانه های گروهی غربی و اوکراینی، دنبال می شود. البته کارشناسان دیدگاههای متفاوتی در باره روند اوضاع سیاسی در ایروان دارند.
"سرگئی مارکوف" کارشناس مسائل سیاسی روس می گوید: «حوادث ایروان، دقیقا همه نشانه های انقلاب رنگین را دارد. اولا، آنها از سوی نیروهای سیاسی طرفدار غرب، سازماندهی شده و بخصوص از سوی ایالات متحده آمریکا تامین مالی می شوند. دومین نشانه آن است که این اعتراضات دقیقا در زمان تغییرات در دولت مرکزی صورت گرفته است. سومین علامت نیز اینکه مخالفان علیه رهبری دست به اعتراض زده اند که نزد افکارعمومی محبوبیت زیادی ندارد و اگر او بتواند در مقام نخست وزیری باقی بماند، گروههای اجتماعی مختلفی به مخالفت با او خواهند پرداخت.»
به گفته این کارشناس، ضمن اینکه سازماندهندگان اعتراضات خیابانی روی این تاکید دارند که ارمنستان باید موضع خصمانه ای علیه روسیه بگیرد و این مسئله نیز یکی از گزینه ها در انقلابهای رنگی در منطقه است که از لحاظ فنی یک روش را دنبال کرده، ولی سرنوشتهای متفاوتی داشتند.
البته "الکساندر اسکندریان" مدیر موسسه مطاللعات قفقاز در ایروان در گفتوگو با این روزنامه یادآور شده که هنوز بسیار زود است اعتراضات خیابانی کنونی در ارمنستان را «انقلاب رنگی» بنامیم.
وی توضیح داده: «اولا تعداد شرکت کنندگان در این اعتراضات به اندازه کافی زیاد نیست و با حوادث "انقلاب میدان" کی یف، بسیار متفاوت است. علاوه بر این، تظاهرات روز گذشته را، حتی نمی توان با اعتراضات ماه سپتامبر سال 2015 در ایروان، مقایسه کرد.»
سرنوشت اعتراضات به تعداد مردم شرکت کننده در آن بستگی دارد
به عقیده این کارشناس، در وهله نخست، ترکیب اجتماعی اعتراضات و خود ماهیت آن متفاوت است. در آن زمان، اصلی ترین خواستهها، جنبه اقتصادی داشت، ولی اکنون خواستههای سیاسی مطرح هستند.
به گفته اسکندریان، مفهوم اعتراضات کنونی فرق دارد. این مبارزه بر سر این است که چه کسی رهبری مخالفین در کشور را برعهده خواهد گرفت که مهمترین مدعی آن "نیکول پاشینیان" است که طرفداران زیادی نیز دارد.
این کارشناس در مورد دورنمای حوادث ایروان، معتقد است، همه چیز به این بستگی خواهد داشت که مخالفان بتوانند چه تعدادی از مردم را برای اعتراضات به خیابانها بکشانند و بتوانند بار دیگر راههای اصلی شهر و بخصوص ساختمان پارلمان را در محاصره خویش در آورند. فعالان سیاسی و گروههای کوچک مخالف برای راه اندازی یک انقلاب رنگی، کافی نیستند. به گفته وی، اعمال فشار از سوی مخالفان البته وجود دارد، ولی برای ایجاد تغییرات جدی در کشور کافی نخواهد بود.
انتهای پیام/