به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا شجاعت و شهامت یکی از خصلتهای نیکوی انسانهای آزاده است. در پرتو این خصلت است که غیرت، عزت و سرافرازی معنا مییابد در غیر این صورت صفات ناپسندی مثل دیاثت، ذلت و سرافندگی نصیب فرد و جامعه میشود. امام علی(ع) در یک روایت غیرت را ثمره شجاعت معرفی کردند و فرمودند: «ثَمَرَةُ الشَّجاعَةِ الغیرَةُ؛ غیرت میوه شجاعت است.» (عیون الحکم، ص 207)
شجاعت در مواجهه با معضلات فردی و اجتماعی، شجاعت در اعتراف به اشتباهات، شجاعت در قبال تهدیدات دشمن، شجاعت در قبال چالشهای فکری و فرهنگی و ... از انواع شجاعت محسوب میشود که هر کدام از اینها برای عزت و سرافرازی یک ملت کافی است.
خداوند نیز در آیاتی از قرآن به صورت مستقیم و غیر مستقیم به موضوع شجاعت و شهامت در عرصه اجتماعی و سیاسی اشاره فرموده است. مثلاً زمانی که میخواهد از قوم برگزیده و مورد پسند خود صحبت کند، آنها را افرادی معرفی میکند که در قبال کافرین سخت و مقتدر و در قبال مؤمنین فروتن هستند. در این باره در آیه54 سوره مائده میفرماید: «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دِینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ أَذِلَّه عَلَى الْمُؤْمِنِینَ أَعِزَّه عَلَى الْکافِرِینَ یُجاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَ لا یَخافُونَ لَوْمَهَ لائِمٍ ذلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِیمٌ؛ ای گروهی که ایمان آورده اید، هر که از شما از دین خود مرتد شود به زودی خدا قومی را که دوست دارد و آنها نیز خدا را دوست می دارند و نسبت به مؤمنان فروتن و نسبت به کافران سرافراز و مقتدرند، به نصرت اسلام برمی انگیزد که در راه خدا جهاد کنند و در راه دین از نکوهش و ملامت احدی باک ندارند» (مائده54)
بنابراین شهامت و شجاعت همواره عنصری کلیدی در سرنوشت یک جامعه بوده است. صفحه به صفحه تاریخ نمونههای متعددی از پادشاهان و وزرایی را ثبت کردهاند که به دلیل دارا نبودن این خصلت جامعه را با چالشهای بزرگ مواجه کردهاند تا جایی که حاضر شدند بزرگترین امتیازات را به دشمن بدهند تا خود در امنیت صوریشان سپری کنند.
بیشتر بخوانید: اجرای اصلاحات اقتصادی در ایران، دولتِ شجاع میخواهد
شجاعت پیامبر(ص) و اهلبیت(ع) در قبال دشمنان الگوی بسیار مناسبی را فراروی مسئولان جامعه اسلامی قرار میدهد تا در پرتو آن بتوانند جامعه را به بهترین دستاوردها برسانند. به عنوان نمونه امیرالمؤمنین(ع) در قبال تهدیدات معاویه در نامهای خطاب به این خبیث مینویسد:
« ... نوشتهاى که نزد تو براى من و یاران من چیزى جز شمشیر نیست، در اوج گریه انسان را به خنده وا مىدارى. فرزندان عبد المطلب را در کجا دیدى که پشت به دشمن کنند و از شمشیر بهراسند پس «کمى صبر کن که هماورد تو به میدان برسد» آن را که مىجویى به زودى تو را پیدا خواهد کرد، و آنچه را که از آن مىگریزى در نزدیکى خود خواهى یافت، و من در میان سپاهى بزرگ، از مهاجران و انصار و تابعان، به سرعت به سوى تو خواهم آمد، لشکریانى که جمعشان به هم فشرده و به هنگام حرکت، غبارشان آسمان را تیره و تار مىکند. کسانى که لباس شهادت بر تن، و ملاقات دوست داشتنى آنان ملاقات با پروردگار است، همراه آنان فرزندانى از دلاوران بدر، و شمشیرهاى هاشمیان مى آیند که خوب مىدانى لبه تیز آن بر پیکر برادر و دایى و جدّ و خاندانت چه کرد، مى آیند. «و آن عذاب از ستمگران چندان دور نیست؛ وَ ما هِىَ مِنَ الظّالِمینَ بِبَعید»
انتهایپیام/