به گزارش خبرگزاری تسنیم، مرور خاطرات جنگ 33 روزه رژیم صهیونیستی ضد حزبالله لبنان تنها به معنی تکرار خاطرات زیبای تاریخی نیست، بلکه زنده نگه داشتن یکی از نقاط عطف عملکرد و تاثیرگذاری مقاومت در لبنان است که همچنان پیامدهای خود را در منطقه دارد و بخشی جداییناپذیر از موازنه قدرت بازدارنده در برابر دشمن صهیونیستی است. این جنگ باعث شد اسرائیل محدودیت قدرت و توان خود برای استفاده از ابزار نظامی را بشناسد.
آنچه در این مجموعه مطالب مورد بررسی قرار میگیرد، یادداشتهای علی شهاب تحلیلگر مسائل راهبردی منطقه است که در پایگاه خبری شبکه ماهوارهای المیادین به مناسبت سالروز جنگ 33 روزه منتشر شده است.
چهار ساعت بعد از عملیات اسارت نیروهای نظامی اسرائیلی توسط حزبالله لبنان در روز 12 جولای 2006 و در حالی که محافل سیاسی سرزمینهای اشغالی مشغول بررسی سطح واکنش خود نسبت به این عملیات بودند، عامی ایالون نماینده کنیست رژیم صهیونیستی و رئیس سابق سرویس جاسوسی شاباک با عمیر پرتص وزیر جنگ وقت رژیم صهیونیستی تماس تلفنی گرفت.
ایالون به پرتص پیشنهاد کرد که ایهود اولمرت نخستوزیر رژیم صهیونیستی کنفرانس مطبوعاتی برگزار کرده و اعلام کند به حزبالله لبنان و دولت این کشور سه روز مهلت میدهد تا دو اسیر اسرائیلی را بدون شرط بازگردانند. بر اساس پیشنهاد ایالون به موازات این اقدام نیز روند گسترده ارسال نیروهای ذخیره و آماده سازیهای ارتش برای حمله به مواضع حزبالله انجام شود.
پرتص از او سؤال کرد: آیا شما اعتقاد نداری که ما باید فوراً به این عملیات پاسخ بدهیم؟
ایالون پاسخ داد: ما بعد از سه روز نیز میتوانیم واکنش نشان دهیم و در این مدت چیزی را از دست نخواهیم داد. پرتص ادامه داد: آیا شما تصور میکنید که آنها نظامیان را باز خواهند گرداند؟
ایالون با جدیت پاسخ داد: چرا متوجه نمیشوی؟ این حزبالله نیست که به این سه روز زمان نیاز دارد، بلکه تو به آن نیاز داری.
واکنش وزیر جنگ رژیم صهیونیستی نسبت به پیشنهاد ایالون نشان دهنده ضعف شخصیت او بود. پرتص سابقه فعالیتهای تاریخی زیادی در بخش سندیکاهای کارگری بود، اما هیچ تجربه امنیتی و نظامی نداشت. او 9 هفته قبل از آغاز جنگ پست وزارت جنگ را تحویل گرفته بود، اما کمترین حد از تجربه نظامی را در اختیار نداشت.
سه روز بعد از جنگ جولای، وزیر جنگ اسرائیل ابراز داشت که حسن نصرالله هرگز نام عمیر پرتص را فراموش نخواهد کرد، اما این اتفاق کاملاً برعکس شد و اظهارات پرتص به عاملی برای تمسخر وی از سوی افکار عمومی رژیم صهیونیستی تبدیل شد.
پرتص در طول جنگ شور و علاقه فراوانی برای کنفرانسهای مطبوعاتی از خود نشان میداد. وی همواره اصرار داشت که خبرنگاران و روزنامهنگاران را فرا بخواند و آنها را در جریان بازدیدهای خود از منطقه شمالی قرار دهد. او علاقه زیادی به عکس انداختن با نظامیان و غیرنظامیان اسرائیلی در داخل پناهگاهها از خود نشان میداد، اما در اتاق عملیات همواره به عنوان یک مهمان ناخوانده مطرح بود و از مسایلی که برای هر اسرائیلی بدیهی بود، سوال می پرسید، چه برسد به کسی که در جایگاه وزیر جنگ رژیم صهیونیستی باشد.
به عنوان مثال وقتی یوسی بایدیتس از اهمیت اشغال شهر بنت جبیل سخن میگفت و اهمیت آن را به علت سخنرانی مشهور سید حسن نصرالله در آن دانست، پرتص سوال کرد: کدام سخنرانی؟!!!
ادامه دارد...