به گزارش خبرگزاری تسنیم، کتاب «آینده بهتر، راهکارهایی برای شکوفایی تولید و تجارت» مروری بر فراز و نشیب های تولید و تجارت در کشورمان از نگاه محمد حسین برخوردار است.
در این کتاب وضعیت تولید و تجارت در سه دوره مختلف اقتصاد ایران یعنی دوره پیش از تحریم، تحریم و پساتحریم مورد توجه قرار گرفته است.
این کتاب که در 8 فصل و 216 صفحه گردآوری و به علاقه مندان صنعت بازرگانی کشور عرضه شده، با رویکرد « بررسی توامان عوامل موثر بر شکوفایی و فرسایش تولید و تجارت در ایران» تلاش دارد ضمن تقویت حافظه تاریخی ایرانیان در مواجهه با دوره پیش از تحریم، تحریم و پساتحریم، به بررسی کنش و واکنش های حاکم بر اقتصاد ایران در مقطع تاریخی سال های 1389 تا 1396 بپردازد و روشن گر راه رسیدن به آینده بهتر در این حوزه باشد.
«آینده بهتر» برگزیده ای از مجموعه مصاحبه ها و یادداشت های «مهندس محمد حسین برخوردار» است که بمناسبت های مختلف در طول سال های 89 تا 96 در رابطه با مشکلات حوزه تولید و تجارت کشور، در رسانه های کشور منعکس شده است
او در این کتاب، خلق دانش را یک منظومه درهم تنیده دانسته که باید همه حلقه های آن به درستی بهم پیوسته باشند. بر این اساس انتقال دانش و تکنولوژی به داخل کشور را یک فراینده پیچیده و پر چالش می بیند که اگر بدون برنامه و با چشمانی بسته به آن وارد شویم، نصیبی جز هدر دادن منابع مالی کشور و گام برداشتن در مسیر توهم، برای اقتصاد کشور نخواهد داشت. بر پایه این باور است که سخت بر ضرورت تقویت ارتباط دانشگاه با صنعت تاکید می کند و ضعف های صنعت را در دور بودن آن از دانشگاه می داند.
از دید وی، یکی ازمهمترین ریشه های عقب افتادگی صنایع ایران، گروگان گرفتن کرسی های مدیریت توسط مدیران ضعیفی است که از رقابت گریزان اند و ضعف های خود را با تکیه بر درآمدهای نفتی و بیت المال مخفی می کنند. او معتقد است که این ها به جای توسعه تولید و تجارت، اقتصاد کشور را دچار روش ناکارآمد آزمون و خطا می کنند.
او با یادآوری حوزه هایی نظیر فوتبال که با اعتراف به ضعف خود، تصمیم گرفتیم از مربیان موفق خارجی کمک بگیریم، بدون اینکه استقلال کشورمان خدشه دار شود، تاکید می کند که در عصر جدید، باید از تجربه های اقتصادی بین المللی بهره بگیریم و اجازه دهیم با ورود مدیران اقتصادی توانمند که در کوران رقابت های بین المللی آبدیده شده اند، ظرفیت های داخلی را شکوفاتر کنیم.
برخوردار در این کتاب تاکید می کند که به جای آن که فضا و امکانات کشور را بین صنایع کارآمد و ناکارآمد تقسیم کنیم، بهتر است مزیت نگر باشیم و ظرفیت های ملی را در خدمت آن دسته از شرکت های تولیدی قرار دهیم که از مزیت هایی همچون آینده نگری، رقابت پذیری، سازگاری با محیط زیست، همسویی با منافع ملی و افزایش فرصت های شغلی برخوردار اند؛ یا دست کم می توانند با اصلاحاتی ساختاری در شیوه های مدیریت و روش کسب و کار خود، این مزیت ها را کسب کنند. بدین ترتیب می توان سرمایه ها و منابع انسانی و مالی شرکت های غیر رقابتی را به سمت کسب و کارهای دیگر که حائز مزیت هستند، هدایت کرد.
انتهای پیام/