به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، پروفسور "کریستین هاک"، از دانشمندان علوم سیاسی در آلمان و اساتید دانشگاه های مهم این کشور در مقالهای در مجله Cicero"" به سیاست های ترامپ و عواقب آن پرداخته و نوشت: رفتار ترامپ با متحدان خود بخصوص این مسئله را نشان می دهد که آلمان باید سیاست های دفاعی خود را بخصوص تغیر دهد.
ترامپ در سفر اروپایی اخیر خود طبق معمول رویکردی غیر دموکراتیک را در پیش گرفته و در برابر متحدان خود مانند یک مدرس و در برابر پوتین اقتدارگرا مانند یک دانش آموز جوان رفتار کرد. به این ترتیب وی دیپلماسی غربی و به ویژه دیپلماسی آمریکایی را بهم ریخته و متحدان خود را بیش از پیش آشفته و نگران کرد.
در ادامه این مقاله آمده است: تصورات ترامپ از نقش آمریکا در جهان و همچنین شخصیت خودشیفته او تقریبا برای دوستان سنتی واشنگتن این مسئله را غیر ممکن کرده است که استدلال های خود را برای او بیان کنند.
نویسنده با اشاره به موفقیت های سران کشورهای به اصطلاح دیکتاتور در مناسبات با آمریکا و کسب اعتبار بیشتر در چنین شرایطی از جمله برای کشورهای چین، کره شمالی و روسیه در ادامه این مطلب تاکید کرد: نگرش نیمه استبدادی ترامپ و همکاری و همراهی جسورانه وی با دشمنان دموکراسی این مسئله را که آیا غرب در معرض تهدید فروپاشی قراردارد را تقویت می کند.
در بخش دیگری از این مطلب آمده است: در ایده اول آمریکای ترامپ این مسئله اعتبار دارد که همه متحدان خود را تضعیف کرده و یا در بین آن ها جدایی ایجاد کند. به این ترتیب ترامپ به شدت راست پوپولیستی در اروپا را تکریم کرده و آن ها را به خروج از اتحادیه اروپا تشویق کرده و به دنبال راهی است تا از طریق سیاست های گمرکی خود اروپا را تحت فشار قرار دهد. بخصوص اتحادیه اروپا خاری در چشم آمریکا است. ترامپ از این اتحادیه به عنوان رقیب اصلی در بازارهای بین المللی می ترسد. از آنجایی که ترامپ ارزش های اصلی و علایق غرب را زیر پا می گذارد نقش آمریکا به عنوان قدرت رهبری غرب را تضعیف کرده چرا که وی با دیکتاتورها همراه شده و اعتبار آمریکا را به عنوان یک قدرت نظم دهنده جهانی خدشه دار کرده است. وی در این راستا منطقه های نفوذ خود را هزینه می کند و این رویکرد او به جابجایی وزنه های قدرت به ضرر جهان آزاد منجر می شود.
هاک همچنین گفت که ما امروز در آمریکا دو فرهنگ سیاسی مختلف را می بینیم، یکی همان آمریکای لیبرال و بین المللی که ما می شناختیم و دوست داریم که در مناقشه با آمریکای خود محور و مادی گرا و انزواطلب قرار دارد. در حال حاضر به نظر می رسد که آمریکای انزوا گرا در دولت و جامعه غالب است.
این شکست فرهنگی آمریکا برای متحدان ایالات متحده و بخصوص آلمان شرایط دشواری را ایجاد کرده است.
نویسنده در بخش دیگری از این مطلب نوشت: اکثرا در برلین بر اساس شعار چشم را بستن و به راه ادامه دادن فکر می کنند و به دوران بهتر بعد از ترامپ امیدوارند. البته این گونه ایده ها فریبنده است. ترامپ جو سیاسی در آمریکا را به صورت پایدارتر از آنچه اروپا از آن آگاه است تغییر می دهد. سیاست خارجی او به طور فزاینده با تاییدات بیرونی روبرو می شود. سیاست پوپولیستی او بر اساس الگوی ساده و گمراه کننده دوستی با مستبدان قدرتمند و فاصله گرفتن با متحدان بی فایده در آمریکا بیشتر از آنچه اروپاییان احتمال می دهند مورد استقبال قرار می گیرد. آمریکایی ها بعد از حدود 17 سال جنگ ضد تروریستب ناموفق خسته شده اند. با وجود تمام کاستی های شخصیتی ترامپ آمریکایی ها احساس می کنند که وی امروز بهتر از فردا از لحاظ نظامی از عرص بین المللی خارج می شود.
در بخش دیگری از این مطلب آمده است که برلین باید در آنجایی که ضروری به نظر می رسد به آمریکا حسن نظر داشته باشد. برلین در این راستا باید هزینه های نظامی خود را که سال ها در این باره صحبت شده بالاخره افزایش دهد. آلمان باید کیفیت نیروهای امنیتی خود را بهبود بخشد. اما این کافی نیست، آلمان باید یک فرهنگ امنیتی پیشرفته را توسعه داده و به این ترتیب در ائتلاف نظامی ناتو فعال شود.
در این شرایط سیاسی امنیتی جدی سه سناریو برای آلمان می توان در نظر گرفت؛ یکی اینکه برلین همچنان مانند سابق به راه خود ادامه داده و به دوران بهتر بعد از ترامپ امیدوار باشد. البته با این نگرش تضمین های امنیتی ترامپ روز به روز بیشتر غیر قابل اعتماد می شود. اظهارات اخیر رئیس جمهور آمریکا درباره مونته مگرو به عنوان یک عضو ناتو تردیدها درباره اینکه ترامپ همچنان کامل به امنیت متحدان اروپایی خود پایبند است را افزایش می دهد.
دوم اینکه یک تضمین هستهای اروپایی می تواند کاهش بازدارندگی آمریکا برای اروپا را جبران کند. این مسئله ماه هاست که در برلین مورد بحث قرار گرفته و از طرف خیلی ها به عنوان راهکار قابل قبول بررسی می شود. آلمان می تواند این پروژه را از این طریق حمایت کند که برای تامین مالی برنامه های تسلیحات هسته ای انگلیس و یا فرانسه در مقابل تضمین های امنیتی از طرف این دو کشور اعلام آمادگی کند. برای این منظور باید همچنین تسلیحات هستهای انگلیسی یا فرانسوی در آلمان مستقر شود. اما هیچ یک از کشورهای انگلیس و فرانسه تمایلی ندارند با نیروهای ملی هستهای خود امنیت آلمان را تضمین کنند. بنابراین یک چتر نجات هستهای انگلیسی و یا فرانسوی که امنیت آلمان را تامین کند یک راهکار مشکوک است.
نویسنده در ادامه روی آوردن به تبدیل شدن به قدرت هسته ای برای آلمان را گزینه ای دیگر در این شرایط دانست تا این کشور بتواند امنیت شخصی خود و ائتلاف ناتو را تقویت کند.
در قسمت پایانی این مطلب آمده است که خلاصه مطلب این است که فقدان قابل پیش بینی بازدارندگی گسترده قدرت هستهای آمریکا و عدم وجود یک بازدارنده هستهای اروپایی و کاهش روزافزون اهمیت سازمان های مهم غربی مانند ناتو و اتحادیه اروپا و عدم وجود یک فرهنگ سیاسی دفاعی در آلمان آغازی تازه برای یک سیاست دفاعی را ضرورت می بخشد. در این میان این مسئله هم مطرح می شود که در چه شرایطی و با چه هزینهای قدرت مرکزی اروپا می تواند به قدرت هسته ای تبدیل شود. آلمان باید از نظر نظامی خود را بهتر تجهیز کند تا بتواند در بحران های آینده به صورت مستقل وارد شده و بر آن ها غلبه کند.
انتهای پیام/