معلمی که رویاهای دانش آموزان روستایی را به واقعیت تبدیل کرد+تصاویر
«معلم» تعاریف زیادی درون خود دارد، یکی از این تعاریف قطعا از خودگذشتگی، فداکاری و روشنی بخشی است.
به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، «معلم» تعاریف زیادی درون خود دارد، یکی از این تعاریف قطعا از خودگذشتگی، فداکاری و روشنی بخشی است. «علی تیرگیر» ، مصداق همین تعاریف و نشانه هاست ، معلم جوانی که هر چه داشت و نداشت روی هم گذاشت و حتی ماشین شخصی خود را فروخت و وام گرفت تا برای کودکان روستای محروم «نسه کوه» مدرسه ای پر مهر بسازد، مدرسه ای که کودکان برای رفتن به آن نه مجبور به گذر از راه های صعب العبور باشند و نه رودخانه های خطرناک و پر از جریان پرزور آب آن ها را تهدید کند.
«تیرگیر» نه مرفه است نه درآمد نجومی دارد اما دلی دارد به وسعت همان روستای محروم. این جوان 25 ساله به تنهایی حجم وسیعی از سهل انگاری ها، بی توجهی و بی مسئولیتی ها را بر دوش کشید و با محبت، خلاقیت و البته دست و دلبازی خود تمام این محرومیت ها را جبران کرد. در واقع راه های صعب العبور روستای نسه کوه و رودخانه پرجوش و خروشش با مردانگی و محبت «علی تیرگیر» برای کودکانی که شوق تحصیل دارند هموار شد.
"علی تیرگیر" به جام جم آنلاین گفت: بعد از اتمام دانشگاه داوطلبانه در مناطق عشایری استان چهار محال و بختیاری معلمی را آغاز کردم و حال دو سالی می شود که معلم دانش‌آموزان مناطق روستایی و دورافتاده هستم. من به عنوان یک معلم موظف به تعلیم، تربیت،آموزش و پرورش دانش آموزان هستم و زمانی که می بینم کودکان سرزمینم از حداقل امکانات اولیه محروم هستند، مجبورم که به شخصه دست به انجام برخی از اقدامات بزنم.
وی ادامه داد: سال 95 به صورت داوطلبانه متقاضی تدریس در مناطق عشایری شدم در صورتی که سهمیه عشایری نبودم و درخواست به محروم ترین روستا برای آموزش را خواستار شدم.
به گفته این معلم جوان، در ابتدا به یکی از روستاهای محروم شهرستان لردگان رفتم. مدرسه ما یک کانکس با یک کلاس است که من علاوه بر آن که آنجا تدریس می کنم در همان جا هم می خوابم. فضای مدرسه، فضای مناسبی نبود چرا که محیط کوهستانی‌ست و عملا حیاطی برای مدرسه وجود نداشت.
تیرگیر افزود: پارسال اوایل مهرماه با هزینه شخصی خود شروع به ساخت حیاط مدرسه(کانکس) و نصب چندین وسیله بازی برای دانش آموزان کردم. وضعیت معیشت آن منطقه بسیار نامناسب است و از نظر لوازم التحریر و کتاب، پزشک، لباس و حتی کوتاه کردن موهایشان وضعیت خوبی ندارند به گونه ای که من خودم موهای دانش آموزان را کوتاه می کنم.
به گفته وی، یکی از روزها به دختربچه ای دبستانی برخورد کردم که به دلیل راه رفتن زیاد آن هم بدون کفش شماره پایش 40 شده بود. با یک تولید کننده کفش قرارداد بستم و 500 جفت کفش برای کودکان نیازمند تهیه شد تا یک تسکین کوچک برای این بچه های محروم باشد.
این معلم عشایری گفت: سال گذشته بود که متوجه یک دفترمشق پشت پنجره کانکس شدم، دفتر برای یک دختری به نام اعظم بود این دختر هفده ساله به دلیل کم شنوایی و بی توجهی خانواده اش به علت وضعیت معیشتی نامناسب نمی توانست صحبت کند در صورتی که یکی از گوشهایش 40 درصد قدرت شنوایی داشت، زمانی که متوجه شدم این دختر با داشتن چنین مشکلاتی بازهم مشتاق درس خواندن است او را برای پیدا کردن راهی برای بهبود شنوایی به اصفهان بردیم و تنها راهی که متخصص پیش رویمان گذاشت خریداری یک جفت سمعک قوی با قیمت 6 میلیون تومان بود، خدارو شکر با خریدن آن سمعک این دختر عمری دوباره گرفت و مشغول به تحصیل است.
وی در خصوص دانش آموزانی که برای رسیدن به مدرسه از رودخانه ای خطرناک عبور می کردند به جام جم آنلاین گفت: امسال متوجه چندین دانش آموز شدم که برای آمدن به مدرسه مسافت زیادی را طی می کردند، انها از روستایی به نام "نسه کوه" می آمدند. این روستا 5 کیلومتر کوهستانی تا مدرسه فاصله داشت و آنها برای رسیدن به کلاس درس باید از رودخانه پرخطری عبور می کردند که هیچ پل یا جاده‌ای برای دسترسی نداشت و به ناچار با استفاده از یک طناب ساده از این سوی رودخانه به آن سوی رودخانه می رفتند.
تیرگیر افزود: برای تامین امنیت آن ها طناب را تبدیل به سیمی محکم و گهواره‌ای را تهیه کردیم تا دانش آموزان داخل آن نشسته و از این سمت رودخانه به سمت دیگر بیایند. در مرحله بعد مدرسه ای با یک کلاس در آن سوی رودخانه ساختم تا دیگر دانش آموزان مجبور نباشند برای تحصیل از آن رودخانه خطرناک عبور کنند. امسال 4 دانش آموز در این مدرسه درس می خوانند اما در سال آینده این عدد به 10 نفر میرسد.
وی در پایان افزود: از صبح تا ساعت 12 در مدرسه روستای محل خدمتم فعالیت می‌کنم و ساعت 12.15 به‌سمت روستای نسه کوه حرکت می‌کنم و پس از 45 دقیقه پیاده‌روی و عبور از رودخانه خروشان ساعت یک به مدرسه می‌رسم و بعد از تعطیل شدن مدرسه به‌سمت روستای محل خدمت بازمی‌گردم و حوالی ساعت 6 عصر به کانکسی می‌رسم که صبح‌ها کلاس درسم و شب‌ها محل خوابم است.
منبع: جام جم
انتهای پیام/
