خبرگزاری تسنیم، در ابتدای مطرح شدن مذاکرات برجام ٢ توسط رییس جمهور محترم در شب سخنرانی ترامپ، طرف اروپایی با علاقه فراوان از ایده جدیدی رونمایی کرد: استفاده از بانکهای مرکزی اروپایی برای تسویه مطالبات نفتی ایران(در پیشنهاد گروه بحران این ایده صراحتا مطرح بود)
این ایده مشروط به شروطی، مقید به قیودی می تواند ارزشمند باشد، در واقع هزینه سیاسی تحریم بانک مرکزی یک کشور اروپایی انقدر بالا هست که امریکا نتواند ریسک آن را بپذیرد. باز البته این ایده اشکالات خاص خودش را دارد:
1️-بانکهای مرکزی برای تسویه ساخته نشده اند و انتقال بعضی اختیارات مهم بانک های مرکزی اروپا به یک لایه بالاتر( سطح اتحادیه) می تواند به پیچیدگی های این امر بیفزاید.
2️-مهمتر آن که اگر بنا باشد این بانک هم ارائه خدمات را به شناخت همه جانبه ذینفعان مشروط کند باز هم گشایش خاصی رخ نخواهد داد.
با این حال ذات ایده استفاده از بانک های مرکزی اروپایی به نوبه خود بدلیل تحریم ناپذیری بانک مرکزی جالب توجه است.
اما ناگهان از دو روز قبل در یک چرخش واژگانی مهم صحبت از تسویه پول نفت مستقیما با حساب بانک مرکزی ایران شده ( بدون اشاره به عاملیت بانک مرکزی یک کشور اروپایی). هر چند به صراحت صحبت از کنار گذاشتن ایده تسویه با بانک مرکزی کشوری از اتحادیه اروپا هم نشده. اما واضح تر از افتاب است که این دو ایده قابلیت تبدیل به یکدیگر را ندارند.
تسویه حساب مستقیم با حسابهای بانک مرکزی در بانک های غیر مرکزی اروپایی صراحتا فاقد ارزش فنی است و در بهترین حالت ایران را به وضعیت قانون TRA بر می گرداند: حساب های پر از پول بلوکه شده بدون ان که گشایشی حاصل شده باشد. بین تسویه با عاملیت " یک بانک مرکزی اروپایی" با تسویه " مستقیم با بانک مرکزی ایران" علیرغم شباهت واژگانی تفاوت از زمین تا آسمان است!
مجید شاکری-کارشناس اقتصادی
انتهای پیام/