به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرور خاطرات جنگ 33 روزه رژیم صهیونیستی ضد حزبالله لبنان تنها به معنی تکرار خاطرات زیبای تاریخی نیست، بلکه زنده نگه داشتن یکی از نقاط عطف عملکرد و تاثیرگذاری مقاومت در لبنان است که همچنان پیامدهای خود را در منطقه دارد و بخشی جداییناپذیر از موازنه قدرت بازدارنده در برابر دشمن صهیونیستی است. این جنگ باعث شد اسرائیل محدودیت قدرت و توان خود برای استفاده از ابزار نظامی را بشناسد.
آنچه در این مجموعه مطالب مورد بررسی قرار میگیرد، یادداشتهای علی شهاب تحلیلگر مسائل راهبردی منطقه است که در پایگاه خبری شبکه ماهوارهای المیادین به مناسبت سالروز جنگ 33 روزه منتشر شده است.
"زیپی لیونی" وزیر خارجه رژیم صهیونیستی از دومین روز جنگ تحرکات و تماسهای گسترده خود را با پایتختهای غربی آغاز کرد و در همین رابطه با دیوید ولش و الیوت آبرامز دیدار کرد که به سرزمینهای اشغالی سفر کرده بودند. لیونی به آنها پیشنهاد کرد که قطعنامهای در شورای امنیت سازمان ملل متحد ارائه شود که بر اساس آن بر ضرورت استقرار ارتش لبنان در طول مرزهای شمالی و به کارگیری نیروهای چندملیتی در جنوب رود لیتانی تاکید شود.
زیپی لیونی وزیر خارجه وقت رژیم صهیونیستی در برابر کمیته وینوگراد دیدگاه خود در خصوص جنگ 2006 را اینگونه بیان می کند: برای من مشخص بود که این عملیات به پایان نخواهد رسید و هیچ نقطهای برای تعیین سرنوشت نهایی یا پیروزی نهایی در این جنگ وجود ندارد.
بعد از اینکه تمامی وزرا در شب 12 جولای عملیات نظامی ضد لبنان موافقت کردند، اولمرت از وزرای موافق خواست تا کمیته امنیتی کوچک متشکل از 7 وزیر تشکیل دهند که هیئت سیاسی ویژه برای بررسی نیازمندیهای جنگ لبنان را شامل میشد. لیونی یکی از افرادی بود که برای این کمیته 7 نفر انتخاب شده بود.
قرار بود عملیات نظامی بعد از چهار ساعت به پایان برسد. این موضوع را حالوتص به لیونی اطلاع داده بود. اما با گذشت زمان مشخص شد حملات هوایی به اراضی لبنان که هیچ نتیجه ای در بر نداشت، ادامه دارد. لیونی با نگرانی با اولمرت تماس گرفت و از او پرسید: آیا قرار نبود عملیات به پایان برسد؟ نباید ما بیش از این وارد این موضوع شویم و باید اقدام سیاسی برای پایان دادن به اوضاع آغاز شود.
جواب اولمرت اما لیونی را شگفت زده کرد. وی گفت: ارتش همچنان اهدافی را دارد که برای تحقق آن نیازمند یک هفته زمان است.
در این لحظه بود که لیونی متوجه شد تصمیمات مربوط به نیازمندیهای ارتش برای این درگیری در جای دیگری گرفته میشود، لذا تلاش کرد فعالیت خود را برای برون رفت سیاسی ادامه دهد و تلاش کند اسرائیل را با یک پیروزی سیاسی سرنوشتساز از این معرکه خارج کند. به همین علت بود که جو خوشحالیهای حالوتص در مورد عملیات بیسابقه موشکی ضد لبنان او را دچار خود نکرد.
تلاشهای لیونی برای پایان دادن به درگیری با حزب الله و توجه به این نکته که مطالبات اسرائیل از این جنگ باید با تلاشهای سیاسی به دست آید، همچنین نگرانیهای وی نسبت به افزایش تنش و رسیدن به نقطه بی بازگشت باعث شد وی در روز 14 جولای برای رأی گیری ضد حملات مجدد هوایی به ضاحیه جنوبی بیروت وارد عمل شود. با این وجود در آن زمان افکار عمومی اسرائیل چنین تصور کردند که وی یک شخصیت شکست خورده است و در حالی که ارتش اسرائیل با دشمنان سرزمینهای اشغالی در حال مبارزه است، از ارتش پشتیبانی نمیکند.
لیونی بعد از گذشت یک هفته از جنگ متوجه شد که دولت آمریکا تمایل آشکاری به ادامه جنگ دارد. این دولت جرج بوش بود که زمان برای ادامه حملات را برای اسرائیل فراهم کرده بود. وی با وجود اینکه تردیدهای مهمی در خصوص مطالبات ارتش نسبت به تصمیمات جنگی داشت، در بیشتر موارد به نفع ارتش رأی می داد تا تنها نماند و هزینه سیاسی سنگین مخالفت با ارتش و انزوا از فضای سیاسی سرزمینهای اشغالی را متحمل نشود. این اوضاع بسیاری از سیاستمدارانی بود که تسلیم موسسات نظامی بودند تا حیات سیاسی خود را از دست ندهند.
بعد از شکست ارتش رژیم صهیونیستی در ورود به بنت جبیل و کشته شدن 9 نفر از نیروهای تیپ گولانی، کمیته 7 نفره نشستی را با حضور حالوتص برگزار کرد. حالوتص خواستار تصویب حملات هوایی بیشتر برای تخریب500 ساختمان در بنت جبیل شد. لیونی از نحوه رایزنیهای صورت گرفته در این جلسه احساس سرخوردگی میکرد، اما همچنان ساکت ماند. اظهارات پرتص در خصوص نگرانی از جنجال بینالمللی و بالا رفتن سطح فشار جهت توقف درگیریها در صورت تصویب این حملات هوایی باعث شد او نیز از سکوت خود خارج شده و همه را غافلگیر کند. لیونی گفت: این آرزوی ماست که دنیا این جنگ را متوقف کند.
ادامه دارد...