به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه "هانوفرشه آلگماینه سایتونگ" در مطلبی با عنوان زندانی در بزرگترین اردوگاه جهان به وضعیت فاجعه بار پناهندگان روهینگیایی در بنگلادش پرداخته و نوشت: حدود یک سال پیش صدها هزار روهینگیایی قبل از قتل عام میانمار به بنگلادش فرار کردند.
نویسنده در بخش دیگری از این مطلب نوشت: حدود یک میلیون روهینگیایی قبل از کشتارها در میانمار از کشور خود به بنگلادش فرار کردند. حالا در اردوگاه مملو از جمعیت کوتوپالونگ در بنگلادش فاجعه دیگری در انتظار آن ها است. باران های موسمی این منطقه بزرگ و پر تپه را تبدیل به یک تله خطرناک پناهندگان روهینگیایی می کند.
اکثر پناهندگان روهینگیایی در این منطقه یک سال پیش شاهد کشتار این اقلیت مسلمان در میانمار بوده اند.
بیپلوب شارکر که در اردوگاه پناهندگان بنگلادش یک یتیم خانه را اداره می کند در این باره اظهار داشته است که کودکان اغلب با هم با عصا می جنگند و قتل عام ها را بازی می کنند و سعی می کنند آنچه را دیده اند پردازش کنند.
این روزنامه آلمانی در ادامه به شرح حال اسفناک برخی از پناهندگانی که در این اردوگاه ها به سر می بردند پرداخته و از زبان احمد یکی از پناهندگان بسیار عصبانی روهینگیایی گفت: "آنگ سان سوچی "، رهبر امیانمارجایزه صلح نوبل را دریافت کرده است اما اجازه می دهد که مسلمانان در کشورش قتل عام شوند.
در اوایل ژوئن سازمان ملل تلاش کرد تا برای حل بحران اقلیت روهینگیایی میانجی گری کند. حاصل این میانجی گری یک بیانیه گنگ و مهم درباره لزوم بازگشت پناهندگان روهینگیایی تحت شرایط معینی بود. اما روهینگیایی ها دیگر برای بازگشت به وطنشان اعتماد ندارند.
"سارا خاتون" یک پیرزن روهینگیایی در این باره می گوید: من یک زن پیر هستم و من تمام عمر خود را تحت قدرت میانمار رنج کشیده ام. من به قول های آن ها اعتماد ندارم. آن ها دروغ می گویند. آن ها می خواهند ما را نابود کنند. برای من بهتر است در این اردوگاه بمیرم تا به میانمار برگردم.
این وضعیت همچنین بنگلادش فقیر را در برابر چالش بزرگی قرار داده است.این کشور فقیر که کم تر از 50 سال است از پاکستان جدا شده است پر جمعیت ترین کشور مسطح جهان است که بیش از یک سوم مردم آن زیر خط فقر زندگی می کنند. دولت چپ میانه روی این کشور با مسائلی از جمله زیر ساخت های ناپایدار به ویژه در کلانشهر داکا وبرخی ناعدالتی ها و ناامنی ها در کشورش مبارزه می کند.
بنگلادش نمی خواهد و نمی تواند مدت طولانی پناهندگان روهینگیایی را اسکان دهد.
در ماه ژوئن فصل باران های موسمی در این منطقه آغاز شده و بسیاری از کلبه ها و محل های اسکان پناهندگان دیگر نمی توانند این باران ها و طوفان های سنگین را تحمل کنند.
وقتی که حدود یک سال پیش اولین گروه روهینگیایی به بنگلادش وارد شدند بسیاری کودکان دچار سوء تغذیه بودند. بسیاری از زنان بر اثر تجاوز آسیبهای جدی دیده بودند و بسیاری پناهندگان زخمی و دچار سوختگی شده بودند.
نویسنده در ادامه به امکانات کم پزشکی در این اردوگاه ها و به تعداد زیاد کودکان در این اردوگاه ها اشاره کرده و نوشت: تقریبا همه مادران روهینگیایی در این اردوگاه ها حداقل پنج فرزند دارند. به این ترتیب تقریبا حالا نیمی از ساکنان این منطقه کودکان هستند.
انتهای پیام/