به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، کتاب «آداب روزهداری، احوال روزهداران» شامل گزیدهای از مجموعه توصیهها، نصایح، مواعظ و تحلیلهای رهبر انقلاب، یکی از بهترین نمونهها در تبیین دقایق و ظرائف معارف ماه رمضان است که در فرازهایی از بیانات معظّمٌله در ماههای رمضان سالهای 1369 تا 1390 ارائه شده است. در این اثر که بهاهتمام علیرضا مختارپور قهرودی تدوین و از سوی انتشارات انقلاب اسلامی منتشر شده، ضمن حفظ ترتیب زمانی بیانات معظّمٌله، برای دسترسی آسانتر علاقهمندان به محورهای مباحث، فهرستی جامع از کلیدها و موضوعات متعدد مندرج در این مجموعه ارائه شده است.
* اینک به مناسبت قرار داشتن در ماه مبارک رمضان، به بیاناتی از رهبر معظم انقلاب اسلامی درباره اهمیت و جایگاه روزه ماه رمضان اشاره میشود:
مرحوم حاج میرزا جواد آقای ملکی تبریزی – عارف معروف و مشهور و فقیه بزرگوار – در کتاب شریف العرقیاتشان میفرماید: روزه یک هدیهای الهی است که خدای متعال این را به بندگان خود و به مؤمنین هدیه کرده است. تعبیر ایشان این است که: «الصوم لیس تکلیفا بل تشریف»؛ روزه را به چشم یک تکلیف نگاه نکنید؛ به شکل یک تشریف و تکریم نگها کنید، که «یوجب شکرا بحسبه» این توجه به فریضهی روزه – که تکریم الهی نسبت به بندگان است – خودش مستوجب شکر است؛ باید خدا را سپاسگزاری کرد. ایشان برای گرسنگی و تشنگی که مؤمنین در ماه رمضان خودشان را ملتزم به آن میدانند، فوائد متعددی را بیان میکنند که متخذ از روایات و برخاستهای از دل نورانی این مرد بزرگ است. از جمله آنها، با اهم آنها – که ایشان خودشان میگویند این خاصیت از همه مهمتر است – این است که میگویند این گرسنگی و تشنگی یک صفاتی به دل میبخشند که این صفای قلبی زمینه را فراهم میکند برای تفکر، که «تفکر ساعة خیر من عبادة سنة» این تفکر از نوع تفکر مراجعه به باطن و روح و دل انسان است که حقایق را روشن میکند و باب حکمت را بر روی انسان میگشاید. از این باید استفاده کرد.
دربارهی عمر فکر کنیم، عمر سرمایهی اصلی هر انسانی است. همه خیرات به وسیلهی عمر – همین ساعات زودگذر – به دست میآید؛ این سرمایه است که میتواند سعادت ابدی و بهشت جاودان را برای انسان تدارک ببیند. دربارهی این عمر فکر کنیم. گذر عمر را ببینیم ناپایداری ساعات زندگی و روزها و شبهای اوقات عمر را احساس کنیم. به این گذر زمان توجه کنیم؛ «عمر، برف است و آفتاب تموز». لحظه لحظه از این سرمایه دارد کاسته میشود و این در حالی است که این سرمایه، همه چیز ماست برای کسب سعادت اخروی؛ چه طوری مصرفش میکنیم، در کجا مصرفش میکنیم، در چه راهی آن را خرج میکنیم؟
تفکر در باب مرگ، عبور از این عالم، لحظهی خروج روح از بدن و ملاقات جناب ملکالموت؛ این لحظه برای همهی ما پیش میآید؛ «کل نفس ذائقة الموت»؛ همه، این را میچشیم. حال ما در آن لحظه چگونه است؟ دل ما در آن لحظه در چه حالی است؟ اینها نکاتی است که در خور تدبر و تأمل است. فکر در این زمینهها، از جملهی تفکر لازم و اساسی و ضروری است.
انتهای پیام/