به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، «مناجات شعبانیه» از جمله دعاهایی است که به سند معتبر نقل شده است که حضرت امیر مومنان علی (ع) و فرزندانشان در ماه شعبان قرائت میکردند و همین امر اهمیت فراوان این دعا را بیان میکند. حال که در روزهای پایانی ماه شعبان به سر میبریم شایسته است کمی بیشتر به این دعای شریف و این گنجینه معارف عظیم الهی توجه کنیم، البته این بدین معنا نیست که فقط باید در ماه شعبان از این دعا استفاده کرد، بلکه میتوان در تمام ماهها و اوقات زندگی از معارف و مفاهیم الهی موجود در این دعای شریف، بهره برد.
در ادامه به برخی از بیانات امام خمینی (ره) درباره جایگاه مناجات شعبانیه اشاره میشود:
مناجات شعبانیه از مناجاتهایى است که اگر انسان دنبالش برود و فکر در او بکند، انسان را به یک جایى میرساند. آن کسى که این مناجات را گفته و همه ائمه هم به حسب روایت میخواندند، اینها، آنهایى بودند که وارسته از همه چیز بودند، مع ذلک آن طور مناجات میکردند، براى اینکه خودبین نبودند. هرچه بودند این طور نبوده که خودش را ببیند که، حالا من امام صادق ام دیگر، نه، امام صادق مثل آن آدمى که در معصیت غرق است مناجات می کند، براى اینکه میبیند خودش هیچ نیست و هرچه هست نقص است و هرچه هست از اوست.
هرچه کمال است از اوست، خودش چیزى ندارد. هیچ یک چیزى ندارند، انبیا هم هیچى نداشتند. همه هیچ هستند و اوست فقط، همه هم دنبال او هستند، همه فطرتها دنبال او هستند، منتها چون ما محجوبیم، نمیفهمیم که ما دنبال او هستیم؛ آنهایى که میفهمند، آنها وارسته میشوند و میروند سراغ همان معنا. این کمال انقطاعى که خواستند، این کمال انقطاع همین است که از همه این چیزهایى که هستش، اصلش به کنار باشند. (صحیفه امام، ج 19، ص 253).
مناجات شعبانیه از بزرگترین مناجات و از عظیمترین معارف الهى و از بزرگترین امورى است که آنهایى که اهلش هستند میتوانند تا حدود ادراک خودشان استفاده کنند. اگر نبود در ادعیه الّا دعاى مناجات شعبانیه، کافى بود براى اینکه امامان ما، امامان به حق هستند؛ آنهایى که این دعا را انشاء کردند و تعقیب کردند. این دعاهاست که به تعبیر بعض از مشایخ ما (آقاى محمدعلى شاهآبادى، استاد عرفان امام) مىفرمودند که «قرآن، قرآن ِنازل است، آمده است به طرف پایین و دعا از پایین به بالا میرود، این قرآن صاعد است. معنویات در این ادعیه چیزی است که انسان را میخواهد آدم کند، آنى که این افرادى که اگر سر خود باشند از همه حیوانات درنده تر هستند، این ادعیه با یک زبان خاصى که در دعاها هست اینها دست انسان را میگیرد و بالا میبرد، آن بالایى که من و شما نمیتوانیم بفهمیم و اهلش هستند.» (صحیفه امام، ج 13، ص 31 و 32)
فیلم:
انتهای پیام/