به گزارش خبرنگار سلامت خبرگزاری تسنیم، طبّ الرّضا رسالهای است منتسب به حضرت علیبن موسی الرّضا (علیه السّلام) که حدود سال 201 هجری قمری بهخواهش مأمون عبّاسی در باب حفظ صحّت و بهزبان عربی نگاشته شده است.
بیشتر بخوانید:
ویروسی که 13 سال دیگر در ایران حذف میشود/ 8 علت ابتلاء به هپاتیت را بشناسید
روایت تألیف این رساله که از محمّدبن حسنبن جمهور بصری ــ فرزند یکی از خواصّ خدّام و ملازمان امام ــ در ابتدای رساله ذکر شده این است: ایامی که مأمون در نیشابور بود مجلسی ترتیب داد و از حضرت امام رضا (علیه السّلام) و جمعی از مشاهیر اطباء و معاریف فلاسفه از جمله یوحنابن ماسُویه (پزشک معروف و مترجم عالیقدر مسیحی و از دانشآموختگان جندی شاپور، رئیس بیت الحکمه و صاحب قدیمیترین اثر در چشمپزشکی بهزبان عربی)، جبرئیلبن بُختیشوع، پزشک مخصوص مأمون و مترجم شهیر نَسطوریمذهب) و صالحبن بَهله/ بَلهَمه (فیلسوف و حکیم معروف هندی) که در حذاقت و دانشوری اشتهار داشتند دعوت کرد و در اثناء بحث سخن به طبّ ابدان و صحّت مِزاج کشید.
در این میانه مأمون نظر امام را که ساکت بودند جویا شد و ایشان فرمودند: "نزد من نیز تجربیات و اطّلاعاتی است که بهمرور زمان به درستی آنها یقین پیدا کردهام بهاضافۀ آنچه از گذشتگان بر آن توفیق یافتهام که همۀ آنها را برای تو جمعآوری خواهم کرد".
سپس مأمون به بلخ رفت و در نامهای از امام خواست تا به وعدهاش وفا کند و امام نیز نامهای در پاسخ مأمون نوشتند و در آن موارد درخواستی وی را تشریح کردند که بسیار مورد توجّه مأمون واقع شد و دستور داد تا آن را با آب طلا بنویسند و بدین سبب به رسالۀ ذَهَبیّه مشهور شد.
در این رساله بدن انسان به کشوری تشبیه شده که پادشاه آن در دل است و هر یک از اعضاء و جوارح به اعوان و انصار آن پادشاه مانند شدهاند؛ سپس دربارۀ دستور غذا در فصول و ماههای سال بهطور مجزّا به ذکر مطالبی پرداختهاند و پس از آن بهترتیب مسائلی مانند مِزاج و طبیعت، خواب، مسواک و دندان، حالات طبیعی انسان در ادوار عمر، اوقات حجامت و فَصد و آداب آنها، علل برخی از بیماریها، حمام و شرایط آن، پیشگیری از بعضی بیماریها، بهداشت مسافر، بهترین آبهای نوشیدنی، اعمال جنسی و دستورات آن مطرح شده است.
انتهای پیام/*