خبرگزاری تسنیم - گروه کوئینتت تهران چند سالی است که فعالیتش را در عرصه موسیقی آغاز کرده است. این گروه مسیری خاص و هدفی مشخص را برای خود تعیین کرده و با برنامه ای مُدون پیش می رود. آنها تمرکزشان را بر اجرای آثار آستور پیاتزولا نهاده اند و تصمیم دارند همین مسیر را هم ادامه دهند. موسس و سرپرست گروه کوئینتت تهران، علیرضا چهره قانی است. چهره قانی از نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران است و در کنار خود چهار نوازنده ی چیره دست دیگر را گردهم آورده تا کوئینتت تهران مسیری در موسیقی را پیش برود که در کشورمان تقریبا بی سابقه است.
با علیرضا چهره قانی هم کلام شدیم تا پرسش هایمان درباره کوئینتت تهران را با او مطرح کنیم. در ادامه حاصل این گفت و گو را می خوانید:
* شما «کوئینتت تهران» را با حضور چند نوازنده مهم تشکیل دادید و اکنون چندی است که فعالیتهای این گروه در عرصه موسیقی آغاز شده است. هدفِ اصلیتان از تشکیل این گروه چه بود؟
کوئینتت تهران با هدف پرداختن به آثار آستور پیاتزولا – نوازنده و آهنگساز آرژانتینی کارش را شروع کرده است. برای این که آثار این آهنگساز را ضبط و اجرا کنیم کارمان را پیش میبریم.
* کوئینتت تهران از چه تاریخی کارش را آغاز کرد؟
پاییز 1395 کارمان را آغاز کردیم.
* چند اجرا تا کنون روی صحنه بردیدهاید و چه آلبومهایی را منتشر کردهاید.
تا کنون با کوئینتت تهران اثری را ضبط نکردهایم. نکته مهم مد نظر ما، اجرای رپرتوار به صورت حفظ بود ، به عبارتی روی صحنه نت همراهمان نبود. چنین کاری هم پروسهی زمانبری است.
در موسیقی کلاسیک تکتک صداهایی که میشنویم نت مشخصی دارد و باید تمامِ نُتها را دقیقا همان طور که نوشته شده اجرا کرد. در چنین شرایطی هیچ بداههنوازی ای وجود ندارد. حال اگر یک آنسامبل بخواهد رپرتوارش را از حفظ اجرا کند، پروسه بسیار زمانبَر خواهد بود.
حال ما با هفتهای یک تمرین، حدود هفت یا هشت ماه زمان لازم داشتیم تا نخستین رپرتوارمان را در زمستان 1396 روی صحنه ببریم. این اجرا در دو شب و در تالار رودکی برگزار شد که خوشبختانه استقبال از این کنسرت خوب بود.
* پس از نخستین کنسرتتان، برنامههای بعدی را چگونه پیش میبرید؟
در سال جدید نخستین کنسرتمان را در قالب پروژهی موسیقی – تجربه در تالار رودکی روی صحنه میبریم.مشغول برنامه ریزی برای اجراهای تور تابستان هستیم ، قرار است که در سه شهر اصفهان، شیراز و رشت به روی صحنه برویم و همچنین در شهریور امسال دوباره یک اجرا در تهران خواهیم داشت.
در اوایل پاییز هم کار ضبط آلبوم را آغاز میکنیم.
* آلبومی که ضبط میکنید شامل چه قطعههایی خواهد بود.
این آلبوم در واقع ضبط همین قطعههایی است که در کنسرتهایمان اجرا میکنیم. میلونگا دلانجل، سولداد، لیبرتانگو، رُمنس دل دیابلو، کنسرتو برای کوئینتت ، آدیوس نونینو،... از آثاری هستند که در کنسرت اردیبهشت اجرا میکنیم و در نهایت هم همین قطعات را در قالب نخستین آلبوممان ارائه خواهیم داد. در واقع رپرتوار ما برای اجراهایِ تهران و شهرستانها ثابت است.
پس از انتشار آلبوم نخستمان، سراغِ رپرتوار دیگری با محوریت آثار پیاتزولا خواهیم رفت که برای این منظور چهار فصلِ پیاتزولا را در نظر گرفتهایم.
* چرا سُراغِ پیاتزولا رفتید.
ما نوازندگانی بودیم که خارج از علاقه به آثار پیاتزولا، این امکان را داشتیم که با ترکیب پیشنهادیِ پیاتزولا آنسامبلی را تشکیل دهیم.
در اکثر کشورهای جهان آنسامبلی با این ترکیب پیشنهادی وجود دارد و ما هم خواستیم تا نمایندهی ایران در این بخش باشیم.
* پیاتزولا نوازنده کدام ساز بوده است.
خودش نوازنده باندونئون بوده است و در قالب همین کوئینتت آثارش را نوشته و اجرا کرده است.
* دیگر سازهای کوئینتت تهران کدامند.
پیانو، آکاردئون، کنترباس و گیتار الکتریک.
* نوازندگان کوئینتت را با چه معیاری انتخاب کردید.
خارج از تخصصِ تمام بچهها، خیلی وقت است که با هم دوست هستیم. هر کدامشان در سطح توانایی مشخصی هستند.
* کوئینتت تهران فقط آثار پیاتزولا را اجرا میکند؟
دغدغهی ما اجرای آثار این آهنگساز است.
* آنقدر رپرتوار دارد که بشود سالهای زیادی به اجرای آثار این آهنگساز پرداخت؟
رپرتوارش بسیار زیاد است. تا سالها میشود از آثار پیاتزولا اجرا کرد و آلبومهای بسیاری هم ضبط و منتشر کرد. پیاتزولا در آرژانتین متولد شده و ساختههایش اغلب از موسیقی تانگو، کلاسیک و جَز تاثیر گرفته است.
آثار پیاتزولا در قالبهای دیگری غیر از کوئینتت هم تنظیم شدهاند. برای مثال همین اثرِ چهار فصل که رپرتوار بعدیِ کوئینتت تهران است؛ در قالب تریو پیانو، ارکستر زهی و تکنوازیِ ویلن هم تنظیم شده است. اما اصل این آثار توسطِ خودِ پیاتزولا برای کوئینتت تنظیم شدهاند.
پیاتزولا در سال 1992 درگذشت و از آهنگسازان معاصر به شمار میرود.
* چرا اصرار دارید که نوازندگانِ گروهتان از حفظ رپرتوار را اجرا کنند. آیا خودِ پیاتزولا یا گروه دیگری هم چنین کاری کرده است.
در دنیا چندان ندیدهام که این کار را بکنند. خودِ پیاتزولا هم لزوما تاکید خاصی بر این کار نداشته است. این مسئله ایدهای است که تاثیرش را در کنسرت میشود تجربه کرد. وقتی گروهی به تسلطی برسد که بدون نیاز به دیدنِ نُت قطعه را اجرا کند، ارتباط بسیار عمیقی بین اعضای آنسامبل به وجود میآید. در عین حال این مسئله تاثیر بسیار مثبتی هم بر مخاطب دارد.
این مسئله را تنها میشود در سالنِ اجرا درک کرد تا آنجا ببینید که چقدر ارتباط خوبی بین کوئینتت و مخاطبان ایجاد میشود. باید با آثاری که اجرا میکنید، زندگی کنید ، وقتی به این نقطه میرسید، جزئی از وجود آدمی میشود.
* چقدر طول میکشد تا گروه بتواند رپرتواری 90 دقیقهای را حفظ کند؟
خارج از توانایی نوازندگان، پروسهی بسیار زمانبری است. بخش اعظمی از تمرین به رفعِ خطاهایی که ممکن است به وجود بیاید اختصاص دارد. اجرا بدونِ داشتنِ نُت بر روی صحنه، کار دشوار و ریسک بزرگی است. اگر هنگام اجرا مشکلی پیش بیاید، به هیچ وجه قابل جبران نیست.
* پیش آمده یا امکانش هست پیش بیاید که بخشی از قطعه را بداهه بزنید؟
چیزی که در کنسرتهای ما میشنوید، تک تک نُتهایش نوشته شده است.
تمام بخشهای این آثار به هم متصل و وابسته هستند. حتی یک درصد جایی برای خطا وجود ندارد که اگر چنین خطایی رخ دهد، اجرا خراب خواهد شد.
* کلام آخر.
امیدواریم با دغدغههایی که داریم، اجرایی تاثیرگذار برای مخاطبان داشته باشیم.
------------------------------
گفت و گو: یاسر شیخی یگانه
------------------------------
انتهای پیام/